Αυτό που μας λείπει πιο πολύ, είναι όλα εκείνα τα απλά που δεν υπάρχουν πια στην ζωή μας . Ο χρόνος κυλάει σαν ποτάμι συμπαρασύροντας μαζί του ότι είναι αδύναμο να αντισταθεί.
Νέα χρονιά, άλλη μια φορά που μηδένισε ο χρόνος καλώντας μας να τον γεμίσουμε με τα δικά μας χρώματα. Αισιόδοξο μεν επικίνδυνο δε. Καθώς πάντα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα διλήμματα του πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να κάνουμε κάτι. Η στιγμή που περνά είναι πολύ νωρίς ή μήπως πολύ αργά για να πούμε όσα θα θέλαμε; Για να κάνουμε την τρέλα που μας τριβελίζει στο μυαλό; Για να φύγουμε ή να ξεκινήσουμε;
Εφόδιο μας εκείνη η φωνούλα που μας συνδέει με τον εαυτό μας… Αχνή όταν την αγνοούμε, στεντόρεια όταν την περιμένουμε για να μας δείξει τα σημάδια.
Όμως υπάρχουν απλά πράγματα που μας λείπουν. Και είναι αυτά που χάνουμε κυνηγώντας άλλα. Και όταν αντιλαμβανόμαστε ότι λείπουν ο χρόνος ανελέητα μας θυμίζει πόσο αργά είναι γι αυτά ενώ λυπόμαστε που δεν τα εκτιμήσαμε όταν έπρεπε θεωρώντας τα δεδομένα.
Μας έλειψαν οι άνθρωποι που μιλούν ευγενικά και που δεν θεωρούν τίποτα δεδομένο, που προσέχουν τα λόγια τους για να μην μας προσβάλουν, που εκτιμούν πως δε λέγονται όλα φόρα παρτίδα.
Οι άνθρωποι που θα μας κεράσουν ένα μικρό κατιτίς για να μας δείξουν την εκτίμηση τους για τον χρόνο που αφιερώνουμε μαζί τους. Που θα ζητήσουν μια ειλικρινή συγνώμη αν νιώσουν ότι μας στενοχώρησαν, που θα στείλουν ένα μήνυμα μετά την έξοδο μαζί μας για να μας πουν πόσο ωραία που πέρασ
αν μαζί μας.
Αυτοί που θα μας πάρουν τηλέφωνο για να ευχηθούν στις γιορτές και δε θα γράψουν ένα τυπικό «χρόνια πολλά» στο φέισμπουκ. Που θα θελήσουν να τα πούμε από κοντά και όχι από το τηλέφωνο. Που θα μας πάρουν από το χέρι να πάμε μια βόλτα σε άγνωστες γειτονιές ανακαλύπτοντας νέες εικόνες. Που δε θα ντραπούν να εκφράσουν όσα νιώθουν.
Μας λείπουν τα κυριακάτικα τραπέζια που όλη η οικογένεια μαζεύεται και συζητά τα δικά της, αυτοί που θα μας καλέσουν να μαγειρέψουμε και να φάμε παρέα. Τα τραγούδια που έχουν αληθινή μουσική και στίχο που σε ταξιδεύουν.
Οι γυναίκες που παραμένουν θηλυκές φορώντας μόνο το χαμόγελο τους και οι άντρες που δε φέρονται σα μοντέλα. Βόλτες με το αυτοκίνητο χωρίς να σκέφτεσαι πόσο πήγε η βενζίνη και αν φθάνουν τα χρήματα για το ενοίκιο.
Μας λείπουν οι άνθρωποι με έμφυτη ευγένεια, όχι επιτηδευμένη. Οι άνθρωποι οι αληθινοί που δεν τους νοιάζει να κρυφτούν πίσω από στημένες φωτογραφίες, από φιλοσοφημένα στάτους, από καλά σμιλευμένες εικόνες υποκύπτοντας στο επιτηδευμένο φαίνεσθαι.
Άνθρωποι που στα μόνα που υποτάσσονται είναι: η ειλικρίνεια της ψυχής τους και η εγκυρότητα των λόγων τους. Που υπολογίζουν στα αισθήματα του άλλου και δίνουν προτεραιότητα στη στιγμή.
Και πού τους χάσαμε όλους αυτούς τους ανθρώπους; Εκεί στον αγώνα μας για λίγη παραπάνω χρυσόσκονη.!
Καλή χρονιά! Εύχομαι το 2016 να είναι γεμάτο με αληθινούς ανθρώπους και αληθινές στιγμές. Ασπίδα ατσάλινη σε όλα τα άσχημα.
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε όλες τις μουσικές, τους ανθρώπους, τις στιγμές που προλάβαμε να εκτιμήσουμε.
Ντινα Γιαννουπλάκη <[email protected]>