Άγημα Τιμών

Written by


Άγημα Τιμών – κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο

‘Οταν ο Νικος Βασιλειάδης γράφει, ο Γιλαννης Ρήγας σκηνοθετεί και ο Γιάννης Καραμφίλης ερμηνεύει, τότε το αποτέλεσμα είναι ένα και μοναδικό, η ευτυχία.
Ο υπογράφων ευτύχησε να απολαύσει τη παράσταση ο συμβολαιογράφος του ίδιου συγγραφέα με την Υρώ Μανέ, αλλά στο άγμα τιμών υποκλίθηκε, στάθηκε σε στάση στρατιωτικής προσοχής και ευτύχησε να συμμετάσχει σε ένα περίτεχνο στρατιωτικό ρεσιτάλ, ένα θρίαμβο ερμηνείας που απνευστί
επί δίωρο ο πολύ καλός ηθοποιός απέδωσε.
Ένα έργο του καταξιωμένου Νίκου Βασιλειάδη, που στα χέρια του Γιάννη Ρήγα φόρεσε τη καλή του στρατιωτική στολή, πήρε όπλα και παλάσκες, σημαίες και παράσημα και οδήγησε τους ανυποψίαστους θεατές του θεάτρου Αυλαία σε παραδεισένια μονοπάτια.


Η πλοκή του έργου εξελίσσεται στο χωριό Ελευθερές η Κεχρόκαμπος του Νομού Καβάλας, κατά τη διάρκεια της επταετίας, γράφεται σε μία ιδιότυπη καθαρεύουσα και παρωδεί ουσιαστικά τους νόμους και τις διατάξεις
που διέπουν εκείνη τη περίοδο.
Ο έφεδρος ανθυπολοχαγός-αρχαιολόγος στο επάγγελμα- που υπηρετεί στη μονάδα του χωριού, υποφέρει, ανθίσταται γενναίως, διακωμωδεί-η μόνη άμυνά του- τα κωμικοτραγικά γεγονότα που συμβαίνουν στο στρατόπεδο με πρωταγωνιστές τους άξεστους αξιωματικούς και στο τέλος εξηγεί άλλοτε κλαίγοντας και άλλοτε γελώντας τη περιπέτειά του ως επικεφαλής αγήματος τιμών προς νεκρό στρατιώτη.


Η περιγραφή του γεγονότος, από τις πιο εύστοχες που γράφτηκαν ποτέ, το απίστευτο λεξιλόγιο που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, οι μιμήσεις από τον ηθοποιό συναδέλφων του και μη, σκορπά άφθονο γέλιο, ενθουσιάζει το κοινό που χειροκροτεί ακατάπαυστα.
Χαρακτηριστική η στιγμή που ο αξιωματικός χάνει το χαρτί με τον επικήδειο που θα εκφωνήσει, αλλά επανέρχεται στα μαθητικά του χρόνια και απαγγέλλει Λυσία.
Λόγω της ιδιότητας του υπογράφοντος, ο τελευταίος έχει δει δεκάδες έργα τη χρονιά 2018-19, αλλά ανεπιφύλακτα θεωρεί το άγημα τιμών σαν το καλλίτερο από όλα.
Όλοι οι συντελεστές του έργου ήταν έξοχοι και η παράσταση απλά δεν χάνεται.-

cityculture.gr/ Άγημα Τιμών | κριτική παράστασης / Βαγγέλης Ραφτόπουλος