Τοπ 10 ερωτικές ταινίες (1963 – 2013)

Written by

Τα τελευταία χρόνια μετά τη διαστημική επιτυχία του Fifty Shades of Grey υπάρχει πολύ συχνά η συζήτηση σχετικά με ταινίες γραφικού ερωτικού περιεχομένου. Πολλοί γνώστες αρέσκονται να προτείνουν ταινίες που όπως λένε κάνουν το Fifty να μοιάζει με άρλεκιν, αυτό ακριβώς που είναι δηλαδή. Η αλήθεια είναι πως παλιότερα, ειδικά μετά τη δεκαετία του 60 το είδος του ερωτικού στο σινεμά είδε μία καλλιτεχνική άνθηση με δημιουργούς που αντιμετώπιζαν τον έρωτα με ειλικρίνεια και ελευθερία. Οι σινεματικές τάσεις και εποχές όμως γρήγορα μεταβάλλονται με αποτέλεσμα το σεξ στο σινεμά να «ποινικοποιήθει» εάν δεν ικανοποιούσε τα γούστα του έφηβου αγοριού που γρήγορα έγινε και το target audience της βιομηχανίας. Έτσι, η πλειοψηφία των ταινιών από το 2000 και μετά περιελάμβαναν σκηνές σεξ αν και εφόσον ήταν κομμάτι αυτής της εφηβικής, καρτουνίστικης αντιμετώπισης. Το Hollywood έδειχνε να έρχεται σε μεγάλη αμηχανία με την ενήλικη απεικόνιση της σεξουαλικότητας και το σεξ στο σινεμά υπήρχε σε ταινίες όπως το American Pie. Φυσικά, όμως, σε κάθε κανόνα υπάρχουν και εξαιρέσεις. 10 τέτοιες ακολουθούν και εκτείνονται από το 1963 μέχρι το 2013 σε εντελώς τυχαία σειρά. ΄Η μήπως όχι;

1. The Story of O, 1975
Η κινηματογραφική μεταφορά του ερωτικού μυθιστορήματος της Anne Desclοs που έγραφε υπό το ψευδώνυμο Pauline Reage, απαγορεύτηκε από τα Βρετανικά σινεμά το 1975 και κυκλοφόρησε σε DVD για πρώτη φορά μόλις το 2000. Το φιλμ, γραφικό BDSM αλλά με στόρι. Η όμορφη φωτογράφος “Ο” οδηγείται σε ένα πορνογραφικό «καταφύγιο» από τον αδίστακτο σύντροφό της. Εκεί εκπαιδεύεται σε bondage στο οποίο η αλήθεια είναι δεν έχει συναινέσει ακριβώς, σύντομα όμως το γεγονός αυτό τη βοηθάει να αντιληφθεί και τα δικά της «εκλεκτικά» γούστα. The Story of O, 1975Η πιο καλή στιγμή μιας ταινίας που έχει επιρροή αλλά όχι αρκετή, είναι όταν η αρχικά χειραγωγήσιμη ηρωίδα ανατρέπει τις σχέσεις δύναμης που έχουν προκαθοριστεί για αυτήν πριν από αυτήν. Και Ιστορία της Ο ενοχλεί ακριβώς επειδή ξεσκεπάζει τη μάσκα πίσω από την οποία κρύβεται με άνεση ο απρόβλεπτος ανθρώπινος νους.
2. Nymphomaniac, 2013
Το για πολλούς έπος του Lars von Trier που κλείνει την «Τριλογία της Κατάθλιψης» συνθέτει ουσιαστικά τον κόσμο των ιδεών του σκηνοθέτη σαν κλασσική συμφωνία ή σαν διάλογο περί φιλοσοφίας. Αναμφισβήτητα το γραφικό σεξ σόκαρε πολλούς, σίγουρα οι ακόμη πιο γραφικοί διάλογοι ενόχλησαν και προκάλεσαν μέχρι και χαχανητά αμηχανίας. Nymphomaniac, 2013Το πιο αξιομνημόνευτο όμως υλικό του «παραμυθιού» που διηγείται η Joe, η οποία έχει διαγνώσει τον εαυτό της ως νυμφομανή, είναι ο τρόπος που η αφήγηση διαπραγματεύεται, συζητά και καταλαβαίνει τη σεξουαλικότητα «ραπίζοντας το σώμα και μαλακώνοντας την ψυχή».

3. Blue Is The Warmest Color, 2013
Η ζωή της έφηβης Adele αλλάζει όταν γνωρίζει την Emma με τα μπλε μαλλιά. Η Emma και τα μπλε μαλλιά της θα βοηθήσουν την Adele να ορίσει, να ακυρώσει και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της ως γυναίκα, να ενηλικιωθεί, να χάσει και να ξαναβρεί τον εαυτό της τελικά μέσα από τη δύναμη της αγάπης αλλά και την ισχυρή επιρροή της απώλειας. Blue Is The Warmest Color, 2013Άλλη μία ταινία με πολύ γραφικό περιεχόμενο που είχε να αντιμετωπίσει και διάφορες πολιτικές αντιρρήσεις τόσο δικαιολογημένες, προερχόμενες από το LGBTQ κίνημα, όσο και από ομοφοβικούς πολέμιους ανάξιους αναφοράς. Αυτό όμως που προκαλεί την καθαρτική αμηχανία δεν είναι οι γραφικές σκηνές λεσβιακού σεξ, αλλά ο τρόπος που το φιλμ σε εξαναγκάζει να αντιμετωπίσεις το φόβο και το σπαραγμό της απόρριψης.

4. Eyes Wide Shut, 1999
Εδώ ο Kubrick αναμφισβήτητα δανείστηκε την εικονογραφία της Ιστορίας της Ο στην περιβόητη σκηνή του οργίου σε μία απολαυστική «συζήτηση» των δύο φιλμ του genre. Ένας δόκτωρας από τη Νέα Υόρκη παντρεμένος με μία έφορο τέχνης μπλέκεται σε μία οδυνηρή νυχτερινή οδύσσεια σεξουαλικής ανακάλυψης όταν η γυναίκα του παραδέχεται πως κάποτε παραλίγο να τον απατήσει (!). Ο «επιτάφιος» του Kubrick, όπως έχει χαρακτηριστεί το φιλμ της βασιλείας των Cruise και Kidman, δίχασε και διχάζει. Eyes Wide Shut, 1999Η αισθητική της ταινίας παρότι εντυπωσιακή οπτικά γίνεται πολλές φορές αναχρονιστική θυμίζοντας περισσότερο «φροϋδική Βιέννη και λιγότερο μεταμοντέρνα Νέα Υόρκη». Παρόλα αυτά η μορφή της ταινίας είναι επική και για πολλούς η αφήγηση είναι η πιο ανθρώπινη της φιλμογραφίας του Kubrick και η ώριμη σπουδή του ανθρώπινου ψυχισμού αδιαμφισβήτητα προσφέρει ένα σινεματικό έργο άξιο του δημιουργού του.

5. Lust, Caution, 2007
A story as old as time. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου μία νεαρή γυναίκα παρασύρεται σε ένα ψυχοφθόρο παιχνίδι συναισθηματικής ίντριγκας αφού ερωτεύεται την ισχυρή πολιτική φιγούρα του κυρίου Yee. Οι ερωτικές σκηνές του μαέστρου Ang Lee είναι εκκωφαντικές, στα όρια της καλαίσθητης πάντα πορνογραφίας. Lust, Caution, 2007Αυτό που όμως ρίχνει το πιο ισχυρό ερωτικό ξόρκι επάνω στο θεατή είναι ο τρόπος που ο Lee έχει παγιδεύσει μέσα στην κάμερα του τις λεπτομέρειες, τις μεταξωτές υφές, τους ήχους και τις μυρωδιές μιας Κίνας εγκλωβισμένης σε μία παράλληλη συναισθηματική ίντριγκα με την ηρωίδα της ταινίας, αυτή τη φορά ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή

6. Unfaithful, 2002
Μία ταινία που έπαιζε κάθε Σάββατο σχεδόν στο Alter. Το μέγα ελληνικό παράσημο για μία θέση στο wall of fame της καλτίλας. Ο ερωτισμός διάχυτος τόσο χάρη στις τολμηρές αλλά όχι καινούριες ερωτικές σκηνές όσο ή μάλλον κυρίως χάρη στην ερμηνεία της βιβλικής μοιχαλίδας Lane η οποία αποδίδει με τον καλύτερο τρόπο ισορροπώντας ανάμεσα σε παραδοσιακό μελόδραμα και αντιφατικό μεταφεμινισμό μία γυναίκα των προαστίων της οποίας το σώμα βρίσκεται σε πόλεμο με τη συνείδησή της. Unfaithful, 2002Ο σκηνοθέτης Andrian Lyne βρίσκεται σε μία διαολεμένη διάθεση συζήτησης περί σεξουαλικότητας και η χημεία Lane, Gere και Martinez σίγουρα βοηθάει. Ο τελευταίος δεν πονάει και τα μάτια όπως λένε στο Αμέρικα.

7. Little Children, 2006
Άλλος ένας εφιάλτης προαστίων έρχεται στη μεγάλη οθόνη όταν οι ζωές ενός σεσημασμένου δράστη σεξουαλικού αδικήματος, ενός ατιμασμένου πρώην αστυνομικού και δύο ανθρώπων που προέρχονται από δυστυχισμένους γάμους αρχίσουν να αλληλεπιδρούν. Η ταινία σχοινοβατεί ανάμεσα σε αδυναμίες και πειρασμούς με σκηνικό μία παιδική χαρά και φόντο τον ψυχισμό του Αμερικάνικου προαστίου.Heart of Summer Ο τόνος αλλάζει διαρκώς, οι ερμηνείες κυρίως της Winslet και της Connelly ξεπηδάνε μέσα από το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το φιλμ και οι εναλλαγές ανάμεσα σε μελόδραμα και σάτιρα κάνουν την ταινία τόσο μαγνητικά τραβηχτική όσο αυτό που νιώθει η Sarah για τον Brad μέσα σε πλυσταριά, σωλήνες και κρεβατοκάμαρες.

8. La Mepris, 1963
Πάμε σε κάτι πιο old school. Έρωτας στα χρόνια της pop art τη λέω εγώ αυτήν την ταινία. Σκηνοθεσία Jean-Luc Godard, πρωταγωνιστούν Brigitte Bardot, Jack Palance, Michel Piccoli. Μόνο τα ονόματα των συντελεστών ανεβάζουν τη λίμπιντο. H εποχή που οι άντρες έχουν τρίχες στο στήθος που για κάποιο ανεξήγητο λόγο φαίνονται ωραίες, οι καναπέδες είναι κίτρινοι με κόκκινα ριχτάρια και οι γυναίκες έχουν φετίχ με τις περούκες και το eyeliner. Η ταινία είναι αυτοαναφορική (ο Fritz Lang παίζει τον Fritz Lang). Ο Godard εκφράζει την περιφρόνησή του για οτιδήποτε εμπορικό είτε αυτό είναι σινεμά είτε είναι η υποκρισία των ερωτικών σχέσεων.La Mepris, 1963 Η ματιά του αποδομεί τα πάντα. Ειδικά τους μηχανισμούς της ερωτικής έλξης αλλά και των σχέσεων δύναμης. Η αφήγηση ακολουθεί τη σχέση Οδυσσέα-Πηνελόπης και τα πλάνα της Brigitte, που είναι η γυναίκα του Paul αλλά είναι και η Brigitte, αναλύουν τη γοητεία της σταρ η οποία παραμένει φαντασίωση ακόμα και σήμερα. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει μεγαλύτερο μανιφέστο σεξουαλικότητας από το γυμνό πλάνο της Bardot να απαριθμεί τα γόητρα του κορμιού της.

9. Bitter Moon, 1992
Κομματάκι πιο φλεγματικός ερωτισμός τώρα με ένα ζευγάρι Βρετανών (Hugh Grant, Kristin Thomas) να ταξιδεύει προς την Ινδία. Κάπου στην Κωνσταντινούπολη συναντούν μία γαλλίδα και τον παράλυτο σύζυγό της, Oscar, ο οποίος τους εξιστορεί την εμμονή του με τη γυναίκα του την οποία γνώρισε τυχαία σε ένα λεωφορείο. Σύντομα γίνεται αντιληπτό πόσο μη απολογητικά εγκλωβισμένος είναι ο Oscar μέσα στο πάθος του για τη Mimi. Το ίδιο μη απολογητικός είναι και ο Roman Polanski στις σκηνοθετικές του αποφάσεις.Bitter Moon, 1992 Παρότι η ταινία ήταν μία εμπορική αποτυχία, δεν παύει να αποτελεί τη ρομαντική επιστολή του σκηνοθέτη στις πιο σκοτεινές παρορμήσεις του ερωτισμού που σαν μπερ μανιέ δένουν το πιο συναισθηματικά περίπλοκο φιλμ του Polanski με τον πιο νόστιμο τρόπο.

10. The Unbearable Lightness of Being, 1988
Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι. Daniel Day-Lewis, Juliette Binoche, Philip Kaufman πίσω από την κάμερα και Milan Kundera πίσω από την ιδέα και ψυχή του έργου. Με φόντο τη Σοβιετική εισβολή ο Kaufman διηγείται την ιστορία ενός νεαρού Τσέχου χειρούργου που αρνείται να εμπλακεί με τις ευθύνες και τις υποχρεωτικές μονογαμικές δεσμεύσεις του μάταιου τούτου κόσμου ενώ επιλέγει μία σεξουαλική ζωή που δε συναντά συναισθηματικά σταυροδρόμια. Μέχρι που γνωρίζει την Tereza και μέχρι που συνειδητοποιεί πως η ελευθερία του αυτή σταδιακά του γίνεται φορτίο ασήκωτο. The Unbearable Lightness of Being, 1988Η ταινία καταφέρνει να αποδώσει με αισθησιακό τρόπο το αίσθημα της νοσταλγίας για κάτι που έχει ήδη τελειώσει ενώ οι υπαρξιακές κρίσεις του Kundera είναι επίσης παρούσες στις στιγμές που οι ήρωες κάνουν έρωτα ενώ παράλληλα αποσπούνται από την τραγική φύση της ίδιας τους της ύπαρξης. Ο ερωτισμός της ταινίας είναι σίγουρα αξιομνημόνευτος αλλά αυτό που εντυπωσιάζει κυρίως είναι ο τρόπος που ο Kaufman χρησιμοποιεί αυτόν τον ερωτισμό σαν το μεταφορικό μέσο για μια ιστορία νοσταλγίας, ιδεαλισμού, απώλειας και έρωτα.

cityculture.gr/ γράφει η Άντα Λειβαδά