” Τα παπούτσια του Βαρύτονου” , μια επί σκηνής αφήγηση με δύο περφόρμερς, παρουσιάζεται αυτές τις μέρες και για λίγες μόνο παραστάσεις στο Blackbox. Πρόκειται για την σκηνική – αφηγηματική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Δημήτρη Μπασλάμ με πρωταγωνιστή τον βαρύτονο κύριο Χαρίτονο Φουξ, του οποίου η μανία με την τελειομανία ξεπερνάει κάθε όριο δημιουργώντας του απίστευτα προβλήματα.
Το κείμενο του συγγραφέα και μουσικού (έγραψε και την μουσική της παράστασης) Δημήτρη Μπασλάμ ήταν εξαιρετικό. Χιούμορ, συγκίνηση, λέξεις που έχουμε ξεχάσει, ζωντανές εικόνες, απρόσμενες λεκτικές και σκηνικές συναντήσεις μας κρατούσαν συνέχεια σε εγρήγορση. Θα ομολογήσω, βέβαια, πως μπήκα κάποια στιγμή στον πειρασμό να σκεφτώ πώς θα ήταν η αφήγηση της ιστορίας χωρίς καθόλου λόγο ή έστω με ελάχιστο, γιατί σίγουρα πρόκειται για ένα πολύ βερμπαλιστικό θέαμα. Ωστόσο, γρήγορα συνηθίζεις το πρώτο σοκ της ακατάσχετης φλυαρίας και μετά μάλλον σου αρέσει κιόλας καθώς κάτι αρχίζει και “χτίζεται”.
Η σκηνοθεσία είναι τόσο του συγγραφέα, όσο και του χορογράφου Δημήτρη Σωτηρίου, του οποίου η συμβολή και στη χορογραφία έκανε την παράσταση να κινείται εντόνως ανάμεσα στην αφήγηση και το χοροθέατρο. Οι δύο σκηνοθέτες επινόησαν τύπους για κάθε ήρωα του έργου, δημιούργησαν μοτίβα και συχνά σε καθήλωναν με τις κινησιολογικές επιλογές τους και την πολλαπλή οπτική θέαση που προσέφεραν στο κοινό. Στη δημιουργία μιας παράλληλης διάστασης, τόσο πραγματικής και τόσο έξω από την πραγματικότητά μας, βοήθησαν ασφαλώς οι δύο performers (Γιώργος Νικόπουλος, Δημήτρης Πολίτης) οι οποίοι απόλυτα συγκεντρωμένοι, λειτούργησαν ως ένα σώμα βάζοντάς μας στο “παραμύθι” τους. Η μουσική συμπλήρωνε ανεπαίσθητα και οργανικά τα τεκταινόμενα – πραγματική ισορροπία ανάμεσα στους ρόλους, αν υποθέσουμε πως οι ρόλοι σ’ αυτήν την παράσταση είναι το κείμενο/οι δύο περφόρμερς στο ρόλο του βαρύτονου/η μουσική.
Απόλυτα ταιριαστά με το πνεύμα του κειμένου, λειτουργικά αλλά και με μια έντονη δόση νοσταλγίας τα κοστούμια που επιμελήθηκε ο Νίκος Δάλλας. Μια μονάχα ένσταση για τους φωτισμούς της Μαρίας Λαζαρίδου και της Δήμητρας Αλουτζανίδου, στο σημείο όπου ο βαρύτονος συζητά με την κυρία Ήβη. Εμένα προσωπικά, με παρέπεμπαν σε τελείως άλλες καταστάσεις, αισθάνθηκα σαν να με “πετάνε” έξω από το παραμύθι.
Επειδή οι παραστάσεις που απομένουν είναι λίγες, καλό θα ήταν να μην αναβάλλετε την παρακολούθησή της. Ειδικά για αυτές τις γιορτινές μέρες είναι ένα θέαμα που θα σας κάνει να περάσετε όμορφα και θα σας αφήσει μια γλυκιά γεύση. Ένα θέαμα που μοιάζει με χρυσόσκονη πάνω σε παλιές, εύθραυστες, χριστουγεννιάτικες μπάλες…