Το διήγημα Αφέντης και Δούλος, του Λέοντος Τολστόι, σε θεατρική διασκευή παρακολουθήσαμε στο θέατρο Αθήναιον.
Παράσταση βιωματική με εγκάρδια ειλικρίνεια δοσμένη με μιαν ευγενική γλυκύτητα στο ανθρώπινο μήνυμά της.
Σκηνοθετικά πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση, στον συνδυασμό αφήγησης και υποκριτικής. Από το βήμα της σκηνής συστήθηκε ως υλικό πληροφοριών, σε παράλληλη συμπληρωματική και αυτοσχεδιαστική αφήγηση και στην παρεμβολή μιας βιωματικής εξομολόγησης, εκθέτοντας στους θεατές την εξιστόρηση των συνθηκών της ιστορίας και της κοινωνιολογίας της.
Από τον πρόλογο αυτόν, οι ηθοποιοί μπαίνοντας στο ρυθμό της ιστορίας ντύνονται το κοστούμι των ρόλων τους ενώπιον των θεατών -σε υπογράμμιση της θεατρικής συνθήκης και της συνθήκης της συγγραφής- ολοκληρώνοντας την ιστορία και ως ηθοποιοί και ως αφηγητές παράλληλα και σε ταυτόχρονη εξιστόρηση μέχρι την αντιστροφή των ρόλων και την ανατροπή του τέλους της ιστορίας.
Το σκηνικό τοπίο των αέρινων πέπλων που γίνονται αδιαπέραστο στρώμα χιονιού και οι φωτισμοί έδωσαν την αισθητική ατμόσφαιρα της χιονοθύελλας και μιαν ένταση αγωνίας στην παράσταση την οποία ακολούθησε και ενίσχυσε καλλιτεχνικά η μελαγχολική και ιδιαίτερη σύνθεση της μουσικής με υποβλητικούς φυσικούς- ηλεκτρισμένους ήχους.
Οι δύο ηθοποιοί έπαιξαν χαμηλόφωνα και με εκφραστικές αποχρώσεις τους ρόλους τους και ως αφηγητές και ως αφέντης και δούλος και στην αντιστροφή των ρόλων τους έδωσαν πολιτισμικές διαστάσεις, μπαίνοντας στην ουσία της σχέσης αυτής και στο πνεύμα της εποχής του συγγραφέα. Τα λόγια τους ακούστηκαν αληθινά και με ανθρώπινη θέρμη και ανέδειξαν την ιστορία, ιδωμένη στο πρίσμα της λαϊκής θυμοσοφίας και του μυστικισμού της ρώσικης ψυχής.
Οι χαρακτήρες και τα νοήματα του έργου εγγεγραμμένα στον κύκλο της ανθρώπινης διάστασης και των αξιών της ζωής, της ανθρωπιάς, της καλοσύνης και της υπερβατικής μεταστροφής στην οριακή στιγμή του τέλους, αναδύθηκαν με φυσικότητα και εμφανή απλότητα, με την σωματικότητα της απτής συγκίνησης.
Αφέντης και Δούλος συντελεστές
Αφέντης και Δούλος, παράσταση τρυφερής παραμυθητικής αφήγησης, με εκείνον τον βιωματικό τρόπο στον αέρα των ιστοριών και των διηγήσεων που ακούγαμε τα χειμωνιάτικα βράδυα με το χιόνι να πέφτει στα χρόνια της παιδικής μας ηλικίας.
• Η τελευταία φράση του έργου:
«Περίεργο πράγμα η καρδιά. Όσο τη σπαταλάς τόσο περισσότερη έχεις». Από τις «Στιγμές» του Κύπριου ποιητή Κώστα Μόντη (Εκδόσεις «Κέδρος»)
• Στην παράσταση ακούγονται τα ποιήματα «Η προσευχή του ταπεινού» του Ζαχαρία Παπαντωνίου και «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» του Αλέξανδρου Ραγκαβή.
• Η Διασκευή είναι βασισμένη στο βιβλίο:
Λέων Τολστόι, Αφέντης και υπηρέτης
Μετάφραση από τα ρωσικά: Σταυρούλα Αργυροπούλου
Εκδόσεις Ροές, Αθήνα 2016.
Αφέντης και δούλος– Λέων Τολστόι
Διασκευή-Σκηνοθεσία
Γιώργος Νανούρης
Παίζουν:
Δημήτρης Λιγνάδης
Γιώργος Νανούρης
Μουσική: Λόλεκ
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαίρη Τσαγκάρη
Φωτισμοί: Χρήστος Τζιόγκας
Εικαστική σύλληψη και επιμέλεια: Γιώργος Νανούρης
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Ρίτα Σίσιου
Παραγωγός: Γιώργος Λυκιαρδόπουλος
cityculture.gr/ γράφει η Άγγελα Μάντζιου