Οι Svoradov Theatre Group είναι μια κολλεκτίβα καλλιτεχνών που εξερευνούν τα όρια ανάμεσα στο θέατρο, την περφόρμανς, το χάπενινγκ αλλά και την μουσική, την ποίηση και τα εικαστικά. Ιδρυτικό μέλος και ψυχή ο Τριαντάφυλλος Μποσταντζής έδωσε συνέντευξη στο thessaloniki-portal.gr με την ευκαιρία του έργου “Τη Μοναξιά και τους Ανθρώπους να φοβάσαι” της Ιωάννας Λιούτσιας
Ποιες είναι οι θέσεις των Svoradov γύρω από την τέχνη; Θεωρούμε ότι η τέχνη είναι μια πλατφόρμα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων αλλά και προσπάθεια για πειραματισμό, δημιουργία και αναστοχασμό. Ειδικά στο χώρο του θεάτρου, η ομάδα έχει σφυρηλατηθεί θεωρητικά και παλεύει σ’ένα πολύ δύσκολο τοπίο να πραγματώσει το όραμά της καλλιτεχνικά. Θέση των Svoradov είναι ότι η τέχνη οφείλει να εμπεριέχει εκτός από τον κοινωνικό αναστοχασμό και τις προσωπικές αγωνίες, εκτός από τη συγκεκριμένη καταγραφή της πραγματικότητας και την αφηρημένη εγγραφή του ονείρου, εκτός από το πνεύμα και την μαγεία. Πιο συγκεκριμένα, ειδικά στις παραστατικές μορφές δημιουργίας με τις οποίς έχουμε μεγαλύτερη τριβή, πιστεύουμε στην “χειροποίητη” τέχνη, δηλαδή στην κατασκευή του έργου τέχνης με στόχο την εξερεύνηση της αλήθειας του, κι όχι τη χρησιμοποίηση τεχνικών ή τεχνολογικών εντυπωσιασμών που συνήθως αποκρύπτουν την ουσία και ξεκόβουν από τον πυρήνα του.
Τι είδους πρότζεκτ είναι το έργο “Τη Μοναξιά και τους Ανθρώπους να φοβάσαι” που θα ανεβάσετε για λίγες παραστάσεις στο Υπόγειο του Coo Bar; Η “Μοναξιά” είναι ένα βιωματικό έργο της Ιωάννας Λιούτσια, μια νέας ταλαντούχας ποιήτριας που με το κείμενο αυτό “εισβάλλει” με τόλμη κι επιτυχία στο χώρο της θεατρικής λογοτεχνίας. Αυτό άλλωστε αποδεικνύει και το δεύτερο βραβείο στον διαγωνισμό συγγραφής θεατρικού έργου του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βορείου Αιγαίου. Η παράσταση της “Μοναξιάς” στο Coo είναι μια προσπάθεια επιστροφής στην χαμένη παιδικότητα μέσα από τις “μικρές τραγωδίες” της ζωής. Πέρα όμως από τα βιωματικά και οπωσδήποτε μετα-μορφωμένα επεισόδια της αφήγησης, κυοφορείται η γραμμική ιστορία μιας γυναίκας έγκλειστης για κάποιο έγκλημα που έχει διαπράξει. Η κατάτμηση της αφήγησης τούτου του εγκλήματος φέρνει στο (σκοτεινό) φως την ζωή αυτης της γυναίκας. Κι ολα αυτά, υπό τους ήχους της μουσικής Techno της δεκαετίας του ’90, μιας δεκαετίας που πολλαπλασίασε τους μύθους και “επέβαλλε” την φρικιαστική πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα. Η “Μοναξιά” ειναι ένα πρότζεκτ για το ψέμμα που γαλούχησε μία ολόκληρη γενιά, δοσμένη πάντα μέσα από το προσωπικό πρίσμα της εξατομικευμένης, και πολλές φορές θραυσματικής πρόσληψης της πραγματικότητας.
Ποιοι λόγοι σας ώθησαν στο να ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο; Η φρέσκια ματιά του στο παμπάλαιο και πανανθρώπινο πρόβλημα του υπαρξιακού ιλίγγου, οι εντυπωσιακά άμεσοι και ζωντανοί διάλογοι των προσώπων, η επιστροφή του ονείρου και της μαγείας μέσα από μια επαμφοτερίζουσα παιδικότητα που συνεχώς επαναπροσδιορίζεται, ο βιτριολικός τρόπος έκφρασης της αλήθειας που ιχνηλατείται, αλλά και το διαρκές πήγαιν-έλα ανάμεσα στην πραγματικότητα και το μύθευμα. Το έργο της Λιούτσια έχει συνεχώς σταυροδρόμια αλλά παρά τη ποιητική του μελαγχολία, καθόλου αδιέξοδα.
Γιατί δεν επιλέξατε έναν θεατρικό χώρο για το ανέβασμα της παράστασης; Θεωρήσαμε ότι ο μετα-βιομηχανικός χώρος του Coo προωθεί τον πειραματισμό που ευαγγελίζεται η ομάδα και την αντισυμβατικότητα που απαιτεί το έργο. Το locus (ο σκηνικός χώρος) του έργου είναι ουσιαστικά ένας ου-τόπος, μια ουτοπία που “χάσκει” ανάμεσα στο ψυχιατρείο, τη φυλακή και το υποσυνείδητο της παιδικής ηλικίας. Με λίγα λόγια ενδιαφερόμασταν για έναν υπόγειο παρακμοιακό χώρο εγκλεισμού που να λειτουργεί όμως εκτός από το ρεαλιστικό και στο συμβολικό επίπεδο, και το υπόγειο του Coo μας προσέφερε αυτήν την δυνατότητα. Έχουμε ξαναπαίξει εδώ το Crave της Sarah Kane και η αισθητική της προβληματικής του έργου αυτού δεν ήταν μακριά από την “Μοναξιά”. Κάτι που ειναι δοκιμασμένο το επανεπιλέγεις…
Ποια ειναι τα μελλοντικά θεατρικά σας σχέδια; Οι ιδέες δεν τελειώνουν ποτέ. Όπως και η εξερεύνηση. Θα επαναλάβουμε τη Θρυμματισμένη Ανάμνηση, μια παράσταση δραματοποίησης αρχαίων ελληνικών κειμένων που ζωντανεύουν από αρχαία αγγεία. Πρόκειται για ενα πρότζεκτ που πρωτοπαρουσιάστηκε πέρυσι το καλοκαίρι και απευθύνεται σε αρχαιολογικούς χώρους. Εργαζόμαστε επίσης σε μια περφόρμανς δομημένη σε διηγήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Υπάρχει ακόμα και ένα χάπενινγκ τις ημέρες του Πάσχα που πραγματεύεται την ιστορία του Μυστικού Δείπνου. Πιστεύουμε ότι οι Svoradov ήρθαν για να μείνουν.