Πριν από 4 χρόνια, συνάντησα τον Bob στο internet σ’ ένα αμερικανικό ραδιόφωνο – της Καλιφόρνια συγκεκριμένα. Από τότε τον άκουγα ανελλιπώς μέχρι τις προάλλες που έμαθα ότι πέθανε από ανακοπή. Ο Bob στο ραδιόφωνο και στη σκηνή έπαιζε τζαζ.
Και χθες είδα το whiplash. Κι όλο αυτό τον πρόλογο τον έκανα για να σου πω ότι μ’ αρέσει η τζαζ και ότι το whiplash το απόλαυσα πολύ. Τώρα θα μου πεις, το whiplash περίμενες; Όχι. Αλλά ήταν ένας υπέροχος συνδυασμός κινηματογράφου και τζαζ μουσικής, που αγαπώ αμφότερα, σ’ ένα ήσυχο συνοικιακό σινεμά ένα βράδυ Δευτέρας. Και γούσταρα πολύ με τη μουσική και την ταινία. Όμορφες ερμηνείες, με τον Simmons μαγευτικά εκνευριστικό, ο τέλειος κόπανος καθηγητής με τις αυλακιές του προσώπου του να προσδίδουν σε αυτό τον χαρακτήρα. Ο Miles Teller γιατί δεν προτάθηκε καν για όσκαρ; Πολύ όμορφη ερμηνεία, σχεδόν ερωτεύσιμη. Και η μουσική στο τέλος σε μια αποθέωση, σ’ ένα εξαίσιο, παραληρηματικό σόλο drums για τη δικαίωση, για την κάθαρση.
Οι μουσικοί ρε παιδί μου, λες και το νευρικό τους σύστημα είναι από χορδές. Πάλλονται, διπλώνονται, τσιτώνουν, ανασαίνουν με μουσική. Και φαίνονται τα χέρια του μουσικού, οι κινήσεις των δακτύλων στα πλήκτρα, στις χορδές, πώς μπλέκονται οι μπαγκέτες ανάμεσά τους, πώς τα χείλη συνεννοούνται με το στόμιο του πνευστού. Ερωτική σχέση. Κι ο σκηνοθέτης αφιερώνει μερικές σκηνές σε αυτή τη σχέση. Κοντραμπάσο, σαξόφωνα, τρομπέτες και τύμπανα σε μια υπέροχη κινηματογραφική «έκθεση». Γι’ αυτό σου λέω. Αν είσαι φίλος, θα σ’ αρέσει πολύ. Καλύτερα κι από μπαρ. Άλλωστε δεν υπάρχουν μπαρ με τζαζ μουσική στη Θεσσαλονίκη. Ή μήπως υπάρχουν;
Αλλά σου το ξαναλέω, δεν γράφω κριτική, δεν μπορώ. Δεν ξέρω να το κάνω. Είναι σαν να λέμε πήγα σινεμά, το είδα και τρελάθηκα, μου άρεσε απίστευτα και η μουσική ω η μουσική, πάρε μου το σάουντρακ. Κάπως έτσι. Ακούω ήδη το σάουντρακ γράφοντας.
γράφει η Τατιάνα Χριστιανούδη