Το κέντρο Γκουρτζίεφ μας χάρισε υπέροχες στιγμές αναζήτησης του νοήματος της ζωής, αυτογνωσίας, ενσυναίσθησης και συνειδητής δραπέτευσης από την ανιαρή διαδρομή της ζωής μας που άλλοι μας σχεδιάζουν και εμείς σαν αυθεντικές μηχανές διεκπεραιώνουμε.
Ο Στέφανος Ελμάζης διασκεύασε το βιβλίο του Πήτερ Ουσπένσκι
« Αναζητώντας το θαυμαστό» και η Αλεξάνδρα Θεολόγου ανέλαβε τη σκηνοθετική επιμέλεια ενός θεατρικού δρώμενου, εκφρασμένου με λιτό και αφηγηματικό τρόπο από ερασιτέχνες ηθοποιούς που την έλλειψη επαγγελματισμού υποκατέστησε η άριστη γνώση του κειμένου, ηθοποιούς που προστάτεψε η σκηνοθέτης , επιτρέποντάς τους αυστηρά και μόνο να διανύσουν το κείμενο, χωρίς να εισέλθουν στο πειρασμό του αυτοσχεδιασμού και των εκφραστικών μέσων που ο καθένας τους διαθέτει.
Ξεκινώντας με κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Ουσπένσκι , το έργο εκτυλίσσεται, αφηγούμενο τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του, με κορύφωση τη συνάντησή του με τον Έλληνα φιλόσοφο Γεώργιο Γκουρτζίεφ, που τον εντάσσει σε ομάδα αναζήτησης του θαυμαστού της ζωής, ομάδα που θεωρεί ο Γκουρτζίεφ αναγκαία για μετασχηματισμό της μάθησης και της στάσης ζωής των συμμετεχόντων.
Η θέληση και η δύναμη είναι οι βασικές προυποθέσεις για την αλλαγή, η δε αυτογνωσία και η αλήθεια πρωταρχικές έννοιες απελευθέρωσης του ατόμου από τη φυλακή που του επιβάλλουν.
Τα διδάγματα από το έργο πολλαπλά, η ευχαρίστηση μεγάλη, όπως και οι έπαινοι τόσο στο κέντρο Γκουρτζίεφ, όσο και στο φιλόξενο θέατρο Σοφούλη.
Κριτική από τον Βαγγέλη Ραφτόπουλο