Σκηνοθεσία: Ράιαν Μέρφι
Παίζουν: Μαρκ Ράφαλο, Τζόναθαν Γκρόφ, Ματ Μπόμερ
Διάρκεια: 132′
Υπόθεση: Ένας ομοφυλόφιλος ακτιβιστής προσπαθεί να αφυπνίσει την κοινή γνώμη γύρω από το θέμα της εμφάνισης και της ταυτόχρονης ραγδαίας αύξησης του ιού του HIV/AIDS στην κοινότητα των ομοφυλόφιλων.
Γιατί να την δω;: Οι ταινίες με θεματολογία γύρω από τον ιό του HIV είναι πάμπολλες. Το AIDS, όπως και ο καρκίνος, πουλάει. Είτε λόγο του ακραίου προσωπικού δράματος του ήρωα είτε λόγο του φόβου που μεταφέρουν για κάτι (συνήθως) άγνωστο στον θεατή. Η προσέγγιση τους γίνεται κατά βάση γύρω από προσωποκεντρικό άξονα και ο δρων είναι άτομο που έχει προσβληθεί από την ασθένεια. Αυτή το σεναριακό κλισέ σπάει στην τηλεταινία του Ράιαν Μέρφι με πρωταγωνιστές ένα κράμα φιλμικών ηθοποιών και αναγνωρισμένων τηλεοπτικών παρουσιών.
Ο Μέρφι αποφασίζει να επικεντρωθεί στην πολιτική προέκταση της εμφάνισης του ιού στην σεξουαλικά απελευθερωμένη κοινότητα των γκει της Νέας Υόρκης. Εκεί, στο πρόσωπο του Νεντ Ουίκς (Μαρκ Ράφαλο) θα βρει τον ιδανικό αγωνιστή για το δικαίωμα της πληροφόρησης του κόσμου για την επιδημία που έχει προλάβει να σκοτώσει εκατοντάδες ομοφυλόφιλους. Ο κεντρικός μας ήρωας δεν υποφέρει από την ασθένεια την οποία πραγματεύεται η ταινία. Για να δράσει όμως του αρκεί που υποφέρουν δικοί του άνθρωποι. Αυτές οι εμπειρίες θα τον κάνουν να γίνει σκληρός και άκαμπτος και να διεκδικεί ακραία την προσοχή του κόσμου των στρέιτ για το μείζον θέμα που έχει προκύψει.Αυτή η δυναμική του όμως δεν αρέσει και τόσο στα υπόλοιπα μέλη του κινήματος τα οποία όλο και πιο πολύ τον απομονώνουν.
Η δειλή ποινικοποίηση της άκρατης σεξουαλικής απελευθέρωσης γίνεται πάτημα για την περαιτέρω ανάπτυξη μίας διαλεκτικής αντίληψης του αποτελέσματος (ασθένεια) με την αιτία (ελευθερία= σεξ) και τελικά την εξαγωγή ενός καθαρού συμπεράσματος που όμως δεν μπορούσε να είναι τόσο ευδιάκριτο στην Αμερική του ’80. Η σύγκρουση δύο κόσμων , των στρέιτ και των γκέι, είτε αυτό γίνεται σε επίπεδο πολιτικής “από τα πάνω” είτε γίνεται μέσα στην ίδια την οικογένεια, είναι τελικά η βαθιά αιτία της εμφάνισης του AIDS. Και τούτο διότι οι ομοφυλόφιλοι της εποχής κάτω από την πίεση της κρυψίνοιας των αισθημάτων και των επιλογών τους, αναζητούσαν μία ταυτότητα με ακραία χαρακτηριστικά που περιτριγυρίζοταν γύρω από το σημείο ισορροπίας της διαφοροποίησης των δύο κόσμων, που δεν είναι άλλο από το σεξ. Μας πιέζετε; Θα πηδιόμαστε αβέρτα. Χωρίς όριο, χωρίς μέτρο, χωρίς έρωτα. Η καταπίεση φέρνει ακραίες συμπεριφορές.
Ευτυχώς η ταινία δεν αφορίζει την σεξουαλική απελευθέρωση των ομοφυλόφιλων ούτε ρίχνει στην πυρά όσους επιλέγουν να κάνουν σεξ με πολλούς άντρες. Ούτε γίνεται ηθικοδιδακτική, ούτε βέβαια επιθυμεί να κάνει υποδείξεις. Απλά παραθέτει συγκρούσεις που γεννιούνται από την χωρίς λόγο καταπίεση μία επιθυμίας που στο κάτω κάτω της γραφής δε αφορά και κανέναν άλλον πέραν των εμπλεκόμενων. Και όπως σε κάθε πολιτική προσέγγιση θέματος, έτσι και εδώ, οι συγκρούσεις δεν λείπουν και μέσα στο ίδιο το κίνημα των ομοφυλόφιλων που η αρχική επιμονή της Δρ. Έμα Μπρούκνερ (Τζούλια Ρόμπερτς) για αποχή από το σεξ (η εμφάνιση του προφυλακτικού δεν ήταν τόσο διαδεδομένη την περίοδο εκείνη) γίνεται ανάγκη.
Που την βλέπω;: Η ταινία δεν είχε διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες της Ελλάδας και δεν είμαι σίγουρος αν θα περάσει έστω και ξυστά από την μικρή μας οθόνη. Που θα την βρείτε; Ο νοών νοείτω.