Έκανε την κίνησή του… Είχε μια μανία που μόνο ένας πολεμιστής της πρώτης γραμμής, σε μάχη σώμα με σώμα, μπορεί να βγάλει. Με μεγάλη ταχύτητα πλησίασε στη ρεματιά. Μα εντελώς ξαφνικά, για δικούς του λόγους, άλλαξε γνώμη και μερικά μέτρα πριν αγγίξει το έδαφος, με μεγαλοπρεπή αρχοντιά εκτοξεύθηκε πάλι στα ύψη. Ήταν ένας πολύ μεγάλος αετός, με χρυσοκίτρινα φτερά. Τον παρακολουθούσα να απομακρύνεται μέχρι που έγινε μια κουκίδα. Έτυχε και βρεθήκαμε εκεί. Ήταν κάποια Πρωτοχρονιά πριν λίγα χρόνια στο Λιβάδι Ολύμπου (1 ώρα από Θεσσαλονίκη)
Λακτόριος ο νόστιμος! με πικάντικη γεύση, κατάλληλο για σάλτσες αλλά και για παστά. Μακρολεπιότα η υψηλή. Πολύ εύγεστο! Ψητό στα κάρβουνα ή με αλεύρι τηγανιτό. Σουίλος ο βοδινός, αν του αφαιρέσεις τη γλιστερή επιδερμίδα τρώγεται σαν λουκουμάκι! Το μεσημέρι κολατσίσαμε μανιτάρια κάτω από τα δένδρα, προκαλώντας τη ζήλια σε άλλους περιπατητές. Μετά δανειστήκαμε τρεις μαντράχαλοι και η μοναδική συνοδός μας, ο καθένας με τη σειρά του, το εντουράκι του μικρού, ετών 18 ανηψιού, και τρέξαμε στα μονοπάτια ανάμεσα στα δένδρα και τις αντιπυρικές λωρίδες για να βγάλουμε γούστα. Ήταν το πρωινό μιας πρόσφατης πρωτοχρονιάς στο δάσος που το ξέρουμε σαν «Σειχ Σου» (10 λεπτά απόσταση από τον Λευκό Πύργο).
Hyde Park… πρωινό με ομίχλη, αυθεντική λονδρέζικη Οι κλασικοί Άγγλοι που δεν παρέλειψαν πρωτοχρονιάτικα να κάνουν το τζόκινγκ τους, κοιτούσαν με εμφανή περιφρόνηση τους δυο απροσάρμοστους που 9 το πρωί με μπύρες και σάντουιτς στα χέρια ξεκαρδιζότανε από τα γέλια (αδύνατον να καταλάβουν ότι γελούσαμε με τις φάτσες τους). Είχαμε ξεμείνει από χρήματα και τα οικονομικά μας δεν άντεχαν περισσότερες πολυτέλειες, όχι όμως από κέφι. Για ανταλλαγή δώρων ούτε κουβέντα…
Δώρα, προμήθειες για το γιορτινό τραπέζι… Το πιο αστείο, τραγικά αστείο, είναι ότι θέλεις να τα κάνεις όλα αυτά για να δείξεις την αγάπη σου… Αλλά η ανιδιοτέλεια των συναισθημάτων δεν επιδεικνύεται ούτε με δώρα, ούτε μέσα σε φαντεζί γιορτές…
Ο Φώτης, ένας φίλος γιατρός, επιμένει το τελευταίο διάστημα να με φορτώσει αντικαταθλιπτικά. «Κανείς μας δεν θα ξεφύγει!» λέει και συμπληρώνει χαριτολογώντας: «Όποιος έχει μια στοιχειώδη μόρφωση, μια οπτική περισκοπική και κυρίως δεν τσιμεντάρισε τις διόδους της καρδιάς, αυτός περισσότερο από τους άλλους, χρειάζεται τεχνική κάλυψη. Ειδικά στις περιόδους των γιορτών αυτή η ανάγκη γίνεται περισσότερο επιτακτική». Διαφωνούμε, όχι για τη διάγνωση, αλλά για τη θεραπεία!
Τα εμπόδια που μπαίνουν μπροστά, τα περιορισμένα οικονομικά ή κάτι άλλο, πολύ πιθανόν να μη επιτρέψαν να ταξιδέψαμε φέτος ή να συμμετέχουμε σε γιορτινό τραπέζι. Ξέρω ότι κάποιοι μπορεί ακόμη και τις γιορτινές μέρες να μείνουν κλεισμένοι στο δωμάτιο και αυτό να τους κάνει να νιώθουν άσχημα. Για άλλους πάλι είναι σχεδόν δυστυχία αν δεν ταξιδεύουν πρώτη θέση. Τα θέλω δεν τελειώνουν ποτέ. Ανεξάντλητες οι επιθυμίες. Όσα τα κύματα.
Όμως και όλα τα καλά του κόσμου να έχεις, τι σημασία έχει αν κοντά σου δεν βρίσκονται τα πρόσωπα που αγαπάς, η οικογένεια σου, μια γκομενική σχέση, δυο φίλοι ή όποιος σε τελική ανάλυση σε γεμίζει και κάνει την ψυχή σου να χορεύει; Σε μια βουνοπλαγιά, κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, σε μια άλλη πόλη, όπου και να είσαι, να κατανοείς ότι η χαρά που υπάρχει μέσα σου γίνεται διπλή αν τη μοιραστείς με κάποιον ή κάποιους που εκπέμπετε στο ίδιο μήκος κύματος, έστω και από απόσταση… όσο κουφό και αν ακούγεται αυτό.
Προερχόμαστε από άπληστα χρόνια. Το πιο θετικό που έχει μείνει από αυτά, είναι η βαθιά πεποίθηση πως οι μεγαλύτερες χαρές προκύπτουν απο εκεί που δεν το περιμένεις. Άσε λοιπόν τους άλλους να τρέχουν στο Λονδίνο, στο Βερολίνο ή εδώ δίπλα στο Μπόροβιτς ή το Μπάνσκο για να κάνουν γιορτές. Εμείς μπορούμε να μείνουμε σε μια άσχημη πόλη και να περνάμε και καλά γιατί εδώ μένουν και αυτοί που η παρουσία τους ομορφαίνει τη ζωή μας. Και όποιος δεν το έχει αντιληφθεί, καλό είναι να το κατανοήσει πριν να είναι αργά. Η χαρά είναι ετερόφωτη.
cityculture.gr/ γράφει ο Πέτρος Γραμμενίδης