Το πνεύμα τον Χριστουγέννων ξαναγεννιέται κάθε χρόνο ανεξαρτήτως προβλημάτων. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που μας κάνει πιο ευαίσθητους αυτή την εποχή σε κοινωνικά και ανθρωπιστικά θέματα. Μπορώ να μαντέψω ίσως πως όλο αυτό πηγάζει όχι απ’την πραγματική ουσία των Χριστουγέννων που δεν είναι άλλη απ΄αυτή της αγάπης ,της προσφοράς και της μετάνοιας αλλά απ’την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα που έχουν δημιουργήσει οι στολισμοί των δρόμων και των βιτρινών σε συνδυασμό με την διάχυτη εμπορικότητα που είναι φανερή κάθε χρόνο τέτοια εποχή.
Όλα είναι πιο ρομαντικά, πιο γλυκά , πιο γευστικά δείχνοντας κάτι το τελείως διαφορετικό απ’την καθημερινή Ελλάδα της κρίσης , της φτώχειας και της ανέχειας. Και όταν γίνεται λόγος για τον συνάνθρωπο; Γι΄αυτόν που εκείνες οι γιορτινές μέρες είναι ίδιες , σκληρές και κρύες όπως ήταν οι προηγούμενες αλλά όπως θα είναι και οι επόμενες; Ίσως αυτές τις μέρες σκεφτούμε έναν άνθρωπο που χρειάζεται την βοήθεια μας, έναν άνθρωπο που δεν απολαμβάνει την θαλπωρή της οικογένειας και την ζεστασιά του σπιτιού. Δεν αρκεί όμως αυτό. Οι περισσότεροι γινόμαστε όντως πιο ευαίσθητοι σε θέματα που αφορούν τον συνάνθρωπο την χριστουγεννιάτικη περίοδο όταν όμως όλα τα φωτάκια σβήσουν στο τέλος των γιορτών ξαναγυρνάμε πάλι στην άλλοτε γκρίζα και άλλοτε φωτεινή καθημερινότητά που δεν ενδιαφερόμαστε παρά μόνο για τα δικά μας προβλήματα…
Μια καθημερινότητα στην οποία για παράδειγμα οι άνθρωποι με σπίτι συναντούν και προσπερνούν χωρίς δεύτερη σκέψη τους άστεγους κοιτώντας τους είτε υποτιμητικά είτε δίνοντας τους περιφρονητικά κάποια ψιλά. Εκεί που η ζεστασιά του σπιτιού και της οικογένειας αντιμάχεται την σκληρότητα του δρόμου, των δύσκολων καιρικών συνθηκών που για έναν καθημερινό άνθρωπο γίνεται αφορμή να ανάψει το τζάκι και για έναν άστεγο να βρει ένα μέρος να κοιμηθεί ,να ζεσταθεί, να προστατευθεί…
Κάνοντας μια βόλτα στα πανεπιστήμια , στην Κασσάνδρου , στην Εγνατία αλλά και παντού πια , οποιαδήποτε ώρα της μέρας βλέπεις τριγύρω την σκοτεινή πλευρά της πόλης, ναι της Θεσσαλονίκης, της πιο ερωτικής και συνάμα ιστορικής πόλης, της πόλης του Λευκού πύργου και των λαδάδικων. Της Θεσσαλονίκης λοιπόν που οι περισσότεροι ξεχνούν ή προσπερνούν την άσχημη μα πραγματική κατάσταση που επικρατεί.
Ένας μικρός περίπατος στην πανεπιστημιούπολη είτε μέρα είτε νύχτα σου θυμίζει την αγριότητα της περιοχής , μετατρέποντας τον καθένα σε αστυνόμο του εαυτού του. Άνθρωποι ρακένδυτοι άλλοτε να κοιμούνται σε μια γωνία , άλλοτε να ψάχνουν μέσα στα σκουπίδια για φαγητό και άλλοτε να κάνουν χρήση ναρκωτικών. Μία βόλτα γύρω απ’την ροτόντα θα σου υπενθυμίσει να μην κυκλοφορείς μόνος σου ποτέ αργά την νύχτα!!!
Μια μαύρη και οδυνηρή πραγματικότητα που ίσως σε κάποιο άγνωστο σύμπαν αυτές οι καταστάσεις θα είναι κάτι το ανύπαρκτο. Η Θεσσαλονίκη δεν ξεχωρίζει σε τίποτα απ τις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Φτώχεια , ανθρώπινη εξαθλίωση, άνθρωποι στις γωνιές των δρόμων με σκισμένα και βρώμικα ρούχα τρώγοντας αποφάγια , άνθρωποι μιας ποδοπατημένης αξιοπρέπειας, παιδιά ενός κατώτερου θεού μα άνθρωποι σαν και εμάς με προσωπικότητες και ανάγκες ξεχωριστές… Ανάγκες που χρήζουν άμεσης βοήθειας. Βοήθειας για το οτιδήποτε. Για το φαγητό, για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για την στέγαση για αυτά δηλαδή που οι περισσότεροι από εμάς τα έχουμε. Για τα αυτονόητα που καθημερινά ξεχνάμε την αξία τους δίνοντας βάση σε άλλα δευτερεύουσας σημασίας πράγματα.
Και όταν εσύ γκρινιάζεις για το παραμικρό ίσως χρειαστεί να το ξανασκεφτείς…
Τζούλια Μουρατίδου