Να την. Αυτή είναι η Ανλή. Ξυπνάει κάθε μέρα στις 7, καβγαδίζει με το ξυπνητήρι που δεν κλείνει, βάζει μισοκοιμισμένη τα καλά της ρούχα και πίνει ένα βιαστικό φρέντο εσπρέσο στο δρόμο για τη δουλειά. Στη διασταύρωση Εγνατία με Λαγκαδά, η κίνηση μπλοκάρει, ο καφές τελειώνει και ανοίγει δυνατά το ραδιόφωνο μήπως την ξυπνήσει λίγο παραπάνω μέχρι να φτάσει στην υπηρεσία της. Πετυχαίνει το καινούριο τραγούδι του Ian Brown, του τραγουδιστή των Stone Roses.
Η Ανλή είναι δημόσιος υπάλληλος και κάνει ό,τι κάνει κάθε δημόσιος υπάλληλος. Από τις 8 έως τις 4 καθημερινά, συνεργάζεται με ανθρώπους βαριεστημένους, ανέχεται ανυπόφορες καταστάσεις και εξυπηρετεί χιλιάδες δυσαρεστημένους πολίτες.
Όταν το ρολόι δείξει 4, ξεπαρκάρει το αμάξι της και παίρνει το δρόμο του γυρισμού. Κλείνει στο πορτ-μπαγκάζ της όλες τις γκριμάτσες θυμού και όλα τα άδεια, νεκρά βλέμματα που συνάντησε μες στην μέρα της.
Κάποιες φορές καθώς επιστρέφει από τη διασταύρωση Εγνατία με Λαγκαδά, όπου όλα τα αμάξια κορνάρουν κι όλοι οι οδηγοί γκρινιάζουν, σταματάει και μαζεύει από κάτω κάποιο περιτύλιγμα τσίχλας φράουλα, ή το βιαστικό χαμόγελο του παιδιού που μοιράζει φυλλάδια μέχρι να ανάψει πράσινο, ή τις σαπουνόφουσκες του κυρίου που ζητάει να καθαρίσει τα τζάμια της. Μπορεί να περιμαζέψει ακόμα και τον αναστεναγμό κάποιου ηλικιωμένου που επιμένει να μην χρησιμοποιεί μπαστούνι, σε πείσμα του χρόνου. Τα βάζει βιαστικά στο αμάξι και φεύγει γιατί έχει καθυστερήσει τους από πίσω και την βρίζουν.
Γυρίζει σπίτι. Τα παιδιά της έχουν έρθει από το σχολείο και τους έχει πάρει ο ύπνος. Σιγά-σιγά, για να μην τους ξυπνήσει, ζεσταίνει το χτεσινό φαγητό για να φάει. Στη δίπλα κατσαρόλα ζεσταίνει ελαφρά όσα έφερε από την μέρα της, σε χλιαρό γάλα, χωρίς να τα αφήσει να βράσουν. Μετά τα αφήνει να παγώσουν και πλάθει μ’ αυτά αστέρια. Λαμπερά, παιχνιδιάρικα, θελκτικά αστέρια. Αστέρια που θα καρφιτσώσει στον ουρανό για να δείχνουν τον δρόμο σε κάποιο ταξιδιώτη που έχει χαθεί ή για να καθρεφτίζουν τις ευχές όσων δεν πιστεύουν σ’ αυτά. Κρατάει λίγα στην άκρη για να τα κάνει δώρο σε φίλους της. Θα τα βάλουν στην κορυφή του χριστουγεννιάτικου δέντρου τους, κι όταν όλα τα φώτα θα σβήνουν, το σαλόνι τους θα φωτίζεται χρυσαφί.
Έπειτα τα παιδιά της ξυπνούν. Κάθεται μαζί τους, τους ρωτάει για τη μέρα τους, τους βοηθάει στο διάβασμα ή πάνε βόλτα όλοι μαζί. Αφού φάνε βραδινό, η μεγαλύτερη κόρη τους παίζει δειλά-δειλά τις πρώτες νότες που έμαθε στο πιάνο. Στη συνέχεια πέφτει στο κρεβάτι της να ξεφυλλίσει κάποιο βιβλίο, αλλά ο ύπνος την έχει πάρει ήδη. Άλλωστε το ξυπνητήρι την απειλεί ότι σε λίγες ώρες θα χτυπήσει.
Την άλλη μέρα η ρουτίνα της ξεκινάει και πάλι στις 7. Βιαστικό ντύσιμο, βιαστικός φρέντο εσπρέσο, βιαστικά κατευθύνεται προς τις θυμωμένες γκριμάτσες και τα βαριεστημένα μάτια. Όμως η Ανλή ξέρει. Έχει φέρει μαζί της κάποια αστεράκια που έφτιαξε την προηγούμενη μέρα και τα σκορπίζει στους γύρω της. Χαμογελάει στους θυμωμένους πολίτες και αστειεύεται με τους βαριεστημένους συναδέλφους της.
Η Ανλή κουβαλάει μέσα της όλες τις όμορφες στιγμές που πετυχαίνει μες στην μέρα της, έστω κι αν είναι λίγες, και τις χαρίζει απλόχερα στους γύρω της. Ξέρει πώς να μετατρέπει κάτι άσχημο σε υποφερτό, και πώς να ισιώνει τις στραβές καταστάσεις και τα στραβά χαμόγελα.
Αν είσαι τυχερός μπορεί να την πετύχεις κάπου. Ιδίως στη διασταύρωση Εγνατία με Λαγκαδά που θα έχει σταματήσει για να χαρίσει τα αστέρια της και τις πρώτες νότες του πιάνου σ’ αυτούς που καθαρίζουν τα τζάμια ή μοιράζουν φυλλάδια. Μπορεί και να έχει κατέβει από το αμάξι για να βοηθήσει τον ηλικιωμένο που θέλει να περάσει το δρόμο χωρίς μπαστούνι, σε πείσμα του χρόνου.
Και που ξέρεις. Ίσως σου μάθει κι εσένα να αστεροποιείς.
cityculture.gr/ Αστεροποιώντας / γράφει η Πηνελόπη Καπετανίδου
Πηνελόπη Καπετανίδου