Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Παίζουν: Ian McKellen, Martin Freeman, Richard Armitage, Ken Stott,,Orlando Bloom, Evangeline Lilly, Cate Blanchett, Hugo Weaving
Διάρκεια: 144′
Υπόθεση: Λοιπόν, έχουμε όπως όλοι γνωρίζουμε το 3ο και τελευταίο (θα δείξει…) κομμάτι της τριλογίας του “Χόμπιτ”. Μια τριλογία που την αγαπήσαμε λόγω “Άρχοντα”-όχι τόσο πολύ βέβαια, αλλά την αγαπήσαμε! «Η Μάχη των Πέντε Στρατών» ξεκινά ακριβώς από εκεί όπου τελείωσε το δεύτερο μέρος της τριλογίας, την στιγμή που ο “ποιος τον είδε και δεν φοβήθηκε” δράκος Νοσφιστής επιτίθεται -ριμάζει το χωριό και τους κατοίκους της Λιμνούπολης.
Γιατί να την δω;: Το τελευταίο αυτό μέρος έχει περισσότερο σασπένς από τα προηγούμενα-πάλι καλά! Όσον αφορά το “περιεχόμενο” του, οι χαρακτήρες παραμένουν το ίδιο γνώριμοι και παλιοί αγαπημένοι (πχ ο Λέγκολας και ο πανταχού παρών Γκάνταλφ ο Γκρίζος). Σίγουρα διακρίνεται η αναμενόμενη επανάληψη στοιχείων αυτού του κόσμου -πράγμα λογικό διότι πόσα (ακόμη) να αλλάξει ο Jackson! Aξίζει όμως να αναφέρουμε πως ο κύριος αυτός παρουσίασε μια αρκετά ενδιαφέρουσα αλληγορία μέσω του χαρακτήρα Θόριν, που αναφέρεται στην παράνοια που μπορεί να κυριαρχήσει ένα άτομο σε περίπτωση άφθονου πλούτου και εξουσίας.
Οι σκηνές της μάχης των 5 στρατών, είναι και η αποκορύφωση του σασπένς και της πόρωσης. Θεαματικά, εντυπωσιακά στο έπακρο πλάνα (αλίμονο! )- με λίγα λόγια δεν ξέρεις από που θα σου έρθει και συνεχίζεις να παρακολουθείς εκστασιασμένος. Ο σκηνοθέτης για ακόμη μια φορά αποδεικνύει πως το κατέχει το θέμα του να στήνει και να σκηνοθετεί επικές μάχες! Δυνατά σημεία παραμένουν για ακόμη μια φορά η καταπληκτική σκηνογραφία που σε ταξιδεύει αμέσως σε εκείνη την εποχή, και το αρκετά καλό cast. Εντάξει ο Ian McKellen είναι ο Γκάνταλφ, και δίπλα του στέκονται επάξια σαν χαρακτήρες- γέννημα της φαντασίας, οι Cate Blanchett και Christopher Lee.
Δυστυχώς η φλυαρία δεν λείπει ούτε από αυτό το μέρος, ούτε και το τράβηγμα από τα μαλλιά (καλά εκεί που πέφτει 30 μέτρα τείχος για να βγουν…6 νάνοι- και μιλάμε για νάνους έτσι?). Αλλά το καλό είναι πως τα ξεχνάς γρήγορα και μαγεύεσαι ξανά από την απεριόριστη δράση.
Kλείνοντας η τριλογία αυτή, δημιουργεί την εντύπωση ενός πρόλογου για τον Άρχοντα (θα δείτε γιατί..).Πονηρή αλλά και έξυπνη κίνηση αφού όντως η ιστορία του “Χόμπιτ” προηγείται από αυτήν του “Άρχοντα των Δαχτυλιδιών”…Μια συγκίνηση σε πιάνει πάντως!
Εν τέλει δεν πάμε να δούμε Χόμπιτ λόγω των διθυραμβικών κριτικών που (δεν) έχει-βασικά δεν μας νοιάζει καν αυτό, αλλά γιατί μας λείπει και θέλουμε να νιώσουμε και πάλι έστω και λίγο, εκείνο το δέος που νιώθαμε όταν βλέπαμε “‘Αρχοντα” (ειδικά στους “Δύο πύργους!).
Πάρτε λοιπόν όποια-ον θεωρείτε καλή παρέα και πηγαίνετε στο πλησιέστερο σινεμά!
Υ.Γ Καλές και οι κοινωνικές αλλά λίγη έως αρκετή καλοστημένη δράση και περιπέτεια τη χρειαζόμαστε…
Που την βλέπω;: Στο Odeon Πλατεία, στα Village Cinemas και στα Ster Cinemas
Γράφει η Παρασκευή Γιουβανάκη