Αυτός ο μικρός πίνακας φιλοτεχνήθηκε μεταξύ 1809 -1810, και σήμερα βρίσκεται στο Κάστρο Σαρλότενμπουργκ του Βερολίνου. Πρωτοπαρουσιάστηκε το 1810 σε μια έκθεση που διοργάνωσε η Ακαδημία Καλών Τεχνών στο Βερολίνο κι εντυπωσίασε τόσο πολύ τον διάδοχο του πρωσικού θρόνου που έσπευσε να τον αγοράσει.
Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία του πίνακα είναι το γοτθικό ερείπιο, εμπνευσμένο από το κατεστραμμένο αββαείο της Ελντένα, κοντά στο Γκράιφσβαλντ (γενέθλια πόλη του ζωγράφου). Θεωρείται ότι συμβολίζει το θρησκευτικό συναίσθημα μιας περασμένης πια εποχής. Μοιάζει σαν να θέλει να προκαλέσει μια βαθιά λαχτάρα για θάνατο, που γίνετα σχεδόν στοχασμός πάνω στην παροδική φύση της ζωής. Ο σταυρός ενός εγκαταλελειμμένου τάφου κάνει την παρουσία του θανάτου ακόμη πιο ζωντανή στον πίνακα. Η νεκρική πομπή των μοναχών, που κινούνται αργά προς το σταυρό μέσα από τη γοτθική πύλη του κατεστραμμένου αββαείου, μοιάζει να αναδύεται από το λευκό, χιονισμένο έδαφος. Οι μικρές μαύρες φιγούρες τους μοιάζουν να αναμειγνύονται με τους διάσπαρτους τάφους μέσα στο κοιμητήριο. Το αφύσικο, σχεδόν θεϊκό φως, προς το οποίο απλώνουν τα κλαδιά τους οι βελανιδιές, έρχεται από μια άγνωστη πηγή. Τα δέντρα υποβάλλουν μια αίσθηση ζωτικότητας και κίνησης, που έρχεται σε έντονη αντίθεση με τη σκληρή ακαμψία των επιτύμβιων λίθων και την άψυχη γοτθική αρχιτεκτονική.