Το θεατρικό κείμενο στο οποίο βασίζεται η παράσταση «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» που παρακολουθήσαμε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης (μια συμπαραγωγή του Μεγάρου με την «Ελληνική Θεαμάτων») είναι μια ευφάνταστη διασκευή της κινηματογραφικής επιτυχίας του 1988 Dirty Rotten Scoundrels, με τους Στιβ Μάρτιν και Μάικλ Κέιν στους τότε βασικούς ρόλους. Στη συνέχεια έγινε και μιούζικαλ, με την ίδια πάντα επιτυχία.
Δεν θα πούμε πως δεν διασκεδάσαμε στο Μέγαρο πριν λίγες μέρες. Υπέροχες μουσικές, φανταστικά χρώματα, κέφι, ζωντάνια, άπειρα οπτικά και λεκτικά ευρήματα! Οφείλουμε όμως να ομολογήσουμε πως όλη η παράσταση βασίζεται στον Πέτρο Φιλιππίδη, ο οποίος ξεδιπλώνει εδώ πολλές πτυχές του πολύπλευρου κωμικού του ταλέντου, έστω κι αν κάποιες φορές είναι κάπως υπερβολικός στην κινησιολογία του. Στις τρεις περίπου ώρες της παράστασης περιμένουμε με λαχτάρα κάθε εμφάνισή του επί σκηνής, δεν καταφέρνει όμως να βρει μια δραματουργική ισορροπία ανάμεσα στο σοβαρό ύφος του ρόλου και στις στιγμές που επιθυμεί να κάνει τον κόσμο να γελάσει, συνδυάζοντας δυο μορφές κινησιολογίας (μετρημένη-κλοουνίστικη) που δεν ταιριάζουν σε ένα και μόνο χαρακτήρα …
Η υπόθεση αστεία και πρωτότυπη: Σε μια παραλιακή πόλη της Νότιας Γαλλίας, ο δυναμικός κομπιναδόρος Λόρενς Τζέϊμσον (Γιάννης Μπέζος) αναστατώνεται όταν συναντάται τυχαία με τον άτσαλο, αλλά μέγα καταφερτζή Φρέντι Μπένσον (Πέτρος Φιλιππίδης). Βάζουν, λοιπόν, ένα στοίχημα: όποιος κερδίσει την καρδιά της νεοαφιχθείσας πλούσιας κόρης βιομηχάνου Κριστίνας Κόλγκειτ, θα πάρει από τον άλλο 50.000 δολάρια και θα αποχωρήσει από την
πόλη. Ο Φρέντι σκαρφίζεται τότε να το παίξει … ανάπηρος, και να ζητήσει από την Κριστίνα οικονομική βοήθεια αυτό το ποσό για να γίνει καλά. Όμως ο Λόρενς σκαρφίζεται ένα εξ ίσου σατανικό σχέδιο: εμφανίζεται ως ο γιατρός που θα σώσει τον Φρέντι, και ο οποίος τον αναγκάζει -αφού τον βασανίσει σωματικά- να … γίνει καλά! Η Κριστίνα, όμως, ερωτεύεται τελικά τον Φρέντι, άρα ο Λόρενς χάνει το στοίχημα. Η νεαρή κοπέλα πηγαίνει στο σπίτι του Λόρενς και του καταγγέλλει πως ο Φρέντι, την ώρα του πρώτου τους έρωτα, της έκλεψε χρήματα και κοσμήματα, ενώ αποκαλύπτει στον Λόρενς πως είναι μια φτωχή κοπέλα. Ο Λόρενς, νομίζοντας πως θα τα πάρει από τον Φρέντι (αφού πλέον κέρδισε αυτός το στοίχημα) της δίνει το ποσό αυτό. Η Κριστίνα φεύγει και τότε εμφανίζεται ο Φρέντι, ο οποίος διηγείται στον Λόρενς το αντίθετο: η Κριστίνα του πήρε όλα τα χρήματα το προηγούμενο βράδυ, άρα τους κορόϊδεψε και τους δυο! Οι δυο τους συμφωνούν να μην ξαναμαλώσουν, αλλά επανεμφανίζεται μετά από κάποιο διάστημα, η Κριστίνα με έναν εκατομμυριούχο που θέλει να κάνει επενδύσεις εκεί μαζί της. Η πονηρή νεαρά ύπαρξη προτείνει στους δυο ήρωες μας να «συνεργασθούν»!
Τα χορευτικά κομμάτια πολύ δυναμικά και άκρως γοητευτικά, μια και οι ηθοποιοί-χορευτές έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να προσδώσουν μια διαφορετική νότα στο όλο θέαμα (χορογραφίες – κίνηση: Ελπίδα Νίνου – Θανάσης Γιαννακόπουλος, πολύ καλή δουλειά και οι δυο τους).
Η Ιωάννα Τριανταφυλλίδου ήταν μια όμορφη παρουσία, πολύ καλή στην πρόζα αλλά και στα χορευτικά, με ευλύγιστο και δυναμικό κορμί, δεν «έδεσε» όμως την τελική κομπίνα κόντρα στους δυο υποψήφιους εραστές με την εκφραστική της επίδοση (κυρίως στο πρόσωπο) στο πρώτο μέρος του έργου!.. ΄Επαιζε δηλαδή διαρκώς σαν μια αθώα παιδούλα, ενώ θα έπρεπε κάπως (ίσως με ορισμένα βλέμματα) να δείξει πως ήταν στο «κόλπο» από την αρχή!
Ο Γιάννης Μπέζος μετρημένος αλλά και κωμικός στο στιβαρό του παίξιμο, υπήρξε το θεατρικό αντίβαρο του Φιλιππίδη, φτιάχνοντας ένα δίδυμο που ο ένας συμπλήρωνε τον άλλο. ΄Εβγαζε γέλιο χωρίς σχεδόν να κάνει καμία προσπάθεια, απλώς εκφέροντας τις ατάκες του, με το γνωστό σοβαρο-ειρωνικό ύφος του …
Η σκηνοθεσία των Μπέζου–Φιλιππίδη είχε δυναμισμό, γρήγορο ρυθμό, σωστή εκμετάλλευση όλων των δυνατοτήτων των ηθοποιών (υποκριτικών και χορευτικών) συνδύασε σωστά πρόζα και τραγούδι, έπαιξε σωστά με φώτα, σκηνικά, κοστούμια, ταξινόμησε με μεγάλη ακρίβεια τις εισόδους-εξόδους ηθοποιών και σκηνικών. Πολύ θα θέλαμε να ήμασταν στις πρόβες για να βλέπαμε το πώς συνεργάσθηκαν οι ηθοποιοί αυτοί (αδελφικοί φίλοι και συνεργάτες από παλιά) χωρίς όμως μεγάλη εμπειρία σε σκηνοθεσίες, ειδικά όταν έπρεπε να συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν σε πολλά …
Αν υπάρχει κάτι που σε εντυπωσιάζει επίσης, πέρα από όλα τα άλλα, είναι τα πλούσια, με λεπτομερειακή διάθεση κατασκευασμένα, σκηνικά (Μανώλης Παντελιδάκης) αλλά και οι σωστές εναλλαγές τους. Για πρώτη φορά είδαμε να αρχίζουν οι σκηνές (δηλαδή να ξεκινούν να μιλούν οι ηθοποιοί) ενώ τα σκηνικά ακόμη κατέβαιναν! ΄Ηταν σίγουρα ένας ηθελημένος νεωτερισμός, που προσέδωσε ένα σφικτό ρυθμό στην όλη σκηνοθεσία. Μετρήσαμε περίπου 15 διαφορετικά σκηνικά (τραίνα, κάγκελα φυλακής, σαλόνια, μπαρ, μέχρι και αεροπλάνα!), τα περισσότερα εκ των οποίων αιωρούνται στον αέρα και ανεβο-κατεβαίνουν χάρις σε αντίστοιχα εξελιγμένα (ηλεκτρονικά ελεγχόμενα εδώ και χρόνια) συστήματα. Κάποια άλλα (πολυδιάστατα μπαλκόνια επαύλεων, ταράτσες εξοχικών) βρίσκονται στις δυο πλευρές της σκηνής και μετακινούνται με ρόδες, δημιουργώντας, με τα προηγούμενα αιωρούμενα, ένα πολυθέαμα, βασισμένο και μόνο στις πολλαπλές μετακινήσεις και εναλλαγές των σκηνικών. Κάτι αντίστοιχο είχαμε δει και πριν δυο χρόνια, στον ίδιο χώρο, στην μουσικο-θεατρική παράσταση «Μαρινέλα: το Μιούζικαλ», όπου κάποιος θα μπορούσε να την δει μόνο για τον πλούτο των σκηνικών …
Δυστυχώς θα πούμε πως το όλο εγχείρημα είναι υπερβολικά μεγάλης διάρκειας, με επιπλέον ένα αδικαιολόγητα μεγάλο διάλλειμα. Αρκετές σκηνές ή δράσεις είναι περιττές και χωρίς σοβαρό λόγο ύπαρξης μέσα στο συγκεκριμένο έργο. Αν μάλιστα υπολογίσεις και τους αυτοσχεδιασμούς του Π. Φιλιππίδη, ο οποίος με αφορμή μια λέξη ή μια κίνηση ενός άλλου ηθοποιού, προβαίνει σε δικές του λεκτικές και σωματικές επινοήσεις, θα καταλάβετε για πόσο μεγάλη διάρκεια μιλάμε! Π.χ. η σκηνή που υποδύεται τον Ρούμπρεχτ, ήτοι τον νοητικά καθυστερημένο δήθεν αδερφό του Λόρενς -παρότι πολύ αστεία- είναι πολύ τραβηγμένη τόσο δραματουργικά όσο και εκφραστικά, ενώ και το γεγονός ότι μπαίνει νωρίτερα φυλακή και τον σώζει ο Λόρενς πληρώνοντας την εγγύηση, δεν έχει μεγάλη σχέση με την υπόλοιπη υπόθεση του έργου.
Η μεγάλη διάρκεια λειτουργεί αποτρεπτικά για τους θεατές από τη δυτική Θεσσαλονίκη στο να έρθουν, διότι όταν αυτή τελειώνει (περίπου 23.45 μ.μ.) τα περισσότερα λεωφορεία έχουν σταματήσει τα δρομολόγιά τους …
Τη μετάφραση έκαναν πετυχημένα οι Πέτρος Φιλιππίδης, Γιάννης Μπέζος και Χρήστος Σιμαρδάνης. Τα κοστούμια του Βασίλη Ζούλια πολύχρωμα, σωστά κατασκευασμένα για κάθε ρόλο, άνετα για τα πάμπολλα χορευτικά νούμερα και χωρίς χρωματικές υπερβολές, τόσο ατομικά όσο και ομαδικά.
Η έξυπνη μουσική διασκευή και η σωστή διδασκαλία είναι του Παναγιώτη Τσεβά
Οι απλοί φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου εξυπηρέτησαν τόσο τους στόχους του διασκευασθέντος από τον κινηματογράφο κειμένου, όσο και την γρήγορη σκηνοθεσία, χωρίς να προσδώσουν κάτι παραπάνω στην όλη παράσταση.
Παίζουν, τραγουδούν και χορεύουν –με καλές επιδόσεις χωρίς, όμως, να φτάνουν το τέλειο- οι: Γιάννης Στόλλας, Γιάννα Παπαγεωργίου, Μαριάνθη Φωτάκη, Ηλίας Γιαννάκης, Θοδωρής Μπουζικάκος, Δημήτρης Κανέλλος, Μανώλης Χουρδάκης, Λήδα Καπνά, Αντώνης Αντωνάκος, Σταυρίνα Ψιμοπούλου, Πέτρος Γεωργοπάλης, Δήμητρα Τσουχνικά, Αντιγόνη Δούμου.
Η παράσταση δίδεται στην μεγάλη αίθουσα του ΜΜΘ από Τετάρτη 08 Μαΐου έως Κυριακή 12 Μαΐου & Τετάρτη 15 Μαΐου έως Κυριακή 19 Μαΐου 2013 στις 21:00.
Σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα, αν θέλετε να ξεχάσετε τα βάσανα της καθημερινότητάς σας και να «πάτε» σε ένα μαγικό, θεατρικο-μουσικό «κόσμο».
Διαβάστε περισσότερα για την παράσταση «Απατεώνες και Τζέντλεμεν» στο Μέγαρο Μουσικής