Βραβεία του 69ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών.

Γράφει ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος
Σκηνοθέτης, Ηθοποιός, Κριτικός

Πριν Αρχίσει το Φεστιβάλ και μόνο με την αναγγελία ταινιών και σκηνοθετών που θα συμμετείχαν στο διαγωνιστικό πρόγραμμα, είχα προβλέψει πως φέτος θα γινόταν ο κακός χαμός στα βραβεία, αλλά και στις αφήξεις διασημοτήτων. Όπως και έγινε.

Κατά γενική ομολογία το φετινό Φεστιβάλ ήταν το καλύτερο των τελευταίων χρόνων. Αν λάβουμε υπ’ όψιν πως τα φετινά βραβεία πήγαν στην πλειονότητά τους σε ταινίες που δεν εντυπωσίασαν ιδιαίτερα κριτικούς και ανταποκριτές, κι έμειναν απ’ έξω αυτές που θεωρούνταν φαβορί, καταλαβαίνουμε πως όντως το φετινό ποιοτικό επίπεδο ήταν πολύ ανεβασμένο. Και ιδού τα Βραβεία που απένειμε η Κριτική Επιτροπή, του Τζωρτζ Μίλλερ Προεδρεύοντος.

 

 

Χρυσός Φοίνικας : Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέϊκ του Κεν Λόουτς (Αγγλία)

Πολιτικοποιημένη ταινία, σχετικά με τα Αναπηρικά Επιδόματα και την φθίνουσα Αγγλική Πρόνοια, επικεντρωμένη σ’ έναν μεσήλικα ξυλουργό και μια μονογονική νεαρή μητέρα. Δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα όταν προβλήθηκε. 2^ος Χρυσός Φοίνικας για τον 80χρονο Κεν Λόουτς, μετά το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» (2006). Οι Κάννες τον αγαπούν ιδιαίτερα, με πάμπολλα άλλα βραβεία και υποψηφιότητες στο παρελθόν. Ο ίδιος (μαζί με τον Μάϊκ Λη) απόγονος του πολιτικοποιημένου free cinema.

 

Βραβείο Γκραν Πρι : Είναι μόνο το τέλος του κόσμου του Ξαβιέ Ντολάν (Καναδάς – Γαλλία)

Θύελλα αρνητικών αντιδράσεων για την ταινία του 27χρονου gay σκηνοθέτη που, 2 χρόνια πριν, είχε βραβευτεί, πάλι στις Κάννες, με το Βραβείο Κριτικής Επιτροπής, για το εξαιρετικό του Mommy. Από θεατρικό έργο του Ζαν-Λυκ Λαγκάρς : η επιστροφή ενός ετοιμοθάνατου νεαρού συγγραφέα, μετά από 12 χρόνια απουσίας στη δυσλειτουργική του οικογένεια. Με πρωτοκλασάτη διανομή ρόλων. Και + το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής. Η 1^η διεθνής παραγωγή του γαλλόφωνου, Καναδού, παιδιού-θαύματος.

 

Βραβείο Κριτικής Επιτροπής : American Honey της Άντρεα Άρνολντ (Αγγλία – Η.Π.Α.)

Έργα και ημέρες ενός κοριτσιού, που ακολουθεί μια ομάδα απροσάρμοστων άλλων νεαρών και μπλέκεται σε περιπέτειες στις ΜεσοΔυτικές Πολιτείες των Η.Π.Α.. Η ευνοούμενη ταινία μεγάλης μερίδας των Κριτικών. Η επιστροφή του 29χρονου Σάϊα Λεμπέφ με κατσαρά πυκνά μαλλιά στην κεφαλή.

 

 

Βραβείο Σκηνοθεσίας : Εξ ημισείας Ολιβιέ Ασαγιάς ( ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΣ ΑΓΟΡΑΣΤΗΣ)  (Γαλλία) και Κριστιάν Μουνγκίου ( ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗ) (Ρουμανία, Γαλλία, Βέλγιο)

Και οι 2 ευνοούμενοι των Καννών.

Στον «Προσωπικό Αγοραστή» η Κρίστεν Στιούαρτ, προσωπική βοηθός (υπεύθυνη ρούχων, κοσμημάτων και αξεσουάρ) διάσημου Μοντέλου και η ίδια ολίγον μέντιουμ, περιμένει να επικοινωνήσει μεταφυσικά με τον νεκρό της αδελφό. Γιουχαίσματα  κατά την δημοσιογραφική προβολή και επευφημίες κατά την επίσημη προβολή (αυστηρά μόνο με προσκλήσεις, όμως) της ταινίας. Η Κρίστεν Στιούαρτ σε παραλλαγή ρόλου των περσινών, αριστοτεχνικών «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία», του ίδιου σκηνοθέτη, που της χάρισε πέρσι το Βραβείο Σεζάρ Ερμηνείας (μοναδική ξενόγλωσση ηθοποιός που κερδίζει αυτό το εθνικό Γαλλικό βραβείο).

 

Στην «Αποφοίτηση», σχέσεις γιατρού Πατέρα και 17χρονης Κόρης που κερδίζει (υπό όρους) υποτροφία για Αγγλία, σε χωριό της Τρανσυλβανίας, και ηθικά διλήμματα μαζί με πλάγιες καταγγελίες πολιτικής διαφθοράς, από έναν κατ’ εξοχήν λεπτολόγο, ηθικολόγο – και συχνά βαρετό – σκηνοθέτη. Το 2012 είχε βραβευτεί για το Σενάριο, και οι 2 πρωταγωνίστριές του για τις Ερμηνείες τους, στο Χριστιανικής μισαλλοδοξίας και σκοταδισμού  «Πέρα από τους Λόφους».

 

Βραβείο Σεναρίου : Ασγκάρ Φαραντί ( Ο ΕΜΠΟΡΑΚΟΣ) (Ιράν)

Σχετικά νεαρό εργαζόμενο παντρεμένο ζευγάρι  ασχολείται ερασιτεχνικά με το Θέατρο, κάνοντας πρόβες για το ανέβασμα του κλασικού έργου του Άρθουρ Μίλλερ «Ο Θάνατος του Εμποράκου», όπου παίζουν κι εκεί το ζευγάρι, αλλά σε μεγάλη ηλικία. Υπάρχει αλληλοεπίδραση μεταξύ Σκηνής και Αληθινής Ζωής ;  Δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα τους Κριτικούς.

 

Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας : Σαχάμπ Χοσεϊνί για τον ως άνω «Εμποράκο».

 

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας : Ζακλίν Ζοζέ για την τaινία Ma’ Rosa (Φιλιππίνες)

Τρόμος και αθλιότητα στις φτωχογειτονιές της Μανίλα, όπου η Ρόζα με τα 4 παιδιά, τον σύζυγό της Νέστορα, το μικρομάγαζο και την μικροδιακίνηση ναρκωτικών θα πρέπει να αντιμετωπίσει και την διεφθαρμένη αστυνομία. Η αποθέωση της εξαθλίωσης.

 

Χρυσή Κάμερα ( για καλύτερη πρώτη ταινία) : Θεϊκές της Χούντα Μπενιαμίνα (Γαλλία)

Χρονικό της δυναμικής φιλίας 2 εφήβων κοριτσιών του περιθωρίου, στα προάστια του Παρισιού. Η σκηνοθέτις δηλώνει αυτοδίδακτη. Δροσερό, με ιδιαίτερα επαινετικές κριτικές.

 

Βραβεία Μικρού Μήκους : Timecode του Χουάνχο Γκιμένεζ και Το Κορίτσι που χόρεψε με τον Διάβολο του Ζοάο Πάολο Μιράντα Μαρία

Τιμητικός Χρυσός Φοίνικας : Ζαν Πιερ Λεό (ηθοποιός) (Γαλλία). Εμβληματική φιγούρα ηθοποιού της Γαλλικής Nouvelle Vague, κινηματογραφικό alter ego του Φρανσουά Τρυφφώ, ερμηνεύοντας μέσα στον χρόνο τον ίδιο χαρακτήρα του Αντουάν Ντουανέλ, στις ταινίες «Τα 400 χτυπήματα» (1959) (ήταν μόλις 15 χρονών), «Ο Έρωτας στα 20 χρόνια», «Κλεμμένα Φιλιά», «Παράνομο Κρεββάτι» και «Η αγάπη το βάζει στα πόδια» (1979) (ήταν 35 χρονών). Σε μόνιμη συνεργασία με τον Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, αλλά συνεργασίες και με τον Μπερτολούτσι, τον Ζαν Ευστάς, τον Γέρζι Σκολιμόφσκι, τον Ασαγιάς, τον Μπερτράν Μπονελό, κ.ά. Τελευταία του δουλειά σαν Βασιλιάς Ήλιος στο «Ο θάνατος του Λουδοβίκου 14^ου» του Αλμπέρ Σερρά (2016), ενώ ήδη γυρίζει το «Μ.» της Σαρά Φορεστιέ. Άξιος, αγαπητός και ερμηνευτικά ιδιαίτερος.

 

 

Όπως διαπιστώνετε κι εσείς, ο καθαρόαιμος Αμερικάνικος κινηματογράφος γύρισε πίσω στην πατρίδα του, με εντελώς άδεια χέρια. Αλλά τα παραλειπόμενα σε επόμενο άρθρο. Ίσως.