Ή Εγώ και η γάτα….. ή Εγώ και η ιδέα της γάτας…..
Όποιον τίτλο και να βάλω, το θέμα του άρθρου θα είναι το ίδιο φυσικά…
Θα μπει κάτω από το hashtag «Απόψεις» και θα υπόσχεται, στον κάθε ένα από εσάς που θα χαλαλίσει ένα κλικ για να το διαβάσει, ότι θα φανερώσει την προσωπική μου άποψη για τις γάτες…..
Κάπως έτσι….
Λοιπόν, λατρεύω τις γάτες από παιδί, τα σκυλιά εντάξει καλά είναι και αυτά…..
Αλλά οι γάτες ήταν το απόλυτο κατοικίδιο που ήθελα πάντα.
Στην αλάνα που έπαιζα τις χάιδευα όλες, τις τάιζα από το μπαλκόνι…. στον δεύτερο έμενα τι να κάνω….
Τα καλοκαίρια στο χωριό, πίσω στην αυλή, όλο και ξέκλεβα λίγο zwan για να θρέψω καμιά….
Αλλά άκουγα συνέχεια ότι είναι βρώμικες και είναι βρώμικες και σαν πιτσιρίκι εγώ βρήκα την λύση….
Είχαμε μία μπανιέρα στην αυλή πεταμένη, και έκανα τον συνδυασμό:
βρώμικη γάτα = μπάνιο στην μπανιέρα….
Ακόμα θυμάμαι τα νιαουρίσματά της και τις γρατσουνιές στο χέρι μου…
Αφού την ξέβγαλα, γιατί σαφώς την έπλυνα με το δικό μου σαμπουάν , την τύλιξα στην πετσέτα και την στέγνωσα με το πιστολάκι των μαλλιών..
Εννοείται ότι η μαμά δεν ήταν σπίτι…. Το ξύλο το έφαγα μετά, γιατί είμαι και μαρτυριάρα….
Μόλις στέγνωσε η Τερέζα, έτσι την φώναζα, και ηρέμισε από το άκρατο τρέμουλο, το ‘σκασε…. Δεν ξανάρθε ποτέ…. Απορώ…
Σαν παιδί το μόνο που μου έμενε ήταν να μαζεύω καρτ ποστάλ, με γάτες και γατάκια κάθε λογής, απλές και τρισδιάστατες. Την έχω ακόμα την συλλογή.
Μεγάλωσα, μένω πια μόνη αρκετά χρόνια τώρα, αλλά γάτα δεν αποφάσισα να πάρω…. Ποτέ.
Πριν δύο τρία χρόνια όμως, άρχισε να καλλιεργείται ξανά η σκέψη.
Να κάνω το παιδικό μου όνειρο πραγματικότητα.
Να έχω μια γάτα στο σπίτι.
Και έτσι πριν ένα χρόνο πήρα ένα γατάκι 3-4 μηνών. Την Χλόη. Η εμπειρία είναι φανταστική.
Την πρώτη μέρα κάθεται φοβισμένο μέσα στο ιγκλού σπιτάκι της και σε κοιτάει με τα μεγάλα αθώα μάτια της.
Αθώα…. Χα…
Το πρώτο βράδυ νιαουρίζει συνέχεια, σχεδόν δεν σε αφήνει να κοιμηθείς.
Αλλά έχεις διαβάσει ότι δεν πρέπει να περάσει το δικό της, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σηκωθείς και να την χαϊδέψεις για να την καθησυχάσεις.
Λίγο βάρβαρο το βρίσκω, αλλά παντού το ίδιο διάβασα και έτσι το εφάρμοσα.
Την δεύτερη μέρα τρέμει σαν το φύλλο, γιατί φυσικά είναι μωρό και μόλις έχει χωριστεί από την μαμά του….. πώς να μην τρομάξει, πρώτη φορά σε άγνωστο μέρος και μόνο του.
Αφιερώνεις όμως όλη την μέρα και μέχρι το βράδυ γουργουρίζει γλυκά στην αγκαλιά σου.
Το δεύτερο βράδυ προετοιμάζεσαι για ξενύχτι….
Διαψεύδεσαι….
Μούγκα στην στρούγκα…
Αναρωτιέσαι αν άνοιξε την μπαλκονόπορτα και πήδηξε από τον 4ο για να απαλλαγεί από σένα….
Ξανά διαψεύδεσαι γιατί όλη την νύχτα εξερευνούσε τον χώρο, και τώρα τον ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά.
Και αυτό, για να βάλει σε εφαρμογή το «αθώο» της σχέδιο.
Όλη την μέρα σε παραμονεύει. Είναι ο θηρευτής και είσαι το θήραμά της. Προχωράει από πίσω σου, σου στήνει ενέδρες στις γωνίες, έχει μάθει ήδη την ρουτίνα σου και προσαρμόζει την δική της. Αν γυρίσεις ξαφνικά τρομάζει και φεύγει γλιστρώντας πάνω στο πάτωμα…
Την νιώθεις όλη μέρα να σε παρακολουθεί, να σε περικυκλώνει. Και να μικραίνει ο κύκλος, όλο και πιο πολύ, μέχρι που εντελώς τυχαία σε ακουμπά με την ουρά της.
Σκύβεις να την χαϊδέψεις και μαθαίνεις ότι δεν είναι ακόμα η ώρα.
Και η αναμονή συνεχίζεται, αναμετριέσαι με την αθώα γάτα όπως οι πυγμάχοι πάνω στο ρινγκ. Ζυγίζεις τις αντιδράσεις της, για να ξέρεις πώς να συμπεριφερθείς.
Και εκεί που παραδίνεσαι και λες, δεν βαριέσαι αν είναι να ‘ρθει θα ‘ρθει, ακούς έναν παράξενο θόρυβο….
Χουρχουρχουρχουρ…… σαν τρένο ένα πράγμα….
Είναι το γουργουρητό, είναι η ώρα για χάδια….. και έρχεται και τρίβεται και απαιτεί και τεντώνεται και σε γλύφει και αν σταματήσεις σε σκουντάει με το ποδαράκι της να συνεχίσεις….
Και εκεί που πλέει σε πελάγη ευτυχίας, σε δαγκώνει και σε σπρώχνει το χέρι…
Ε, φτάνει πια με κάτσιασες….
Σε πια μέρα είμαστε…;
Σε όποια και να είμαστε η γάτα είναι πανέξυπνη, ήδη από την πρώτη στιγμή που της έδειξες που είναι η άμμος της και τα μπολάκια της ξέρει…
Αυτό που με έκανε να γελάσω πολύ, ήταν η προσπάθειά της να καταλάβει τι είναι η κουρτίνα, γιατί κινείται έτσι, και πως μπορεί να την περάσει για να βγει στο μπαλκόνι. Την μελετούσε ένα ολόκληρο απόγευμα.
Το άλλο πρωί, αφού παρατήρησε πάλι για λίγο, την βλέπω απομακρύνεται 2-3 μέτρα παίρνει φόρα, την «διαπερνά» και βγαίνει στο μπαλκόνι..
Η ικανοποίησή της ήταν τέτοια που ο τρόπος που περπατούσε έδειχνε θρίαμβο…
Είναι ωραίο να έχεις κατοικίδιο. Πάντα όμως, είχα την άποψη ότι τα ζώα δεν είναι για το σπίτι.
Ναι να έχω, αλλά σε αυλή, να έχει την ελευθερία του. Να του παρέχω τροφή, νερό, εμβόλια, προστασία, ότι μπορώ, αλλά να ζει στο φυσικό του περιβάλλον.
Είναι ωραίο να έχεις κατοικίδιο, αλλά όσο και να λαχταρούσα 45 χρόνια τώρα μία γάτα, δεν μπορώ να ξεπεράσω κάποια πράγματα.
Το βασικό, δεν μπορώ να διαχειριστώ το μέγα θέμα ΑΜΜΟΣ.
Την διαδικασία να την καθαρίζεις με το φτυαράκι 2 φορές την ημέρα.
Μετά, όσο καλή και να είναι, όσο απορροφητική, όσο αρωματική, μυρίζει παιδιά…
Μυρίζει πολύ…
Ιδίως αν οι χώροι που διαθέτεις δεν σου επιτρέπουν να την έχεις κάπου απόμερα.
Η μυρωδιά από τις κροκέτες πάλι, ένας εφιάλτης…..
Και κάθεσαι και ζυγίζεις τα πράγματα.
Πόσο πολύ θέλεις την γάτα, πόσο μπορείς να αντέξεις και να διαχειριστείς αυτά που σε ενοχλούν.
Προσπαθείς να είσαι όσο πιο αντικειμενικός μπορείς με τα ίδια σου τα συναισθήματα, που μανιάζουν μέσα σου.
Να την κρατήσεις ή να μην την κρατήσεις…. Ιδού η απορία….
Να μην την κρατήσεις….
Γιατί κατά βάθος η παρουσία της σου προκαλεί μία ταραχή….
Την ταραχή που νιώθεις όταν κάνεις κάτι, όχι γιατί το θέλεις και το έχεις ανάγκη αυτήν την στιγμή, άλλα γιατί κάποτε, σαν παιδί, είχες αυτήν την επιθυμία.
Η Χλόη θα επιστρέψει σήμερα το βράδυ στον προηγούμενο περιστασιακό μπαμπά της, που από ότι έμαθα, τελικά μετάνιωσε που την έδωσε και θα την κρατήσει μόνιμα. Μακάρι, γιατί είναι εξαιρετικό γατί…
Λένε ότι η γάτα ανήκει στα ζώα συντροφιάς…
Δεν κατανοώ απόλυτα με πια έννοια και τι είδους συντροφιά σου παρέχουν…
Ζώντας μόνη τα τελευταία 13 χρόνια, μην έχοντας συγκατοικήσει, εκτός από την οικογένεια, με καμία μου σχέση πλην φυσικά των διακοπών, είδα την γάτα και εγώ σαν μια συντροφιά….
Αλλά τι μπορώ να μοιραστώ ουσιαστικά, με μία γάτα….. ??
Η συντροφιά προϋποθέτει αμοιβαίες εκδηλώσεις λόγου, γέλιου, χαράς, λύπης….. Κάπου να πεις τον πόνο σου, κάποιος να σε ακούσει και να σε παρηγορήσει, να σε εμψυχώσει, να σε στηρίξει….
Ως συντροφιά η γάτα τι μπορεί να κάνει, πέραν του ότι θα σου επιτρέψει κάποια στιγμή να την κανακέψεις…. Να πάρει, όχι να δώσει….
Αλλά μέσα σε όλη την γλυκιά φασαρία της, μέσα στο κυνήγι και στα χάδια, μέσα από την εκκωφαντική σιωπή της, μου έδειξε κάτι που μόνο ένα ζώο συντροφιάς θα μπορούσε να μου δείξει….
Την μοναξιά μου…
Πόσες μέρες κράτησα την Χλόη Νο 1 και την Χλόη Νο2…?
Δύο μέρες πέρυσι και τρεις φέτος, και ναι, έκανα δύο φορές απόπειρα να κρατήσω κατοικίδιο…
Γάτα δηλαδή….
Γιατί στο παρελθόν είχα κάτι χρυσόψαρα, που αφού ψόφησαν όλα και έμεινε μόνο ένα, το βαρέθηκα και το πέταξα στην τουαλέτα….
Ήμουν στο δημοτικό…..
