Ο άνθρωπος είναι μια γκρίζα κάμπια, που εφορμά στη ζωή μπουσουλώντας. Κανακεύεται και εκπαιδεύεται αρχικά, μαθαίνοντας να υπακούει σε νόμους, κανόνες, διαχωρίζοντας το σωστό από το λάθος, το επιτρέπεται από το απαγορεύεται,το ηθικό και το ανήθικο. Και σαν αλογάκι που του δίνουν ζάχαρη περιμένει την ανταμοιβή του (όντας μέσα στους κανόνες) που ποικίλει, ένας στόχος, ένας σκοπός, ένα πρόσωπο, μια ιδεολογία, ένα γάμο, παιδιά, να πετύχει. Αποκτά το κουκούλι του, τρέφοντας ελεγχόμενα στέρφα πάθη. (Μεγαλώνοντας οι κάμπιες αλλάζουν δέρμα σαν το φίδι και γίνονται αδηφάγες.)
Ξαφνικά, όπως στο σινεμά, από μια ατυχή συνάντηση της μοίρας, ένα καπρίτσιο της τύχης, θα μπει η τρικλοποδιά, εκεί που δεν το περιμένει. Πολλαπλές οι μορφές του πεσίματος, προβλήματα υγείας,οικονομική καταστροφή, εγκατάλειψη σημαίνοντος προσώπου, δημιουργούν το πρώτο τραυματικό κενό. H έγκλειστη σε σκοπούς και στόχους χρυσαλλίδα, αγωνίζεται να υπερασπίσει για ό, τι κόπιασε! (Έναν έρωτα, μια δουλειά, μια περιουσία, μια φήμη,όλα όσα δηλαδή «νόμιμα» ανήκουν στην ιδιοκτησία της).
Εξανίσταται με την αδικία («γιατί σε μένα να τραβήξω τον πρώτο λαχνό της γκαντεμιάς;»). Υποφέρει, χάνει την αυτoπεποίθηση και ενίοτε στην προσπάθεια που κάνει να μη γίνει κουρέλι, γίνεται το πιο χολερικό πλάσμα που κυκλοφορεί. Μαθητεύοντας στον πόνο, σωματικό, ψυχικό, έχει ήδη κερδίσει το νόμιμο δικαίωμα της διαμαρτυρίας! Άλλες φορές μετατρέπεται σε drama – queen και με αλμοδοβαρικές πρακτικές, συνηγορούντος του αλκοόλ και της νικοτίνης προσπαθεί να αναπληρώσει, να εκδικηθεί, να πάρει το αίμα του πίσω. Άλλοτε πάλι καλλιεργεί την αδυναμία του αυτοβασανιζόμενος με αποτέλεσμα τη χρεοκοπία και σε άλλους τομείς. Σύντομα διαπιστώνει ότι πολλοί είναι αυτοί που απομακρύνονται από δίπλα του, για αυτό και αναμασά πόσο κίβδηλοι είναι όλοι. Αλλά πάντα, κάθε ξεπεσμός βιώνεται μέσα από μια μορφή προδοσίας. Πάνω απ όλα νιώθει μια τανάλια να ξεριζώνει κάτι από μέσα του. (Το συμπλήρωμα του κενού γίνεται βεβιασμένα με αναμνήσεις, κατάθλιψη, αναθέματα, αστοχίες και άλλα υποκατάστατα, με συνέπεια να μη κάνεις τίποτε άλλο από το να εκτρέφεις σκουλήκια που κατατρώνε τη σάρκα.)
Και τότε σε κάποιους συμβαίνει το απίθανο… Σπάνε το πρώτο χαμόγελο. (Πόσο ανώμαλο είναι να χαμογελάς τέτοια ώρα;). Όμως οι καταστροφές που συγκλόνισαν και κυριολεκτικά διέλυσαν όσα τόσα χρόνια πάσχιζε κάποιος να υποδυθεί και να αποκτήσει, είναι σαν να του ανοίγουν τα μάτια. Σχεδόν μαγικά αντιλαμβάνεται ότι (ξανα)ανακαλύπτει τη ζωή, τις αξίες, τον έρωτα, εν τη απουσία τους. Αλλόκοτη περίπτωση, όταν η απώλεια είναι το μέτρο. Η αφαίρεση. Ο σπαραγμός μιας ψυχής. Οι ίδιες ήττες, αυτές που επανελήφθησαν στους πολέμους που έκανε, γεννήσανε και την κυριαρχία κάποιων πραγμάτων που μετράνε αλλιώς. (Το αντιλαμβάνεσαι όταν κατανοείς ότι η τρελή χαρά που δείχνουν όλοι είναι περισσότερο κούφια από τον παλιό χαλασμένο φρονιμίτη σου.)
Εκεί που διεκδικούσε θωπείες, αξιώματα, στεναγμούς, ευμάρεια υλική, προκύπτει η απώλειά τους. Και νιώθει να γεμίζει, όταν τα χάνει από τα χέρια του. Εντελώς ασύμμετρο αυτό που συμβαίνει. Αναρωτιέται… καλά ήμουν εντελώς τυφλός; Ο πόνος, επιστρέφει τη χαμένη ικανότητα να απολαμβάνεις με μια έσωθεν οπτική την αμεσότητα της όρασης, της αφής, της γεύσης. Στην απώλεια ενσαρκώνεται το μεγαλείο της ζωής, που δεν εξαντλείται από όσα και αν έχεις χάσει, στο δράμα ξεκινάει η κάθαρση. Είναι η ώρα που αναδύονται τα μεγάλα μυστικά. Η ματιά του μελλοθάνατου διψά για ζωή σε αντίθεση με αυτόν που τσαλαβουτάει μέσα της αγνοώντας ότι κολυμπάει στο μέλι. Ποιος μπορεί να εκτιμήσει καλύτερα το χρώμα του ουρανού από αυτόν που τo στερείται; (Πράγματα που αγνοούσες, που παρέλειπες κι έλεγες «δεν έχουμε χρόνο για αυτά τώρα, άστα για αργότερα», οράματα επιστρέφουν να σε πάρουν από το χέρι να σου δείξουν αξίες, μυρωδιές.)
Το επόμενο στάδιο είναι να κατανοήσει κάποιος ότι οι απώλειες είναι οι συνέπειες μια μεταβατικής φάσης. Το τρύπημα του κουκουλιού, μπορεί να είναι η απώλειά του, αλλά είναι επίσης και το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι από μία γκρίζα και έρπουσα κάμπια προέκυψε μια αστράφτουσα πεταλούδα. Όχι βέβαια ότι απαραίτητα ξεφεύγεις! Ο νόμος που ισχύει είναι ο δαίμονας που σε κυνηγά να παίρνει κι άλλες μορφές, εφευρίσκοντας πολλαπλούς τρόπους που βαθαίνουν τις παλιές πληγές. (Αλλά τι νόημα θα είχε η ομορφιά της ζωής, αν εσύ δεν βουτούσες μέσα της και αν αυτή δεν μπορούσε να σε ξεκάνει…)
cityculture.gr/ γράφει ο Πέτρος Γραμμενίδης