Τελικά, εκείνο το Σαββατοκύριακο, δεν πήγε στο χωριό.
Έμεινε εδώ, να κρατήσει την κόρη μου, για να πάμε στη συναυλία που είχαμε κανονίσει από καιρό. Εντάξει, δεν πειράζει, θα έβλεπε τη γιαγιά κάποιο άλλο Σαββατοκύριακο. Ίσως το επόμενο, ίσως το μεθεπόμενο…
Την Κυριακή το πρωί το τηλέφωνο χτύπησε μανιασμένα. Η γιαγιά το Σάββατο το βράδυ πέθανε…και πέθανε μόνη. Αυτή, η άτιμη συγκυρία, η καταραμένη στιγμή, που θα έδινες τα πάντα για να την αλλάξεις, μα τώρα πλέον είναι αργά. Πολύ αργά…
Κυριακή 15 Μαρτίου. Έχω ξεχάσει εκείνη την ημέρα, αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ τη γυναίκα που σημάδεψε τη ζωή μου.
Αυτήν που της χρωστώ όλη την γλύκα των παιδικών μου αναμνήσεων. Την αγκαλιά που άνοιγε επί είκοσι χρόνια κάθε καλοκαίρι για τρεις ολόκληρους μήνες. Τρεις μήνες γεμάτοι μυρωδιές, εικόνες και γεύσεις, ανεξίτηλες στο πέρας των χρόνων.
Μία γυναίκα που μπορεί να διάβαζε συλλαβιστά, να μην είχε φύγει ποτέ μακριά από το μικρό ορεινό χωριό της, αλλά η σοφία της μπορούσε να συγκριθεί με τη σοφία του πιο έμπειρου και πολυδιαβασμένου ανθρώπου.
«Με τη αγάπη γίνονται όλα» μου έλεγε συνέχεια και τότε μόνο την άκουγα. Σήμερα τη νιώθω. Τη νιώθω περισσότερο από ποτέ. Με την αγάπη, μα πώς αλλιώς; Αν δεν είναι η αγάπη η κινητήριος δύναμη της ύπαρξής μας, τότε ποια;
Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσα ευχαριστώ της είπα…
Δε θα ξεχάσω πόσα ευχαριστώ της είπα, όταν τη φίλησα για το τελευταίο αντίο. Πολλά, αμέτρητα. Ήμουν από πάνω της, την αγκάλιαζα και της έλεγα σ’ ευχαριστώ ξανά και ξανά. Το δυστυχές είναι ότι δε θυμάμαι αν της το είχα πει ποτέ όσο ζούσε…
Την γιαγιά μου την έλεγαν Ελπίδα και αυτό θα συμβολίζει για πάντα στην ψυχή μου. Την ελπίδα πως ο κόσμος αυτός μπορεί μία μέρα να γεμίσει με αγάπη. Αληθινή, ανιδιοτελής αγάπη, σαν αυτή που η ίδια πρόσφερε απλόχερα σε όποιον την είχε ανάγκη.
cityculture.gr/ γράφει η Κική Χαλίδου