Μετά την επιτυχημένη μουσικοθεατρική παράσταση – αφιέρωμα στην επιθεώρηση “Θα σε πάρω να φύγουμε” , φέτος παρακολουθήσαμε την συνέχεια της ιστορικής αυτής αναδρομής στο είδος υπό τον τίτλο “Θα περάσει κι αυτό” στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.
Η μουσική – κατά βάση – αναδρομή ξεκίνησε το 1967 και έφτασε (με τη χρήση πρωθύστερου) μέχρι και τις μέρες μας. Τα κείμενα και την έρευνα για την παράσταση πραγματοποίησε ο Άγγελος Πυριόχος. Γνωρίζοντας μεν ότι σε τέτοιου είδους θεάματα, λίγο ενδιαφέρουν οι δραματουργικές αρετές, ωστόσο δεν γίνεται να μην γίνει αναφορά στο σχεδόν παντονινό πρόβλημα της σύνδεσης/του νήματος ανάμεσα στα μέρη που συναποτελούν την παράσταση.
Κάθε τι κρίνεται εκ του αποτελέσματος, αλλά και εκ του είδους του. Για τον λόγο αυτόν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν μια επιτυχημένη επιθεώρηση των περασμένων επιθεωρήσεων που έδωσε πολύ περισσότερη βαρύτητα στο μουσικό κομμάτι, το οποίο όμως ήταν και αυτό που ανέσυρε στην επιφάνεια τις περισσότερες μνήμες κι έκανε το κοινό να συγκινηθεί, με την κυριολεκτική έννοια του όρου.
Με θίασο 23 ηθοποιών επί σκηνής, με μακράν καλύτερη όλων την εξαιρετική Μίρκα Παπακωνσταντίνου και με τον Αντώνη Λουδάρο να διασκεδάζει απίστευτα επί σκηνής, με special guest star τον κοσμοαγάπητο (όπως αποδείχθηκε) Φίλιππο Νικολάου αλλά και ζωντανή ορχήστρα με διευθυντή τον Γιώργο Κατσαρό, δεν θέλει και πολλά παραπάνω το κοινό για να φύγει ευχαριστημένο και ικανοποιημένο από το θέαμα. Χωρίς να γνωρίζω το όνομά του θα ήθελα να συγχαρώ προσωπικά τον νεαρό ηθοποιό που έκανε τον Παράβα που έκανε την Βουγιουκλάκη. Ήταν ένα σημείο στην κόψη του ξυραφιού, που όμως τελικά δεν βγήκε καθόλου παράταιρο.
Ο Φωκάς Ευαγγελινός έκανε πολύ καλή δουλειά στις χορογραφίες, σκηνοθετικά όμως υπήρχαν κάποιες στιγμές που στη σκηνή δεν υπήρχε ισορροπία (πχ στην αρχή με το καρότσι). Τα κοστούμια της Εύας Νάθενα εξαιρετικά – απέδιδαν το πνεύμα κάθε εποχής, τα σκηνικά επίσης εντός εποχής και αναμφιβόλως εντυπωσιακά.
Εν κατακλείδι, κάποιος που πηγαίνει συνειδητά στην μουσικοθεατρική παράσταση “Θα περάσει κι αυτό”, θα περάσει ευχάριστα το βράδυ του, θα περάσουν δυόμισι ώρες χωρίς να βαρεθεί καθόλου, θα θυμηθεί τα παλιά (γιατί σίγουρα κάποιες ηλικίες θα το εκτιμήσουν περισσότερο από κάποιες άλλες) και θα γελάσει. Αυτός δεν είναι κι ο σκοπός της παράστασης;