Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα
Στο εσωτερικό ενός σπιτιού εκτυλίσσεται η αναμέτρηση των γυναικών. Στη βαριά σκιά του πολύχρονου πένθους που επιβάλλεται από την μητέρα προς τις πέντε κόρες της. Υπακούοντας σε κοινωνικούς κανόνες ηθικής και ευπρέπειας, καταδικάζεται η νιότη και θυσιάζεται η ζωή στην άρνηση του έρωτα, δώρο εξιλέωσης προς τον θάνατο.
Με την αίσθηση του τραγικού μεταγράφεται ποιητικά στο θέατρο μια πραγματική ιστορία στην γη της Ανδαλουσίας. Στον απόηχο της μουσικής της ζωής και της φυσικής τάξης, στην άκαμπτη ηθική σκληρότητα της τυραννικής αγάπης στους κόλπους μιας οικογένειας, αντανακλά ο καταπιεστικός μηχανισμός μιας κοινωνίας στην πολιτική προέκταση.
Στην παράσταση που παρακολουθήσαμε από την ομάδα Θέατρο του Άλλοτε, δόθηκε έμφαση σ’ αυτήν την απήχηση με την διδακτική-από μηχανής- παρεμβολή και την ανατροπή της ιστορίας στην τελική -σε επανάληψη- σκηνή της ιστορίας.
Στον διαμορφωμένο σε επίπεδα σκηνικό χώρο μιας σάλας, με τις θηλιές να αιωρούνται ως απειλή, με έναν προδηλωτικά άκομψο λευκό σταυρό να δεσπόζει στο βάθος της σκηνής ως εμφατικό πολύπτυχο σύμβολο τυραννίας και με τους κατάλληλους φωτισμούς, είδαμε τις φιγούρες και ακούσαμε τις καμπάνες, τα πουλιά, τις φωνές του κόσμου, τις φωνές των γυναικών, των κοριτσιών και της αυταρχικής μητέρας.
Με τα μαύρα ρούχα του πένθους και τις μαντήλες, με τα λευκά μεσοφόρια, με τα γκρίζα χρώματα των γηρατειών, με τα κεντήματα και τις δαντέλες των προικιών, συ-στήθηκε η εικονοποιΐα του έργου με τα σύμβολα-μορφές: της μητέρας και των κοριτσιών, των υπηρετριών, της παραπλανημένης κόρης της Λιμπράδα, του άνδρα Πέπε Ρομάνο.
Οι ερμηνείες ανέδειξαν με ζωηρή έκφραση τη δραματική ένταση του έργου στις ποικίλες συναισθηματικές αποχρώσεις της και έπλασαν εκδηλωτικά τους χαρακτήρες στις διακυμάνσεις της συμπεριφοράς τους, σε ένα αποτέλεσμα αδρής βιωματικής έντασης και θεατρικότητας.
Ο καταλυτικός ρόλος του νεαρού άνδρα όπως ενσωματώθηκε στη ροή της παράστασης, στην έξαψη του ασίγαστου πάθους της ζωής και με την ένταση του αόρατου πάθους που αποκαλύπτει ο θεατρικός κώδικας, έδειξε τις λεπτές υποσημειώσεις στις οποίες δόθηκε έμφαση, προκειμένου να υπογραμμιστεί σκηνοθετικά το έκδηλον.
Κύκλος της ύβρεως, ορατών και αοράτων νημάτων, με τα υλικά της αρχαίας τραγωδίας, στον σύγχρονο -άχρονο μύθο ως σχόλιο και διαμαρτυρία προτεινόμενης αντίδρασης.
(Το Θέατρο του ‘Αλλοτε σε μια δύσκολη κοινωνική και πολιτική κατάσταση τόσο στη χώρα μας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αποφάσισε να εργαστεί για δεύτερη φορά πάνω στο αριστούργημα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, “Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα” με σκοπό το ξύπνημά μας από τον λήθαργο και μια επανάσταση που οφείλουμε όλοι στον εαυτό μας). Σημείωση της σκηνοθέτιδας.
Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Federico Garcia Lorca
Σκηνοθεσία: Δουμανίδου Βαρβάρα
Μετάφραση: Ματθίλδη Σιμχά
Σκηνογραφία: Θέατρο του ‘Αλλοτε
Κατασκευή σκηνικού: Βαγγέλης Μίχος, Τάσος Μίχος
Σχεδιασμός κοστουμιών: Κατερίνα Αμπρικίδου
Σχεδιασμός αφίσας: Φωτεινή Φιλοξενίδου
Φωτογραφίες: Νίκος Γκάρας, Τόμης Βρακάς
Διανομή:
Μπερνάρντα ‘Αλμπα: ‘Ολγα Καλαμάρα
Πόνθια: Νίκη Πέτσκου
Αγκούστιας: Μαρίνα Θέου
Μαρτύριο: Τζώρτζια Βογιατζόγλου
Μαγκνταλένα: Μαρία Σεμερτζίδου
Αμέλια: ‘Αννα – Μαρία Γάτου, Σοφία Στυλιανού
Αντέλα: Βάλια Γκαγκάτση
Υπηρέτρια: Θεοδώρα Κωστάκου
Κόρη της Λιμπράδα: Βαρβάρα Δουμανίδου
Πέπε Ρομάνο: Δημήτρης Βασιλειάδης
cityculture.gr/ κριτική Αγγέλα Μάντζιου