Οι ώρες αναμονής στον σταθμό των τρένων είναι ώρες πάντα άπειρων ψυχογραφημάτων.
Μου αρέσει να κοιτώ, να μαντεύω, να πλάθω τις δικές μου ιστορίες ανθρώπων που είναι πλάι μου περιμένοντας και αναμένοντας.
Άπειρες, μικρές, καθημερινές ιστορίες. Από αυτές τις ασήμαντες που όμοιές της έχει η ζωή κάθε μέρα πολλές.
Οι απουσίες, οι παρουσίες, οι αναμονές… που εκεί αποκτούν άλλο νόημα.
Ανάμεσα στα τρένα που περνούν. Στις γραμμές που φαντάζουν ατέλειωτες.
Βλέμματα με προσμονή όταν αναμένουν. Παραιτημένα όταν κανείς δεν περιμένει, κανείς δεν αποχαιρετά με λαχτάρα, κανείς δεν είναι εκεί να σε πάρει από το χέρι και βιαστικά να σου πει τα νέα που έχει μαζέψει.
Άλλοτε το ταξίδι, λαχτάρα γρήγορης προσμονής σε τόπους αγαπημένους, σε πρόσωπα που νοστάλγησες, που λαχταράς να δεις , να αγγίξεις.
Και άλλοτε πικρό ταξίδι χωρισμού και αποχαιρετισμού….
Μια βιαστική αγκαλιά
Το τελευταίο φιλί, το χάδι που μένει στον αέρα…
Το βλέμμα που ακολουθεί αυτόν που έφυγε…τα βήματα βαριά, κεφάλια που γυρνάνε πίσω.
Τα τρένα που πάντα θα περνούν…
Φορτωμένα όνειρα, αναμονές, προσμονές, επιθυμίες, λαχτάρες!
Ιστορίες μικρού μήκους να ξετυλίγ
ονται εμπρός σου με αρχή, μέση και … τέλος.
Οδυνηρό, χαρούμενο, ελπιδοφόρο, τραγικό, μοναχικό…
Είθε το σφύριγμά της κάθε άφιξης να σημαίνει πάντα τη χαρά του αγαπημένου προσώπου που λαχταράς, που λαχταρά να βγεις.
Πιασμένοι χέρι χέρι να βγαίνετε μαζί στον κόσμο που λάμπει ξάφνου μέσα στο σκοτάδι
Γιατί ο κόσμος όλος λάμπει όταν δυο χέρια σφιχτοπλεγμένα βγαίνουν απ’ τον σταθμό αντάμα αφήνοντας τα τρένα να περνούν…