Παράσταση με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό κ. Μ. Παπαδημητρίου, σε ρόλο αφηγητή της ζωής μιας γυναίκας. Θραυσματική αφήγηση μιας ζωής, στη σκιά ιστορικών γεγονότων, στο ρυθμό περιπλανήσεων σε μέρη της Ελλάδας (Λήμνος, Θεσσαλονίκη, Αθήνα) και της Αιγύπτου (Κάϊρο, Αλεξάνδρεια).
Το κείμενο, επιστολές μιας γυναίκας προς τον σύζυγό της, βρέθηκε τυχαία φυλαγμένο σε ένα συρτάρι στο θέατρο τέχνης. Αυτό το πρωτογενές υλικό, εμπλουτίστηκε με συνειρμικές αναφορικές συσχετίσεις και με υπονοήσεις του θεάτρου, ως βίωμα συμμετοχής, στο σχήμα θεατή -ηθοποιού: μοιραία συνάντηση στον κύκλο της ζωής και της τέχνης.
Με αυτό το τέχνασμα ξεκίνησε η παράσταση: Με την ηθοποιό να εισέρχεται στο θέατρο, κατεβαίνοντας σκαλοπάτια, εκφράζοντας την διαμαρτυρία της μέχρι να ανέβη στη σκηνή. Καλείται να παίξει ένα έργο προηγούμενων δεκαετιών, βασισμένο σε επιστολές μιας γυναίκας, στις οποίες, ανάμεσα στα άλλα, γίνεται αναφορά στην τριλογία της Ορέστειας (κύκλος των Ατρειδών) και ειδικά στην βασίλισσα Κλυταιμνήστρα, με την οποία ταυτίζεται- εν μέρει- ως θεατής και η Αδαμαντία, αποστολέας και παραλήπτης των επιστολών. Παράλληλα η ηθοποιός της παράστασης, αναφέρεται στην συμμετοχή της σε εκείνη την παράσταση του θεάτρου τέχνης, προσθέτοντας πολλές βιωματικές -αυτοβιογραφικές πληροφορίες, σχετικά με την διδασκαλία και τις προτροπές του δασκάλου Κουν, στο υπόγειο του θεάτρου, από στις πρόβες στην εμπειρία του… επαγγέλματος .
Η σπουδαία ηθοποιός ξεδίπλωσε τις υποκριτικές της χάρες, έδωσε κίνηση, ενάργεια και έριξε φως στο κείμενο, ένα κείμενο χωρίς ιδιαίτερη έκφραση (παρά τις χιουμοριστικές ατάκες του), χωρίς βάθος και με πολλά κενά, το οποίο απεικονίστηκε εύστοχα και στο διάτρητο σκηνικό της παράστασης. Με κοριτσίστικη χάρη, γυναικεία πολύπαθη πείρα, αυτοσαρκαστικό χιούμορ, αυτοσχεδιαστικούς ελιγμούς, ενσωμάτωσε με φυσικότητα και με έναν ευφυή τρόπο, ακόμη και την ολιγόλεπτη διακοπή ρεύματος στην αρχή της παράστασης και χειροκροτήθηκε θερμά, για όλες της τις υπονοήσεις αλλά και τις επινοήσεις της.
Η ερμηνεία της έδωσε όγκο στο φτωχό- και περιορισμένο νοηματικά- κείμενο και με το χιούμορ της και την ιδιαίτερη εκφραστική προσέγγιση, έπλασε κατεργάρικα την προσωπικότητα της Αδαμαντίας. Αφήνοντας αιχμές και επίκαιρους πολιτικούς σχολιασμούς, αφηγήθηκε, διάβασε επιστολές, τραγούδησε, χόρεψε. Μίλησε κριτικά για το θέατρο και τη ζωή, την πολιτική και τα μικρογεγονότα, για τον έρωτα και την γυναικεία ταυτότητα, αποκαλύπτοντας την καταπιεσμένη επιθυμία και την ψυχοσύνθεση του ασήμαντου προσώπου.
Η μουσική, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, ακούστηκε άνευρη και χωρίς έμπνευση, το ίδιο και τα τραγούδια της παράστασης, δεν πρόσθεσαν συγκίνηση στην ροή του έργου.
Τα βοηθητικά πρόσωπα, (μουσικοί-παιδιά της ηρωΐδας), εμφανίστηκαν στη σκηνή και πίσω από το διάτρητο κενό πλέγμα, ως περιστασιακά αλλά επίμονα εμπόδια και φωνές, υπενθυμίζοντας τους περιορισμούς και αφήνοντας το καταγγελτικό σχόλιό τους, στον κύκλο απολογίας των γενεών.
Αδαμαντία, μια ηρωΐδα στο θέατρο, με την στιβαρή υπογραφή της κ. Μ.Παπαδημητρίου: δυναμικά εύπλαστη και με σαρκαστικό χιούμορ προσέγγιση.
Θέατρο τέχνης: Αδαμαντία
Κείμενο: Παναγιώτης Μέντης
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης
Σκηνικό: Μανώλης Ζαχαριουδάκης
Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
Μουσική: Σταύρος Σιόλας
Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Στρατηγοπούλου
Φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης
α’ Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου
β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Εύα Οικονόμου-Βαμβακά
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Ερμηνεύει η Μάνια Παπαδημητρίου
Παίζουν μαζί της:
Βασίλης Παπαδημητρίου (πιάνο, κλαρινέττο)
Ηλέκτρα Σαρρή (πιάνο)
Αντιγόνη Σταυροπούλου (Μαντολίνο).