Σε ένα υπόγειο χώρο που σε υποβάλλει, σε ένα χώρο που προσομοιάζει με τον κάτω κόσμο, εκτυλίσσεται το σατυρικό δράμα του Ευριπίδη η Άλκηστη.
Το σατυρικό δράμα είναι είδος δραματικής ποίησης αποκλειστικά ελληνικό που δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε παράλληλα με τα άλλα 2 είδη του δράματος, την κωμωδία και την τραγωδία, με το όνομα του είδους να προέρχεται από υποδυόμενους σατύρους, των οποίων η φυσικότητα και η αχαλίνωτη επιθυμία προσέδιδαν στο όλο δράμα ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.
Την Άλκηστη έγραψε ο Ευριπίδης το 438 πχ επί άρχοντος Γλυκίνου, την εμφανίζε δε σαν μάνα, μια γήινη ύπαρξη, εύθραυστη και αφοσιωμένη, μητέρα.
Η Άλκηστη θυσιάζεται υπέρ τού ανδρός της βασιλέα των Φερρών Άδμητο, σε μία απόφαση και πράξη απόλυτου ηρωισμού και υπερβολικής αγάπης.
Ο Άδμητος πρέπει να γίνει αθάνατος και κάποιος πρέπει να θυσιασθεί για χάρη του, αυτός δε θα είναι η γυναίκα του, δεδομένης της άρνησης των γονέων του να το κάνουν.
Με το έργο αυτό ο Ευριπίδης μετακινεί την γυναίκα από τον στενό χώρο που ζει και διαχειρίζεται-την οικία της- και της προσδίδει πιο ενεργό ρόλο, ρόλο αυτοθυσίας, που γίνεται σεβαστός από τους Θεούς- τον Απόλλωνα – και επιφέρει θρήνο στο παλάτι.
Ο από μηχανής Θεός-ο Ηρακλής στη συγκεκριμένη τραγωδία αφού φιλοξενήθηκε από τον Άδμητο- εκφράζει την ευγνωμοσύνη του, επιστρέφοντας ζωντανή την Άλκηστη, μετά από αγώνα που έδωσε.
Το θέατρο τέχνης ΑΚΤΙΣ ΑΕΛΙΟΥ αντιπαρατίθεται στην κρίση με ένα εξαιρετικό έργο , τραγωδία σε κλειστό χώρο, με πενιχρά μέσα, μεγάλη όμως διάθεση και άριστη συνεργασία όλων των συντελεστών.
Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Νίκου Σακαλίδη, τα λιτά σκηνικά του ιδίου και της Μαρίας Μυλωνά, η εκπληκτική μουσική του Πάρι Παρασχόπουλου, το επιτυχημένο μακιγιάζ της Ουρανίας Γιαρματζή και οι πειστικές ερμηνείες των ηθοποιών συνέθεσαν ένα ελκυστικό και ταυτόχρονα απέριττο θέαμα που άρεσε.
Οι ηθοποιοί με προεξάρχοντα τον βασιλέα Άδμητο-Θωμά Βελισσάρη- διακρίθηκαν ακόμη και για την εμφανή σιωπή τους, την εσωτερική θλίψη τους και τις ανάλαφρες κινήσεις τους-στοιχεία από το θέατρο ΝΟ- που εισπράχθηκαν θετικά.
Μοναδική ήταν η αντιπαράθεση του βασιλέα Άδμητου και του πατέρα του Φέρη για την απόλαυση της ζωής που ο καθένας έχει και που δικαιούται να την διαθέτει όπως θέλει.
Οι αντιθέσεις στο έργο , θάνατος-ανάσταση, φιλία-προδοσία, νόμος-υπέρβαση, θυσία-αξιοπρέπεια, όπως και έννοιες σαν τον εγωισμό, τον θάνατο, την φιλοξενία,το πένθος διατυπώθηκαν με ακρίβεια και σαφήνεια.
Χαρακτηριστική τέλος η διαχείριση του πένθους από τους οικείους με μέγιστη αξιοπρεπή εσωτερικότητα, έκδηλη όμως της θλίψης και της απώλειας.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών Θ.Βελισσάρη, Μ.Γαρμπή, Α.Γκούμα, Ε.Καβαλίκα,Τ.Κούρτη, Μ.Κούτοβα, Κ.Λιάκου, Ε.Σαμαντζή, Κ.Χατζηκυπραίου ήταν πολύ ενδιαφέρουσες.
Αξίζει να δείτε αυτό το σατυρικό δράμα σε ένα θέατρο που εδώ και αρκετά χρόνια μας προσφέρει ποιοτικά έργα.