Ούτε ο Θάνος Μικρούτσικος κι η Ρίτα Αντωνοπούλου ξεφύγανε από την εκπληκτική δύναμη που έχει η Ζωντανή Μαύρη Τρύπα να ρουφάει μουσικούς και τραγουδιστές για να την γεμίσουν με νότες, αλλά και κόσμο που την γεμίζει τόσο με την έντονη παρουσία του.
Ο Θάνος Μικρούτσικος κι η Ρίτα Αντωνοπούλου ήρθαν για μια μόνο εμφάνιση στον συγκεκριμένο χώρο και πραγματικά υπήρχε κόσμος παντού που ήρθε να τους ακούσει και να τους απολαύσει. Και οι τρεις όροφοι του μαγαζιού ήταν γεμάτοι ασφυκτικά και κόσμος καθόταν ακόμα και στις σκάλες. Εμφανίστηκαν γύρω στις 22.45 και ξεκίνησαν το πρόγραμμά τους με πολιτικά τραγούδια και κυρίως με μελοποιήσεις ποιημάτων του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Το κοινό φάνηκε να τ’ αποζητά. Τα τραγουδούσε δυνατά και με πάθος ή ενίοτε με πρόσωπα σαν βυθισμένα σε σκέψεις. Ύστερα ήρθαν κι άλλα τραγούδια γνωστά και ιδιαιτέρως δημοφιλή κι η Ρίτα Αντωνοπούλου έκανε παιχνίδι με το κοινό, με μια ερμηνεία όχι απλά θεατρική, αλλά στα όρια της υπερβολής. Για μια ακόμα φορά όμως, αποδείχτηκε τι σπουδαία φωνή που έχει! Έχει όγκο και δύναμη μεταμορφωτική. Στο διάλειμμα εμφανίστηκε ένα 4μελές γκρουπ από την Κρήτη, ο Αρμός, που παρουσίασε μερικά δικά του τραγούδια αλλά και τραγούδια του Νίκου Ξυλούρη, κάνοντας ένα μικρό αφιέρωμα.
Όλα καλά κι όμορφα, δεν μπορώ να πω..Αλλά έχω μόνο μια ένσταση, κάτι που παρατήρησα και δεν μ’ άρεσε. Ο Θάνος Μικρούτσικος ξεκίνησε βγάζοντας ένα λογύδριο στο οποίο αναφερόταν ανάμεσα σ’ άλλα και στην κατάσταση -πολιτικοοικονομική- του τόπου και όπως προείπα, συνέχισε με πολιτικά τραγούδια. Κι εδώ έγκειται το πρώτο σκέλος την αντίδρασής μου. Πώς γίνεται να τραγουδάς Αυτούς τους έχω βαρεθεί ή Άννα μην κλαις θα γυρέψω βερεσέ απ’ τον μπακάλη και να τραγουδά μαζί σου και μέρος του κοινού που κάθεται και αδειάζει μπουκάλια ουίσκι; Και μάλιστα κρίνοντας από το ύφος του θα νόμιζες ότι τον αφορά και προσωπικά;
Αν και το αποκορύφωμα ήρθε όταν από τον Αρμό ακούστηκε το τραγούδι των Λεοντή και ΡίτσουΚαι να αδερφέ μου. Ο κόσμος ενθουσιάστηκε με το τραγούδι, κι όχι άδικα σίγουρα, αλλά εντούτοις δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πώς θα αντιδρούσε ο Γιάννης Ρίτσος εάν έβλεπε μερικούς από τους θαμώνες στολισμένοι από πάνω μέχρι κάτω να τραγουδούν Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Εδώ ίσως έχει εφαρμογή η ερώτηση τι θέλει να πει ο ποιητής; Ή ακόμη όταν είδα νεαρούς θαμώνες να κάνουν με κινήσεις παντομίμας σχεδόν ό,τι λέει το τραγούδι και με ύφος χαλαρό κι άνετο σε στυλ μπουζούκια…
Καλά όλα, και τα τραγούδια κι η μουσική, κι ο χώρος κι οι άνθρωποι αλλά ίσως δεν θα ‘πρεπε να κοροϊδεύομαστε και να κρυβόμαστε πίσω απ΄το δάχτυλό μας.