Σκηνοθεσία: Kornel Mundruczo
Παίζουν: Zsofia Psotta, Sandor Zsoter, Lili Horvath
Μια ψυχή φυλακισμένη σε ένα κλουβί που αδημονεί να ξεφύγει. Αυτό ίσως είναι ο “Λευκός Θεός”. Ή τουλάχιστον αυτό μου έβγαλε εμένα.
Υπόθεση: “Η 13χρονη Λίλι αποχωρίζεται από τον αγαπημένο σκύλο της Χάγκεν, ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει σε μια εχθρική Βουδαπέστη. Απελπισμένη, εκείνη τον αναζητά παντού για να τον σώσει.”
Γιατί να την δω;:Ένα κοριτσάκι με μπλε ανοιχτό φούτερ, τρέχει με το ποδήλατό της στους άδειους και μεγάλους δρόμους στην πόλη της Βουδαπέστης. Εκκωφαντική ερημιά παντού. Το κοριτσάκι φαίνεται ανήσυχο. Ξάφνου, μια αγέλη σκύλων εμφανίζονται από το πουθενά και μανιασμένα τρέχουν προς την κατεύθυνσή της…Αυτή είναι η εναρκτήρια σκηνή. Τόσο μα τόσο εκθαμβωτική και μυστήρια που τα λόγια περισσεύουν. Σε τρελαίνει (όπως και ολόκληρη η ταινία) και αδημονείς για τη συνέχεια.
O “Λευκός Θεός” είναι χωρισμένος σε δύο τμήματα. Καθώς κυλά η -το λιγότερο ενδιαφέρουσα, πλοκή, ο χαρακτήρας της ταινίας θυμίζει συγκινητική και γλυκιά ιστορία ενός κοριτσιού που κάνει τα πάντα προσπαθώντας να ξανασμίξει με τον πολυαγαπημένο της σκύλο, αλλά και το αντίστροφο. Έλα όμως που από ένα σημείο και μετά η ταινία μεταμορφώνεται και θυμίζει καλοστημένο θρίλερ καταδίωξης (σαν αυτά τα αμερικάνικα). Ο Mundruczo εναλλάσει με κοφτό τρόπο κοντινά και μακρινά πλάνα, όπου σε πολλά από αυτά (στα κοντινά κυρίως) περιλαμβάνονται μόνο πόδια σκύλων και φαντάζουν τόσο απειλητικά όπως η παρουσία εκείνου του σχιζοφρενή δολοφόνου που κρατούσε ένα πριόνι! Έχουμε λοιπόν 2 σε 1..καθόλου άσχημο αυτό!
Πρωταγωνιστές εδώ, είναι σίγουρα τα σκυλιά. Είναι αξιοπερίεργο το γεγονός πως ο πρωταγωνιστής Χάγκεν, λειτουργεί σαν ανθρώπινος χαρακτήρας. Σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει άλλα σκυλιά που’χουμε δει στη μεγάλη οθόνη. Είναι ένας πολύ καλά δομημένος χαρακτήρας. Με τη βοήθεια της σκηνοθεσίας, ο χαρακτήρας αυτός, έρχεται και δένει άρτια δίπλα σε αυτόν του κοριτσιού, καθώς επικρατεί μια μαγευτική αλληλεπίδραση μεταξύ τους. Η μικρή ηθοποιός Zsofia Psotta που υποδύεται το επαναστατικό και γενναίο κοριτσάκι, δίνει μια αξεπέραστη ερμηνεία. Το ίδιο και ο …σκύλος δίπλα της! Εδώ να προσθέσω πως στα γυρίσματα υπήρχαν 2 σκυλιά που έπαιξαν τον Χάγκεν.
Παράλληλα στην ταινία δεν υπάρχουν μονάχα οι χαρακτήρες του σεναρίου, αλλά και αυτός της μουσικής. Η μουσική εδώ έχει το δικό της ξεχωριστό χαρακτήρα που συνοδεύει ενωτικά και δυναμικά τα πλάνα αλλά και λυτρωτικά τόσο για τους χαρακτήρες του σεναρίου όσο και για εμάς τους θεατές.
Επίκαιρο το θέμα της όσο ποτέ, δεν χωράει αμφιβολία ως προς τον αλληγορικό χαρακτήρα και νόημα της ταινίας- αλλά και αλληγορικό να μην ήταν, γνωρίζουμε πόσο απάνθρωπα συμπεριφέρονται πολλοί συνάνθρωποί μας στα ζώα γενικότερα- αλλά στην περίπτωση μας, στους σκύλους ειδικότερα.
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια ταινιάρα αντιρατσιστικού μηνύματος, κατά των “γκέτο” που υπάρχουν διάσπαρτα στην κοινωνία μας, δομημένη πανέξυπνα, που σε κάνει να τη λατρέψεις.
Y.Γ. Οι σκηνές όπου υπήρχαν όλα αυτά τα σκυλιά, δεν γυρίστηκαν με ειδικά εφέ, αλλά με αληθινά, 250 στο σύνολο, τετράποδα!
Υ.Γ 2. Αν “ξεφύγει” η φαντασία κάποιου τότε πολύ πιθανόν να του έρθουν στο μυαλό “Τα Πουλιά” του Hitchcock.
Που την βλέπω;: Στο Ολύμπιον και αυτή την εβδομάδα!
Γράφει η Παρασκευή Γιουβανάκη