O Αμερικανός εφευρέτης Benjamin Franklin έχει δίκιο: Θέλω σημαίνει μπορώ. Νομίζω ότι η αυτής της φράσης είναι η επιτομή του χαρακτηριστικού γνωρίσματος των Παραολυμπιακών αθλητών.
Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να μην είναι στραμμένα πάνω στην προσπάθεια που κάνουν οι αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας. Από τις 7 Σεπτεμβρίου έως τις 18 Σεπτεμβρίου 2016, εκείνοι, όμως, δεν χρειάζονται προβολείς για να δείξουν τη δύναμη της ψυχής τους.
«Η καρδιά δεν έχει όρια»
Πολύ όμορφο και πολύ περιεκτικό σε νόημα ήταν το κεντρικό σύνθημα της τελετής έναρξης των αγώνων «Η καρδιά δεν έχει όρια».
Για τους «αθλητές της δύναμης» τα πάντα είναι εφικτά. Δεν χρειάζονται χέρια για να αποδείξουν ότι ξέρουν να κολυμπούν, ούτε πόδια για να κάνουν ποδήλατο, όπως οι άνθρωποι που δεν έχουν αναπηρία.
Οι αθλητές των παραολυμπιακών αγώνων, αναμφίβολα είχαν δυσκολότερη αφετηρία στην αθλητική τους καριέρα. Τα σωματικά εμπόδια που ίσως για πολλούς φαντάζουν ανυπέρβλητα δεν συγκρίνονται με τα πνευματικά.
Το να καταφέρεις να αγωνίζεσαι σε ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός κρύβει αμέτρητες στιγμές πόνου, δακρύων, συγκίνησης, πνευματικής αστάθειας και τάσεων απομάκρυνσης από το στόχο.
Οι αθλητές αυτοί δεν αγωνίζονται για τη δόξα, τα μετάλλια, ή τις χορηγίες. Αγωνίζονται, για να αποδείξουν πρώτα στον εαυτό τους και μετά σε όλους εμάς, ότι η δύναμη της θέλησης υπερνικά όλα τα φυσικά εμπόδια. Οι αθλητές μεταφέρουν μέσα από τις προσπάθειες τους μηνύματα που ξεπερνούν το «σημασία έχει η συμμετοχή και όχι η νίκη». Οι προσπάθειες τους μας διδάσκουν πρωτίστως ο,τι είναι τόσο εύκολο να τα παρατηρήσεις με τη πρώτη δυσκολία πόσο το χρειαζόμαστε στις μέρες αυτό.
Απεριόριστος θαυμασμός για τους αθλητές των παραολυμπιακών
Προσωπικά τους θαυμάζω απεριόριστα, τους γενναίους αυτούς ανθρώπους. Μου δίνουν δύναμη, θέληση για ζωή, μου δείχνουν τον τρόπο να καταφέρνουμε το ακατόρθωτο. Οι επιτυχίες των αθλητών μας εμπνέουν. Μας δίνουν δύναμη για να διαχειριζόμαστε όλες τις προκλήσεις που βρίσκονται μπροστά μας.
Οι αγώνες διεξάγονται με μεγάλη επιτυχία τα τελευταία 69 χρόνια και παρουσιάζουν την απίστευτη δύναμη της ψυχής και της θέλησης που είναι ικανή να υπερνικήσει τα φυσικά εμπόδια, αποδεικνύοντας μας ότι η «αναπηρία» δε μπορεί να σταματήσει τον άνθρωπο, αν ο ίδιος πιστεύει στις ικανότητες και τον εαυτό του.
Τα μέσα ενημέρωσης, αλλά και ένα (μικρό ή μεγαλύτερο) μέρος των συνανθρώπων μας, να θεωρούν ότι οι ματαιόδοξες συνήθειες των “επωνύμων”, οι πολιτικές κοκορομαχίες και τα ανούσια και ατέλειωτα κουτσομπολιά στην τηλεόραση, είναι περισσότερο χρήσιμα και ηθικοπλαστικά για τα παιδιά και τη νέα γενιά, σε σχέση με το δραματικό αγώνα ενός αθλητή χωρίς πόδια, χέρια ή όραση, που προσπαθεί να φτάσει ή και να ξεπεράσει τα όρια όχι μόνο των δυνατοτήτων του, αλλά, ακόμη περισσότερο, της αδιάφορης και ανάλγητης κοινωνίας μας.
Του Άγγελου Ασημινάκη, Θεολόγου