Η ηδονή του γιατρού και η οδύνη του ασθενούς

Written by

Πολλές φορές διίστανται οι απόψεις των ανθρώπων και ιδιαίτερα των ασθενών για την έννοια του καλού γιατρού.

Κατά κάποιους καλός γιατρός είναι ο φτηνός γιατρός, κατά άλλους ο έμπειρος γιατρός, κατά τρίτους ο γιατρός που κατέχει πανεπιστημιακή ή διευθυντική θέση, για λίγους ο συναισθηματικός γιατρός κ.λ.π

Αν κάποιος προσπαθήσει να συγκεντρώσει και αξιολογήσει ιδιότητες και χαρίσματα ενός γιατρού, θα πρέπει να καταβάλει μεγάλες και άοκνες προσπάθειες και φυσικά η άποψή του θα έχει την υποκειμενικότητά του.

Ποιος όμως είναι αλήθεια ο καλός γιατρός;

Αν ανατρέξουμε σε ορισμένες δεκαετίες πίσω, θα διαπιστώσουμε ότι η έλλειψη ακόμη και στοιχειωδών μηχανικών βοηθημάτων, καταστούσαν επιβεβλημένη την μελέτη και γνώση του γιατρού, ιδιαίτερα σε ορεινές περιοχές και νησιά.

Ο γιατρός ώφειλε να γνωρίζει, να διαπιστώνει, να διαγιγνώσκει τη σωστή ασθένεια, να δίνει τη κατάλληλη θεραπεία και να παραπέμπει τον ασθενή στο νοσοκομείο, εφ΄ όσον αυτό χρειαζόταν.

Με την βοήθεια στη διάγνωση πολλών διαγνωστικών κέντρων και την ταυτόχρονη εξέταση με υπερήχους, αξονικές και μαγνητικές τομογραφίες, το έργο των γιατρών έγινε ευκολότερο, η γνώση περιορίστηκε αισθητά και το κέρδος αυξήθηκε.

Στον γιατρό έμεινε όμως η ανθρώπινη συμπεριφορά, η τήρηση του όρκου που έδωσε και η ενσυναίσθηση που οφείλει να τον διακρίνει.

Η συνεργασία γιατρού και ασθενούς είναι από αρχαιοτάτων χρόνων το κυρίαρχο στοιχείο διάγνωσης και θεραπείας του προβλήματος της ασθένειας.

Δυστυχώς όμως σε πολλές περιπτώσεις η αντιμετώπιση του προβλήματος είναι διαφορετική από τα δύο πρόσωπα.

Εκφράσεις του τύπου-χθες έπρεπε να χειρουργηθείς-, -αν είμαστε τυχεροί θα βρούμε τον καρκίνο-, -η εγχείρηση θα στοιχήσει τόσες χιλιάδες ευρώ-, -θα πρέπει να κάνεις μαγνητική, αξονική, σπινθηρογράφημα στο τάδε διαγνωστικό κέντρο, στο τάδε γιατρό κλπ διαχωρίζονται από τη διάθεση και τη ψυχολογική θέση του ασθενούς, που περιμένει τουλάχιστον μια ανθρώπινη αντιμετώπιση.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων και με πολλούς γιατρούς να ωθούνται στον προσπορισμό ολονέν και περισσότερων οικονομικών ωφελειών, μπορούμε άφοβα να ισχυρισθούμε ότι την ηδονή του γιατρού συμπληρώνει η οδύνη του ασθενούς.