Με αφορμή την παράσταση “Μηδέν” που ανεβαίνει για 5 μόνο παραστάσεις στο θέατρο Κολοσσαίον, ο σκηνοθέτης της παράστασης, Βασίλης Ισσόπουλος, μίλησε στην Ιωάννα Λιούτσια και το thessaloniki-portal.gr
Τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε στην παράσταση “Μηδέν” που ανεβαίνει στο θέατρο Κολοσσαίον; To «ΜΗΔΕΝ» είναι ένα μικρό ταξίδι ορισμένου χρόνου. Οι 4 ήρωες του, καλούνται μέσα στο συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο που τους δίνεται, να επιλέξουν μία ανάμνηση από τη ζωή τους. Η χρονική στιγμή που παίζεται όλο αυτό το παιχνίδι, δεν είναι μια οποιαδήποτε στιγμή. Είναι η στιγμή εκείνη , που οι ήρωες έχουν μόλις αφήσει τη ζωή. Στο ενδιάμεσο στάδιο στο οποίο βρίσκονται, οικοδεσπότης τους, είναι ένα πέμπτο πρόσωπο. Ο οδηγός. Ένα παιχνίδι αναμνήσεων και μεταμορφώσεων. Με χιούμορ, αγωνία, έρωτα και ένταση. Αυτό θα παρακολουθήσει όποιος επιλέξει να έρθει στο θέατρο Κολοσσαίο.
Για ποιο λόγο επιλέξατε ν’ ανεβάσετε το συγκεκριμένο έργο; Ήταν μια συλλογική απόφαση το ν’ ανέβει το συγκεκριμένο έργο. Είναι από αυτά τα έργα που φεύγοντας από το θέατρο, δεν σε αφήνει να μην σκεφτείς: «Εγώ τι θα έκανα;» Αυτό και μόνο λέει πολλά. Εμείς δουλέψαμε πάνω σ’ αυτό. Πάνω στο μήνυμα του έργου. Δεν είμαι σίγουρος πιο είναι, ούτε ο θεατής… κάτι σαν… «ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥΚ ΕΝ ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ». Ο καθένας βλέπει αυτό που θέλει χωρίς (κι αυτό είναι το καλό) να υπάρχει σωστό και λάθος. Υπάρχει μόνο η αίσθηση και η ματιά που ο καθένας επιτρέπει στο μυαλό του… Γι αυτό ανέβηκε αυτό το έργο. Γιατί δεν υπάρχει κάποιο καλούπι ή κάποιος περιορισμός. Κάτι σωστό ή κάτι λάθος. Μπορούσα να πειραματιστώ με το περιβάλλον και τους ήρωες του. Αυτές είναι προκλήσεις….
Εσείς ποια μοναδική ανάμνηση της ζωής σας θα κρατούσατε αν είχατε να διαλέξετε μόνο μία; Χωρίς δεύτερη σκέψη, θα διάλεγα μια στιγμή μέσα από τους τελευταίους 16 μήνες. Με αφετηρία τη μέρα που ανέβαινα τα σκαλιά της οικοδομής για να μπω στο σπίτι και άνοιξε την πόρτα η Μαρία μου (η οποία εμψυχώνει και τη μια από τις δύο γυναίκες – ηρωίδες του Μηδέν, τη Νάνσυ) και μου φώναξε: «Είμαστε έγκυος!» μέχρι σήμερα που, πριν φύγω από το σπίτι για να πάω στο θέατρο για την παράσταση, μου χαμογέλασε ο μπόμπιρας μας…. Μη μου ζητάτε να γίνω πιο συγκεκριμένος. Μάλλον δε θα μου φτάσει ο χρόνος!
Το έργο αυτό όπως και το προηγούμενο της ομάδας, “Ο ύπνος του δικαίου” , παίρνει ως αφορμή τον θάνατο για να ξετυλιχτεί η πλοκή της παράστασης. Τι είναι αυτό που εντοπίζετε εσείς στον θάνατο και τον χρησιμοποιείτε, θα μπορούσε κανείς να πει, ως στάμπα για τις παραστάσεις σας; Σίγουρα στα δύο τελευταία έργα υπήρχε κάποιος νεκρός. Η φύση όμως του θανάτου στην μια και την άλλη περίπτωση, διαφέρει πάρα πολύ. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν κάτι κοινό αυτά τα δύο έργα. Ο θάνατος κάποιου ή κάποιων προσώπων στα δύο τελευταία έργα, είναι στοιχεία που δεν καθορίζουν την διαδρομή της ομάδας. Είναι γόνιμο έδαφος ο θάνατος. Όπως προανέφερα δεν υπάρχει σωστό και λάθος. Ειδικά για νέους καλλιτέχνες όπως όλοι εμείς που πρέπει πρώτα να οργιάσει η φαντασία μας και να δοκιμαστεί, παρά να περιοριστεί και να γίνει συμβατική. Αυτό κάνουμε και τολμάμε να πειραματιζόμαστε. Δεν φοβόμαστε να κριθούμε. Δεν μας νοιάζει. Έχουμε να κάνουμε με την ευθύνη του να μεταφέρουμε το μήνυμα μας. Αυτό του έργου που πιανόμαστε κάθε φορά.
Πείτε μας δύο λόγια για την ομάδα “arTις ει”. Φανταστείτε μας σαν ένα ελατήριο… Όσο περισσότερο μα πιέζουν οι συνθήκες, τόσο πιο ψηλά θα τιναχθούμε αν αντέξουμε….