Ο όρος «trafficking» είναι ένας αγγλόφωνος όρος που έχει επικρατήσει και καθιερωθεί στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και ανά τον κόσμο για να υποδηλώσει το κοινωνικό φαινόμενο της διεθνικής σωματεμπορίας. Ετυμολογικά κατάγεται από την λέξη “traffic” δηλαδή την διαδικασία της κίνησης. Με τον όρο trafficking εννοούμε μεταφορικά, την διακίνηση ατόμων από χώρα σε χώρα. Μπορεί η δουλεία να εξαλείφθηκε πριν 150 χρόνια, όμως εν έτει 2015 υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι στον κόσμο από ποτέ. Πρόκειται για τις γυναίκες θύματα του trafficking που φεύγουν από τη χώρα τους αναζητώντας μία καλύτερη τύχη και βρίσκονται μπλεγμένες στα δίχτυα διεθνών κυκλωμάτων πορνείας. Καμία χώρα δεν απέχει από αυτό και ακόμα και στην Ελλάδα κρύβονται σκοτεινά μυστικά πίσω από τις κλειστές πόρτες, τα οποία ο περισσότερος κόσμος αγνοεί.
Δύο αλλοδαπές από τη Νιγηρία και την Μολδαβία, κατάφεραν να το σκάσουν από τη φυλακή τους και να απευθυνθούν στην Ελληνική Αστυνομία, μιλώντας για τις εμπειρίες τους. Τις καταθέσεις τους δημοσιεύει η εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος.
Η Μαρία Μοντιάν γεννήθηκε στο χωριό Μοάρα Ντομνεάσκα της Μολδαβίας και μεγάλωσε σε απάνθρωπες συνθήκες φτώχειας. Στην Ελλάδα ήρθε όταν μία γνωστή της την ενημέρωσε ότι ξέρει κάποιο Βασίλε που έψαχνε εσωτερική baby sitter για το παιδί του.Ωστόσο τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα, αφού με το που πάτησε το πόδι της στην Αθήνα είδε το πραγματικό πρόσωπο του Βασίλε: «Από την πρώτη μέρα, η ζωή μου έγινε κόλαση. Ο Βασίλε ερχόταν κάθε μέρα, με χτυπούσε και με βίαζε στο ξενοδοχείο που με είχαν φυλακισμένη για 10 μέρες. Μετά με πήγαν σε ένα υπόγειο της οδού Κροκιδά στον Αγιο Παντελεήμονα όπου έμεναν άλλες επτά κοπέλες που είχαν την ίδια τύχη. Μας χτυπούσε και μας βίαζε χωρίς προφυλάξεις με την απειλή πιστολιού και μας εξέδιδε σε οίκους ανοχής στον Αγιο Παντελεήμονα. Μας έλεγε ότι θα μας σκοτώσει, ότι έχει σκοτώσει κι άλλους ανθρώπους και κανείς δε θα μάθει τι απογίναμε, γιατί κανείς δε γνωρίζει που είμαστε». Ωστόσο εκτός από το καθημερινό της μαρτύριο, η Μαρία είχε να αντιμετωπίσει και την κοινωνική αναλγησία και αδιαφορία: «Στο σπίτι κλαίγαμε και φωνάζαμε και τότε ερχόταν ο ιδιοκτήτης του σπιτιού που νοικιάζαμε και έλεγε στον Βασίλε απλώς να κάνουμε ησυχία». Το μαρτύριο της Μαρίας τελείωσε όταν κατάφερε να δραπετεύσει από το διαμέρισμα και να απευθυνθεί στην ΕΛ.ΑΣ.
Παρόμοια είναι και η υπόθεση της 22χρονης Αντίσα από τη Νιγηρία. Ζούσε με τα 8 αδέρφια της στην πόλη Κάνο, με πατέρα αλκοολικό και μητέρα με περιστασιακή δουλειά, οπότε το βιοτικό τους επίπεδο ήταν πολύ χαμηλό: «Αποφάσισα να θυσιαστώ για την οικογένεια μου και να δεχτώ την πρόταση που μου έγινε. Ο προαγωγός μου ο Ντάνιελ με υπέβαλε σε διαδικασία βουντού για να πειστώ να μη μιλήσω και τους προδώσω. Στα στάδια της διαδικασίας του βουντού με έβαλαν να κάνω φρικτά πράγματα, όπως να φάω καρδιά πάπιας, να πιω βρώμικο νερό και μου έκοψαν τα μαλλιά και τα νύχια μου. Ο Ντάνιελ μου είπε ότι λόγω του βουντού, δε θα έπρεπε να μιλήσω σε κανέναν, ειδικά στην Αστυνομία, αλλιώς η οικογένεια μου θα πέθαινε.» Στην Αθήνα την παρέλαβε μία γυναίκα με το όνομα Λοβέτι που εκπόρνευε κι άλλες γυναίκες: «Με ανάγκαζε να βάλω το χέρι μου στο αναμμένο μάτι της κουζίνας για να είναι σίγουρη ότι δε θα μιλήσω και άρχισε να μου δίνει εντολές: Μου είπε ότι εάν η επαφή με τους πελάτες γινόταν σε αυτοκίνητο θα κόστιζε 20 ευρώ και σε ξενοδοχείο 30, σε δωμάτιο που θα πλήρωνε ο πελάτης. Μου έδωσε να φορέσω προκλητικά ρούχα και μου είπε πώς να μιλάω στους διερχόμενους. Με εξανάγκαζαν να εκδίδομαι στη Σωκράτους και την Αθηνάς και ερχόμουν σε επαφή με περίπου 10 άνδρες την ημέρα, οι οποίοι πολλές φορές ήταν βίαιοι και με χτυπούσαν. Από την εργασία μου η Λοβέτι, σε διάστημα 2 ετών έχει παρακρατήσει 34.000 ευρώ.»
Ολο αυτό το διάστημα η Αντίσα τους ζητούσε να φύγει και δεν την άφηναν, μέχρι που ένα βράδυ εκτός εαυτού άρπαξε ένα μαχαίρι και απείλησε τη Λοβέτι κι εκείνη φοβήθηκε και την άφησε να φύγει: «Θέλω να πω ότι κατάφερα να ξεπεράσω το φόβο μου για το βουντού, με τη βοήθεια των εργαζομένων της ΜΚΟ Νέα Ζωή»
Μιλώντας στον Ελεύθερο Τύπο, ο επικεφαλής της Υποδιεύθυνσης Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος Ηλίας Αλεβιζόπουλος μιλάει για τις πρακτικές των προαγωγών και καλεί τις γυναίκες να μη φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια: «Οταν έρχονται οι γυναίκες αυτές στην Υπηρεσία είναι καταβεβλημένες, φοβισμένες, τρέμουν. Πρέπει πρώτα να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους, να καταλάβουν ότι είμαστε με το μέρος τους και μετά να αρχίσουν να μας μιλάνε. Ξέρουμε ότι έχουν κακοποιηθεί από κτήνη που πρώτα τις βιάζουν για να κάμψουν το ηθικό τους και να γίνουν άβουλα όντα και στη συνέχεια τις εκδίδουν. Αυτό που θέλουμε να ξέρουν τα θύματα του trafficking είναι ότι μπορούν και πρέπει να έρθουν στην Υπηρεσία μας και να καταγγείλουν αυτό που ζουν. Δεν θα τις πειράξει κανείς, αφού οι μαστροποί δεν τολμούν να πλησιάσουν τις υποστηρικτικές δομές. Δίνουμε μεγάλη έμφαση στην ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων. Συνεργαζόμαστε με ψυχολόγο που τις εξετάζει και παρακολουθεί την ψυχική τους υγεία για καιρό. Οταν τελειώσουμε τις νομικές διαδικασίες και τις καταθέσεις, παραπέμπουμε τις γυναίκες σε απόλυτα εξειδικευμένες ΜΚΟ»
Ιnfo: Στην Ελλάδα τα θύματα του trafficking υπολογίζονται περίπου στις 20.000 – 25.000, με το 80% αυτών να είναι αλλοδαπές γυναίκες. Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης για το 2007 τα θύματα του «εμπορίου λευκής σαρκός» προέρχονται από την Αλβανία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, τη Μολδαβία, τη Νιγηρία, τη Λευκορωσία, τη Λιθουανία και την Ουκρανία.
Δυστυχώς, από τις αρχές του 1990 έως σήμερα οι Έλληνες πελάτες έχουν αυξηθεί κατά 600%. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου 1 στους 4 Έλληνες άντρες πληρώνει για τις υπηρεσίες των θυμάτων trafficking. Ένα εκατομμύριο επτακόσιοι χιλιάδες άνδρες χρησιμοποίησαν εξαναγκαστικά εκδιδόμενες γυναίκες και παιδιά στην Ελλάδα ενώ δόθηκαν περίπου 6.000.000.000€ από την πελατεία για την χρήση εξαναγκαστικά εκδιδόμενων γυναικών και παιδιών.
γράφει η Kεφαλα Φαίη