Την παιδική παράσταση “Το Ασχημόπαπο” παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αριστοτέλειον, μια παράσταση που απεύθυνεται κυρίως σε παιδιά μικρής ηλικίας, με την οποία εγκαινίασε το προαναφερθέν θέατρο τη χειμερινή του σεζόν.
Πρόκειται για το γνωστό παραμύθι του μεγάλου Δανού παραμυθά Χανς Κρίστιαν Άντερσεν διασκευασμένο από τον Δημήτρη Αδάμη και τη Δόμνα Ζαφειροπούλου. Ευτυχώς η δομή του παραμυθιού και τα σφιχτά πλαίσιά του δεν άφησαν τους διασκευαστές και τον σκηνοθέτη (ο ίδιος ο Δ.Αδάμης) να πλατειάσουν, να ξεφύγουν από το θέμα και μα υπερφορτώσουν την παράσταση όπως συνέβη πέρσι με τον “Μέγα Αλέξανδρο” του ιδίου.
Η σκηνοθεσία της παράστασης βασίστηκε πολύ στους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών και η δουλειά του σκηνοθέτη ήταν πολύ πιο εύκολη από την παράσταση που παρουσιάστηκε πέρσι, χωρίς όμως να έχει και καμία ουσιαστική πρόταση ή καινοτομία.
Τα σκηνικά που επιμελήθηκαν οι “Μαγικές Σβούρες” ήταν κάπως πρόχειρα. Τα ταμπλώ πίσω, όσο χρήσιμα και αν ήταν για τους ηθοποιούς, ήταν ωστόσο κακόγουστα. Αντίθετα, τα κοστούμια που επιμελήθηκε η ίδια ομάδα προέδιδαν εφευρετικότητα και χάρηκα που από το τίποτα δημιουργήθηκε κάτι. Προβληματικοί ήταν οι φωτισμοί του Τρύφωνα Κεχαγιά. Το κόκκινο χρώμα έχιε την ιδιότητα να “καίει” τα πάντα, ενώ ταυτοχρόνως δεν ταίριαζε κιόλας (με εξαίρεση τη σκηνή της Αιγύπτου, η οποία με τη σειρά της δεν ταίριαζε με την υπόλοιπη παράσταση). Πιστεύω πως οι ψυχροί τόνοι θα ταίριαζαν πολύ περισσότερο στο ύφος και το πνεύμα του Άντερσεν. Μοναδική εξαίρεση ο μπλε φωτισμός στα περισσότερα σημεία του β’ μέρους, που επιτέλους έκανε τα σκηνικά ταμπλώ να έχουν λόγο ύπαρξης και ουσιαστικά “εμφάνισε” τα αόρατα μέχρι εκείνη τη στιγμή λούτρινα φυτά.
Η μουσική της παράστασηςπαρουσιάζει έναν ιδιάζοντα συνδυασμό. Ακούμε την μουσική του Μότσαρτ σε συνδυασμό με στίχους που έχουν γραφτεί αποκλειστικά για την παράσταση. Δεν μπορώ να πω αν είναι καλό ή κακό, πάντως παράξενο. “Κλωτσάει” λίγο. Συμβουλή: Ας μην παίζει σε τέτοια ένταση η μουσική, χάνονται τα λόγια.
Από τους ηθοποιούς ξεχωρίσαμε τη Δανάη Κλάδη, η οποία είχε κέφι, όρεξη για παιχνίδι και μεταμορφωνόταν συνεχώς. Από κοντά και η Αλεξάνδρα Κασιούμη, η οποία φανέρωσε ένα ενδιαφέρον κωμικό ταλέντο.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα της παράστασης ήταν τα λογύδρια του σκηνοθέτη. Κανείς δεν κάνει τέχνη με τα λόγια κι ελπίζω ο κύριος Αδάμης να σταματήσει αυτήν την βλαπτική συνήθεια.
Εν κατακλείδι, είναι μια ευχάριστη παιδική παράσταση με αρκετά κωμικά στοιχεία. Δυστυχώς η πρεμιέρα αμαυρώθηκε από το γεγονός ότι τα μπαλόνια που μοίρασαν από το θέατρο στα παιδιά αφού τελείωσε η παράσταση, δεν έφτασαν για όλα κι έτσι κάποια έφυγαν στεναχωρημένα ή και δακρυσμένα. Γιατί; Γιατί σε μια παράσταση που προσπαθεί να μας πει ότι η ζωή δεν είναι τελικά τόσο άδικη;