Είναι τα πιο όμορφα, τα πιο γλυκά. Είναι τα φιλιά της μαμάς και του μπαμπά που ξορκίζουν τους δράκους από τα παιδικά όνειρα . Σε αγκαλιάζουν σα ζεστή κουβέρτα απομακρύνοντας κάθε εφιάλτη υποσχόμενα τον πιο όμορφο ύπνο. Σαν φθάνει η ώρα του ύπνου η προσδοκία του φιλιού είναι η απόδειξη πως οι αγαπημένοι σου άνθρωποι βρίσκονται εκεί. Το σύμβολο επιβεβαίωσης της αγάπης. Και αν τύχει κάτι και δεν έρθουν ξέρεις πως αυτοί που αγαπάς είναι εκεί γιατί τα φιλιά ήταν πάλι εκεί και χτες και προχτές. Η παιδική ηλικία σφραγίζεται από αυτά- τα πιο αγνά-φιλιά. 
Λίγο εκεί στην εφηβεία, πάλι σε περιμένουν της καληνύχτας τα φιλιά. Σφραγίζοντας τον έρωτα που στέκεται πλάι σου. Κάτω από το φεγγάρι, δίπλα στην παραλία αγναντεύοντας τα χιλιάδες φωτάκια της μακρινής πολιτείας, της ανυπόταχτης. Τα πιο όμορφα φιλιά είναι εκείνα του πρώτου έρωτα, της καληνύχτας, που σε περιμένουν κάθε βράδυ λίγο πριν μπεις στο σπίτι. Με μάτια που λάμπουν από χαρά και χείλη που νιώθουν πως άγγιξαν για λίγο την τελειότητα του κόσμου. Που προσδοκούν ανυπόμονα τα επόμενα και κάνουν τη νύχτα να γίνεται το βασίλειο της χαράς.
Πολλές νύχτες, πολλά φιλιά, πολλές καληνύχτες και όλα με την ίδια αίσθηση. Την ίδια χαρά.
Υπάρχουν και εκείνα όμως που είναι τα φιλιά της καληνύχτας χωρίς να είναι νύχτα. Τα φιλιά που δίνουν οι «ζωντανοί» σε ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια. Σε αγάπες στην τελευταία τους πράξη. Τα φιλιά του αποχαιρετισμού, τα τελευταία. Τα φιλιά που αποχαιρετούν την αγάπη, τα φιλιά που συνοδεύουν τον αγαπημένο σου στο ταξίδι που κίνησε να πάει.
Μπορεί να μην είναι φιλιά της νύχτας, όμως κρύβουν μέσα τους όλη την αγάπη που μπορείς να δώσεις. Την τελευταία σου ανάμνηση που θες να αφήσεις στον άλλον. Μαζί με την κρυφή ελπίδα πως ίσως να μην είναι τα τελευταία. Τα πιο δύσκολα φιλιά. Τα φιλιά που θυμάσαι για πάντα.
Της καληνύχτας τα φιλιά είναι τα πιο δυνατά. Εξαρτάται ποια νύχτα τα δίνεις.
Τη νύχτα που ξέρεις πως στην επόμενη ξημερώνει άλλη μέρα ή τη στιγμή που νιώθεις ότι ο χρόνος πάγωσε, κι ας είναι μέρα, κι ας είναι λουσμένη στο φως.