Εν μέσω κρίσης, καλοκαίρι 2016.
Υπάρχουν αυτοί που δεν έχουν πάρει είδηση τι γίνεται γύρω μας (και ειλικρινά τους ζηλεύω), εκείνοι που αντιλαμβάνονται και προσποιούνται ότι δεν ξέρουν, εκείνοι που αντιλαμβάνονται και βουλιάζουν στη σιωπή τους και τέλος εκείνοι που εκτιμούν την κατάσταση και παλεύουν για το καλύτερο.
Πλήθος τα γεγονότα, μεταναστευτικό, τρομοκρατικά χτυπήματα, πραξικόπημα στην όμορη χώρα, ανεργία, φόροι.
Ο χρόνος κυλά γρήγορα και αναλογίζομαι ότι δεν φανταστήκαμε αυτόν τον κόσμο για το μέλλον μας. Ούτε στο σχολείο μας προετοίμασαν για έναν τέτοιο κόσμο και φυσικά ούτε τα παραμύθια με τους δράκους και τις πριγκίπισσες που το καλό που παλεύει με το κακό, προμήνυαν αυτήν την κατάληξη, εκτός κι αν βρισκόμαστε ακόμα στη μέση πράγμα που σημαίνει ότι έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι το τέλος.
Μέσα στην παραζάλη των ημερών, εντοπίζω όλο και περισσότερο τα σκυμμένα κεφάλια, τα σκυθρωπά πρόσωπα, τις τσαλακωμένες περηφάνιες με τα άδεια πορτοφόλια. Τον καφέ που έγινε είδος πολυτελείας και τα όνειρα που αν έχεις το κουράγιο ακόμα να επιμένεις σε αυτά θεωρείσαι ρομαντικός. Δηλαδή τρελός, κουφιοκεφαλάκιας.
Όλοι προσποιούνται ότι είναι εντάξει. Οι κοντινές παραλίες της Θεσσαλονίκης έχουν βουλιάξει με κόσμο. Και προσποιούμαστε ότι -οι παραλίες που μέχρι πριν χρόνια ήταν «μπανάλ» να πεις ότι κάνεις μπάνιο- έγιναν σημείο κοσμοσυρροής και «μαστ» και «ιν».
Αφού η βενζίνη έγινε απλησίαστη μαζί με τα λοιπά έξοδα πώς να πλησιάσεις την Χαλκιδική; Την πλησιάζουν βέβαια αυτοί που μπορούσαν πάντα και κυρίως τώρα τελευταία όλο και περισσότεροι γεροδεμένοι ξανθομάλληδες με ανοιχτόχρωμα μάτια.
Υπάρχουν όμως και αυτοί που ούτε στα κοντινά πάνε. Αυτοί που τους βλέπεις να ξεπροβάλλουν σα μυρμηγκάκια στα μπαλκόνια τους. Που ούτε αυτοκίνητο έχουν, ούτε βενζίνη, ούτε λεφτά για καφέ. Αντ’ αυτού τους ξέμεινε ένα προπέρσινο μαγιό που αφού κάνανε ένα σωρό μεταποιήσεις δε φοριέται. Που βυθίζονται στις απρόσωπες συζητήσεις του φέισμπουκ μιλώντας για το πόσο ωραία περνάνε προσπαθώντας να κρύψουν την λύπη τους. Που κοιτάνε και ξανακοιτάνε τη ζωή τους και αναρωτιούνται πώς έγινε έτσι. Αλήθεια, πέρα από τις βιταμίνες για ομορφιά, για αδυνάτισμα, κολλαγόνο για ανάπλαση, υπάρχουν βιταμίνες αισιοδοξίας;
Εκείνοι που κρύβονται πίσω από τις δωρεάν εκδηλώσεις, που αναγκάστηκαν να απαρνηθούν ένα σωρό μικρές απολαύσεις δικές τους για να πληρωθεί η ΔΕΗ η οποία πάντα παραμένει ελλειμματική και που στο τέλος τους εκδικείται με το κόψιμο.
Δεν έχει νόημα να ζεις σε μια χώρα αν δεν κυριαρχεί το γενικό καλό, αν δεν υπάρχει αισιοδοξία. Μπορείς να τρως με όρεξη όταν απέναντι σου το παΐδι ζητιανεύει; Όταν οι φίλοι σου δεν έχουν δουλειά, όταν δε βλέπεις φως στον ορίζοντα;
Το καλοκαίρι ήρθε όχι όμως για όλους. Και όταν φύγει δεν θα έχει αφήσει ευχάριστες στιγμές για όλους. Η ζωή είναι σκληρή. Ή μήπως τώρα ξαναθυμηθήκαμε το πόσο σκληρή είναι;
Όπως και να χει το παλεύουμε όσο μπορούμε. Για εμάς και όσους αγαπάμε. Η κοινωνία είμαστε εμείς. Και η λύπη του διπλανού δεν γίνεται να μην μας αγγίζει.
Γράφει η Ντίνα Γιαννουπλάκη ιστορικός
dinagiannο[email protected]οm