Ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα -1898/1936- ήταν Ισπανός ποιητής και δραματουργός της γενιάς του 27, μιας ομάδας συγγραφέων που προσέγγισε την ευρωπαϊκή αβάν γκαρντ με εξαιρετικά αποτελέσματα.
Ο Λόρκα δολοφονήθηκε κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφυλίου πολέμου από άγνωστους, πιθανόν εθνικιστές.
Ο Νίκος Γκάτσος που μετέφρασε το έργο, θεωρείται ένας από τους πιο καταξιωμένους Έλληνες ποιητές, παρά το γεγονός ότι έγραψε μόνο μία ποιητική συλλογή, την Αμοργό, μετέφρασε όμως διακεκριμένα έργα του παγκόσμιου δραματολογίου , όπως τον Πατέρα, τον ματωμένο γάμο, το φουέντε οβεχούνα, το λεωφορείο ο πόθος κ.α.
Ο Βασίλης Πλατάκης, σκηνοθέτης, ηθοποιός, σχεδιαστής φωτισμών, θεατρικός συγγραφέας, υπήρξε από το 1993 διευθυντής του θεάτρου Μπροντγουαίη και από το 2018 δημιουργός του μικρού Μπροντγουαίη.
Το έργο του Λόρκα, αντιπροσωπευτικό της εποχής του στην Ανδαλουσία, παρέχει τη δυνατότητα στον θεατή να αντιληφθεί τις οξείες αντιθέσεις ανάμεσα στην ελευθερία και τη φυλακή, τον αυταρχισμό και την άριστη συμπεριφορά, τον άντρα και τη γυναίκα, την υποκρισία και την ειλικρίνεια, το φόβο και το θάρρος, τον φθόνο και την αγάπη, τον πλούτο και τη φτώχεια.
Πέντε αδελφές εσώκλειστες σε αρχοντικό σπίτι, υποφέρουν τα πάνδεινα από τη δεσποτική μάνα τους, που επικαλούμενη την έξωθεν καλή μαρτυρία, εξωθεί τα πράγματα στα άκρα, τις αποκλείει από τη κοινωνία, τις αποστερεί από κάθε είδους σχέση, αποφασίζει για τη τύχη τους.
Το σπίτι μεταβάλλεται βαθμιαία σε καζάνι που κοχλάζει, η εμφάνιση νεαρού άντρα εγείρει συναισθήματα μίσους και φθόνου μεταξύ των αδελφών, το δε τέλος προοιωνίζεται τραγικό, με τη νεότερη αδελφή να αυτοκτονεί και τη μητέρα να αναφωνεί ότι η κόρη της πέθανε παρθένα, συνεπώς η κοινωνία δεν θα σχολιάζει δυσμενώς.
Η εκτροπή που η μάνα προσπαθεί να επιβάλει μανιωδώς από τη φύση τους στις πέντε κόρες της, το ανέραστο του πράγματος είναι η βασική αιτία των διαπληκτισμών, του φθόνου και του άσβεστου μίσους μεταξύ τριών αδελφών που ερωτεύονται τον ίδιο νεαρό άντρα.
Σε ένα ρεσιτάλ ρεαλιστικής συγγραφής, ο Λόρκα καταφέρνει να εντυπωσιάσει με ένα σπάνιο έργο απεικόνισης της κοινωνικής και ατομικής πραγματικότητας, χωρίς δακρύβρεχτους συναισθηματισμούς, αλλά με καθαρότητα και μετωπική και ευθεία αντιμετώπιση.
Η κοινωνία διαδραματίζει τον κυρίαρχο ρόλο, οι επιθυμίες και οι ανάγκες του ατόμου περιορίζονται και υποκρύπτονται κάτω από το σκοτάδι και μέσα από τεχνάσματα και σιωπηρές κουβέντες.
Η παράσταση στο θέατρο Αθήναιον άρεσε, γιατί είχε καλή δομή, έξυπνη σκηνοθεσία, ωραία και ανάλογα του σοβαρού αρχοντικού σκηνικά, εξαιρετικό φωτισμό, πιστή μετάφραση, υπέροχα κοστούμια, εξαιρετική κίνηση και χορογραφίες
Ο Πλατάκης, έμπειρος και οξυδερκής, ακολούθησε πιστά το ύφος και τη τεχνοτροπία του συγγραφέα, ώθησε τις καταστάσεις στα άκρα-ως ώφειλε- αλλά σεβάστηκε τις ισορροπίες της φόρμας.
Οι ηθοποιοί όλοι άρεσαν-χωρίς εξαιρέσεις- με τον τρόπο που κινήθηκαν και χόρεψαν, καθώς και με το βαθύ συναίσθημα που πρόδιδε η φωνή τους και η έκφραση του προσώπου τους.
Η στήλη θα σημειώσει την ερμηνεία της Τιτίκας Σαριγκούλη, της γερόντισσας μητέρας της Μπερνάρντα που πρώτη και μόνη αντιστάθηκε στην αυταρχική κόρη της.
Ταυτότητα παράστασης στο θέατρο Αθήναιον
Συγγραφέας: Φεντερίκο
Γκαρθία Λόρκα
Μετάφραση: Νίκος Γκάτσος
Σκηνοθεσία: Βασίλης Πλατάκης
Μουσική: Τάκης Μπινιάρης
Χορογραφίες: Δημήτρης Ιβάνωφ
Σκηνικά: Χάρης Σεπεντζής
Κινησιολογία: Σιμώνα Πάτροκλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Πλατάκης
Δημόσιες Σχέσεις / Επικοινωνία: Έρη Χριστοφορίδου
Παίζουν: Τζένη Καλλέργη, Τιτίκα Σαριγκούλη, Κυριακή Γάσπαρη, Μαρία Δρακοπούλου, Μαρία Συμεών, Δέσποινα Χαριάτη, Κατερίνα Βόλικα, Άννα – Μαρία Βιδάλη, Έφη Χαντζούλη, Αναστασία Χατζηαθανασίου, Σίμων Πάτροκλος