Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφτεί ένας φίλος της Τέχνης (και ειδικά του θεάτρου) στην Στοκχόλμη είναι το ΚulturHuset Stadsteatern , ένα τεράστιο πενταόροφο κτίριο όπου στεγάζονται όλες οι μορφές Τέχνης. Εκεί θα βρει το StadsTeatern με τις 6 θεατρικές σκηνές του όπου προσφέρονται καθημερινά 6 διαφορετικές θεατρικές παραστάσεις που καλύπτουν όλα τα γούστα και που χαρακτηρίζονται από μια εκπληκτική εικαστική και κινησιολογική ποιότητα . Το κοινό είναι πολυπληθές σε όλες τις παραστάσεις, ακόμη και σε δύσκολες ώρες (14.00).
Το πρώτο έργο που είδαμε είναι το “Νυκτερινή Αναζήτηση Πορείας” NattoOrienterarna” της Kristina Lugn (ώρα 16.00 το απόγευμα) στην αίθουσα Klara Scenen.
Δυο γηραιές κυρίες του σουηδικού θεάματος, η Yvonne Lombard και η Meta Velander συνομιλούν σε ένα δάσος για τα χρόνια που έζησαν αλλά και όσα τυχόν θα έρθουν, ήτοι κυρίως το θάνατο. Η μία εξ αυτών (η πρώτη) είναι σχεδόν τυφλή (κάτι που δεν φαίνεται από τον μη μυημένο θεατή) έτσι η σκηνοθέτης Eva Dahlman τις έβαλε να κάθονται διαρκώς και σε μικρή απόσταση τη μια από την άλλη, δηλαδή να μην επιχειρούν καμία μετάβαση στον θεατρικό χώρο, που είναι πολυεπίπεδος αλλά ταυτόχρονα και απλός : γρασίδι στο έδαφος, δυο τοίχοι με τετράγωνες θύρες στο βάθος, σε διάταξη προοπτικής (ο ένας πίσω από τον άλλο) (σκηνογραφία : Lars Ostbergh).
Ο υπογράφων δεν ξέρει σουηδικά έτσι δεν καταλάβαινε τι έλεγαν οι ηθοποιοί σε όλες τις παραστάσεις που είδε εκεί (αναγκάστηκε να ρωτήσει μερικούς θεατές της παράστασης στο διάλειμμα και στο τέλος). Εντούτοις αυτή η άγνοια τον οδήγησε στο να προσέχει λεπτομέρειες στις μικρο-εκφράσεις τους, ήτοι στο πρόσωπο και στα χέρια. Παρατήρησε ότι οι δυο κυρίες έχουν μεγάλη εσωτερικότητα , ξέρουν να παίζουν με το βλέμμα και τις σιωπές.
Τα κοστούμια της Annsofi Nyberg ήταν απλά και λιτά (όσα φορούν οι εκδρομείς σε μια κατασκήνωση στο δάσος), δεν καταλάβαμε όμως την τοποθέτηση μεγάλου φακού στο μέτωπο της κάθε μιας σε όλη τη διάρκεια της σύντομης παράστασης (55 λ.). Πρόκειται για κάτι το συμβολικό ή σημειολογικό (αν ναι, τι σημαίνει άραγε) και καθόλου χρηστικό για την πορεία του κειμένου.
Στην αρχή του έργου αυτο-παρουσιάζονται αποκαλύπτοντας αλλά και σατιρίζοντας με πετυχημένο τρόπο την αδυναμία της κ. Lombard να μην βλέπει σχεδόν καθόλου, έτσι ο σκηνοθέτης όρισε έναν τεχνικό να την οδηγεί στα πρώτα λεπτά από τα άκρα της σκηνής στη θέση της.
Εντύπωση μας έκανε το γεγονός ότι η υποβολέας (και βοηθός σκηνοθέτη) Petra Odmark κάθεται ενώπιον του κοινού και σε κοινή θέα, ένα φαινόμενο που παραξενεύει κάθε ΄Ελληνα θεατή που θεωρεί το υποβολείο αδυναμία των ηθοποιών, άρα πρέπει να κρύβεται
Το βίντεο της αρχής ήταν μεν εντυπωσιακό αλλά όχι κατατοπιστικό για όσα θα ακολουθούσαν. Πάλι κι εδώ η τεχνολογία του βίντεο χρησιμοποιήθηκε για να εντυπωσιάσει τους θεατές και όχι για να τους αναλύσει κάτι.
΄Ηταν μια απλή και ιδιαίτερα συμβολική αλλά και φιλοσοφική παράσταση που καθήλωσε το κοινό και του χάρισε και πολλές στιγμές γέλιου. Θα θέλαμε να μεταφράσει κάποιος το κείμενο και να το φέρουμε στην Ελλάδα.
ΣΗΜ – Ο κ. Γαργαλιάνος θεωρεί υποχρέωσή του να ευχαριστήσει την διευθύντρια υποδοχής κοινού κ. Camilla O’ Gorman για τη θερμή υποδοχή, την επεξήγηση πολλών ζητημάτων του Θεάτρου αυτού αλλά και την ξενάγησή της στα ενδότερα των σκηνών (φθάσαμε πολλά μέτρα κάτω από την γη, όπου είδαμε τεράστια σκηνικά και μεγάλα εργαστήρια κατασκευών με πολλούς πρόθυμους για δουλειά τεχνικούς).
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗ – ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Το δεύτερο ήταν το : Sirqus Alfon (Αλφον Τσίρκο) (στις 6 μ.μ.) και στην αίθουσα Lilla Scenen (διάρκεια: μια ώρα). Ο τίτλος του “I am somebody”.
Εδώ 3 νεαροί μουσικοί-ηθοποιοί (Martin Ostman, Erik Rosales, Henkrik Strindberg) μας παρουσίασαν μια μορφή τσίρκου βασισμένη σε πολλά τεχνολογικά ευρήματα, αλλά και σε μουσικά δυναμικά κομμάτια, καθώς και παντομίμα. Ο ένας έπαιζε ντραμς, ο άλλος κιθάρα και βιολοντσέλο και ο τρίτος (ο πιο δυναμικός και ο οργανωτής του όλου σόου) συνέδεε με χιούμορ τα δρώμενα και παρουσίαζε τα όσα θαυμαστά θεατρικά και τεχνολογικά συνέβαιναν επί σκηνής.
Είδαμε πολλά αστεία και πετυχημένα νούμερα που διαδεχόταν το ένα το άλλο με ταχύτητα και σωστό ρυθμό. Μας εντυπωσίασε εκείνο όπου ο βασικός ηθοποιός κατέβηκε στο κοινό και ρώτησε μια κοπέλα πώς την λένε και από που έρχεται – Εκείνη του είπε “Με λένε Ρίτα και είμαι από την Αρμενία”. Τότε ο Martin άρχισε να ραπάρει με την φράση αυτή, αυτοσχεδιάζοντας τόσο σε σωματικό όσο και μουσικό επίπεδο, ενώ την ίδια στιγμή βλέπαμε τα λόγια αυτά της κοπέλας γραμμένα στην οθόνη που βρισκόταν πίσω από τους ηθοποιούς (μάθαμε πως πρόκειται για ένα ειδικό πρόγραμμα softwear στον υπολογιστή τους -που τα κάνει όλα και πολύ γρήγορα τελικά σε αυτό το σόου. ΄Αρα ο κυριότερος “εργάτης” αυτού του σόου είναι ο τεχνικός που χειρίζεται το κομπιούτερ και κάνει την σκληρή δουλειά.
Το αποκορύφωμα ήταν η τελική σκηνή όπου μια κάμερα είχε τοποθετηθεί στο πάνω μέρος της σκηνής και εμείς βλέπαμε τα διαδραματιζόμενα στην μεγάλη οθόνη στο βάθος (σε σχήμα και μορφή παλιάς τηλεόρασης). Οι ηθοποιοί κινούντο ξαπλωμένοι επί της σκηνής και αυτό έδινε την αίσθηση στην οθόνη ότι εκινούντο στον αέρα, όπως στο τσίρκο. Χρησιμοποιούσαν ένα κοντάρι και 2 κυλίνδρους ενώ εκινούντο επ’ αυτών ξαπλωμένοι στο έδαφος αλλά εμείς βλέπαμε 3 ακροβάτες του τσίρκου σε επικίνδυνες φιγούρες.
΄Ηταν μια ξεκάθαρη υπενθύμιση της Ομάδας Αλφον σε όλους εμάς ότι μπορούμε να έχουμε τσίρκο χωρίς ζώα !… (και ίσως σε λίγα χρόνια με υψηλή τεχνολογία μόνο …)
cityculture.gr/ γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος