Φαέθων | κριτική παράστασης

Written by

Φαέθων | κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο

Ο διακεκριμένος συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης με το πόνημα Φαέθων πρόσθεσε ένα ακόμη αριστούργημα σε όλα τα προηγούμενα που τον καθιστούν ένα από τους καλύτερους στο είδος του διεθνείς συγγραφείς. Στον Φαέθοντα ο Δημητριάδης πολύ παραστατικά ξεγυμνώνει μια μεσοαστική οικογένεια στο Λονδίνο και αποκαλύπτει το δράμα που παίζεται από τα μέλη της.
Ο πατέρας-αφέντης με εμμονή στη στρέβλωση της χριστιανικής ηθικής και του θρησκευτικού δόγματος, υποτάσσει τη σύζυγο και τα τρία παιδιά του, τα βιάζει, τα κακοποιεί, επιβάλλοντας το θέλημά του.

Ο Θάνος Νίκας , στυλοβάτης της θεατρικής ομάδας ars moriendi -Σεράγεβο
1914- παρατάσσει την οικογένεια στη φιλόξενη σοφίτα του λαογραφικού μουσείου θεσσαλονίκης, έτοιμη για δείπνο, όπου αναδύονται βαθμιαία τα προβλήματά της, με τον πατέρα να μεταβάλλεται σε τύραννο και η υπόλοιπη
οικογένεια να σιωπά, να υπομένει, να υπακούει, να υποφέρει.

Ο αδίστακτος οικογενειάρχης κλωτσά με μανία τον ανάπηρο γιο του, βιάζει τις κόρες του και καλεί τα άλλα μέλη να παρακολουθούν, αποθεώνοντας τον
βιασμό, παρομοιάζοντάς τον με ανάσταση.

Ο βιασμός και του γιου, εγείρει θύελλα αντιδράσεων, με τη μητέρα-σύζυγο να φτάνει τον λόγο της σε υψηλούς τόνους, με τελικό αποτέλεσμα τον αποκεφαλισμό του πατέρα από τον γιο και την ανάληψη του τελευταίου στον ήλιο, ως μυθικός Φαέθων, υιός του Ήλιου.

Ο σκηνοθέτης κατάφερε να εναρμονισθεί πλήρως με τη τεχνοτροπία του
συγγραφέα, δίδαξε τους ρόλους στη κόψη του ξυραφιού, ανέδειξε τις
δυνατότητες των ηθοποιών, προετοίμασε εξαντλητικά τη παράσταση και
έσπρωξε τις καταστάσεις στα άκρα, χωρίς να βλάψει τις ισορροπίες.
Η εσωτερικότητα που ο χώρος εξέφραζε μπλέχτηκε ιδανικά με την
εσωστρέφεια των καταπιεσμένων μελών της οικογένειας και η απόλυτη σιγή έκρυβε ένα τεράστιο πόνο.

Ο φόνος του πατέρα από τον γιο, πέρα από μια δικαίωση και νέμεση του
δικτάτορα, αποδεικνύει και τη καλά κρυπτόμενη δύναμη του ανάπηρου, που χλευάζονταν συνέχεια και μοιραία κάποτε θα επαναστατούσε.

Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις, εμφανείς σε όλη τη διάρκεια του έργου, η
οργίλη σιωπή, η παθητικότητα, αλλά και η συνειδητοποιημένη και δίκαιη
τάση για εκδίκηση, ήταν τα στοιχεία που χαρακτήρισαν το έργο.
Σημαντική θέση στην επιτυχία της παράστασης είχε και η Δροσιά Τσιαντάκη, που δίδαξε με μαεστρία τη κίνηση στους ηθοποιούς, που μεταβάλλονταν εύκολα από σιωπηλά αγάλματα σε δαρμένα θύματα.

Ο Στράτος Τζώρτζογλου, με την εμπειρία, τον σωματότυπο και τη βία που
φανέρωνε η βαρειά φωνή του, απέδειξε ότι ήταν κατάλληλος γι αυτόν τον
ρόλο.
Η Θεανώ Αμοιρίδου στο ρόλο της μητέρας-συζύγου του τέρατος , διακρίθηκε για τις συναισθηματικές της μεταπτώσεις, βωβή και εκρηκτική, προσπαθούσε να κατανοήσει τη βαρβαρότητα του συζύγου και να προστατέψει τα παιδιά της.
Ο Νίκος Ράμμος αποτέλεσε την έκπληξη της παράστασης, ερμηνεύοντας το
ρόλο του με σεβασμό στην ιδιαιτερότητά του και απολογούμενος για όσα
στερήθηκε.
Οι Κατερίνα Συναπίδου και Ελευθερία Μαυρίδου συμπλήρωσαν τα μελη της
οικογένειας, παίζοντας απλά , ακολουθώντας τις οδηγίες του σκηνοθέτη.=

cityculture.gr / Φαέθων / κριτική παράστασης / Βαγγέλης Ραφτόπουλος