Την παράσταση “Θεσμοφοριάζουσες”, βασισμένη – θα έλεγα- στο ομώνυμο έργο του Αριστοφάνη παρακολουθήσαμε στο θέατρο Δάσους.
Αυτό που είδαμε έμοιαζε περισσότερο με μια αρκετά ελεύθερη διασκευή του έργου του Αριστοφάνη παρά ήταν μια απόδοση του αρχαίου κειμένου. Είναι γεγονός πως ο τρόπος για να μείνει ο Αριστοφάνης σύγχρονος είναι να τον φέρουμε στα σημερινά δεδομένα και να εντοπίσουμε τις αντιστοιχίες που υπάρχουν ανάμεσα στα πρόσωπα που σατίριζε τότε και στα πρόσωπα που σήμερα είναι άξια της σάτιράς μας. Η διασκευή και η δραματουργική επεξεργασία που έκαναν από κοινού ο Γιώργος Κιμούλης κι ο Πιτσιρίκος όμως, είχε κάποια προβλήματα. Κατ’ αρχήν ήταν αρκετά κουραστική η επί μακρόν αναφορά σε πολιτικούς και πολιτικά γεγονότα περασμένων χρόνων ( ο Άκης και τα υποβρύχια είναι λίγο passe/ ναι, καλά κάνουν και μας τα θυμίζουν αλλά αν λέμε ότι όπως ο Αριστοφάνης καυτηριάζουμε την επικαιρότητα, αυτό δεν είναι ακριβώς επικαιρότητα) . Ο τρόπος μάλιστα που γινόταν αυτό, θύμιζε έντονα – ειδικά στο τέλος – επιθεωρησιακό αυτόνομο νούμερο που καμία εμφανή σχέση δεν είχε με τα Θεσμοφόρια. Επιπλέον, είχα την εντύπωση πως υπήρχαν και – κεκαλυμμένες ίσως για τους πολλούς – προσωπικές αιχμές, πράγμα που για μένα μειώνει αυτό που βλέπω. Αν η δουλειά σου είναι ωραία, δεν χρειάζεται να “την πεις” σε κανέναν.
Και η δουλειά του Γιώργου Κιμούλη ήταν ωραία. Η σκηνοθεσία του δεν είχε καμία ιδιαίτερη έκπληξη ή ιδέα, αλλά και μόνο η οργανική χρήση – πραγματικά οργανική- του βίντεο ήταν για μένα αρκετή. Μόνο μειονέκτημα για μένα: Δεν μπορείς να ξεκινάς τόσο ατμοσφαιρικά και μυστηριακά με τον γυναικείο χορό και πριν καλά καλά φύγει να βγάζεις “αριστοφανικούς ήχους” επειδή υποτίθεται ότι κοιμάσαι. Διαλύεις όλο το κλίμα στο οποίο εκείνη την ώρα εισέρχεται ο θεατής.
Το στοιχείο εκείνο που δεν μπορούσα να σταματήσω να προσέχω και να θαυμάζω στην παράσταση ήταν τα κοστούμια του Γιάννη Μετζικώφ. Ειδικά, το κοστούμι του Αγάθωνα ήταν κάτι το απίστευτο. Του ιδίου και τα σκηνικά, τα οποία βρήκα αρκετά τετριμμένα για αρχαία κωμωδία, αν και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί να υπάρχει ένας σκαραβαίος στη σκηνή. Εντούτοις, δεν μπορώ να μην αναφέρω το χαλί, που λόγω του αέρα, ανασηκωνόταν και θύμιζε άμμο. Ήταν ένα σκηνικό από μόνο του.Το video του Κώστα Κιμούλη ήταν ακόμα ένα στοιχείο που τραβούσε την προσοχή στην παράσταση. Τα συγχαρητήρια μου! Η μουσική του Διονύση Τσακνή δεν ήταν και από τις καλύτερες που έχει γράψει για παραστάσεις. Συνήθως, η μουσική στα έργα του Αριστοφάνη σε ξεσηκώνει, σου κολλάει, δεν την βαριέσαι. Όχι εδώ όμως. Τους φωτισμούς, επιμελήθηκε η Κατερίνα Μαραγκουδάκη, η μετάφραση είναι του Κ.Χ. Μύρη, οι χορογραφίες της Ελένης Γεροδήμου. Βοηθοί σκηνοθέτη ο Χάρης Χιώτης κι η Τόνια Ντούσκα.
Ο Γιώργος Κιμούλης κράτησε και τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Η αλήθεια είναι πως έπαιζε καλύτερα όταν έπαιζε τον μεταμφιεσμένο σε γυναίκα, άντρα αλλά γενικώς πιστεύω πως οι κωμικοί ρόλοι του πάνε περισσότερο. Κωμικός άμα τη εμφανίσει ο Δημήτρης Πιατάς, δεν χρειάζεται να κάνει και πολλά για να σε κάνει να γελάσεις. Εξαιρετικός, υπέροχος, να μην χορταίνεις να τον βλέπεις ο Θανάσης Αλευράς, στο ρόλο του Αγάθωνα. Πολύ καλός κι ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, τρόμαξα να τον αναγνωρίσω. Το υπόλοιπο – αξιοπρεπές – καστ συμπληρώνει η Φαίη Ξυλά, ο Χάρης Χιώτης και ο Δημήτρης Ραφαήλος.
Οι Θεσμοφοριάζουσες – δηλαδή ο γυναικείος χορός- είχε λιγότερο ενδιαφέρον απ’ ότι συνήθως έχει ο χορός σε τέτοιες παραστάσεις. Μάλλον είχαν περισσότερο ενδιαφέρον στο βίντεο πριν εμφανιστούν. Τον χορό απαρτίζουν οι: Νάντια Ανθοπούλου, Τόνια Καζάκου, Αναστασία Κατσιναβάκη, Ντέπυ Μαλλιαρου, Ισιδώρα Μπουζιούρη, Μαρίνα Μυρτάλη, Ματίνα Νικολάου, Κατερίνα Νικολοπούλου, Αρετή Ντάλιου, Αρετή Πασχάλη, Κωνσταντίνα Σπάθη, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Ειρήνη Τσάβα.
Το θέμα, όμως, είναι ποια είναι η τελική γεύση που σου αφήνει η παράσταση κι αυτή είναι σίγουρα γλυκιά. Είναι μια ευχάριστη παράσταση που βρίσκει τον στόχο της: κωμωδία είναι – να γελάσεις θέλει και το πετυχαίνει. Δεν είναι όλες οι ατάκες για ξεκαρδιστικά γέλια, όμως το κοινό έδειξε κι εκείνο απ’ τη μεριά του πως είχε έρθει με διάθεση να γελάσει και αυτό έκανε.