Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, αλλά η τέχνη δημιουργείται από τους ηττημένους.
Στο θέατρο ΑΡΑΤΟΣ, στη Θεσσαλονίκη, συγκινηθήκαμε από μία εξαίσια παράσταση, τα ΑΥΓΑ ΜΑΥΡΑ του ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΥ, σε σκηνοθεσία του ΚΩΣΤΑ ΑΒΡΑΜΙΔΗ, που είχε μαζί με τη ΜΑΡΙΑ ΑΝΘΙΔΟΥ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Έξη περίπου δεκαετίες μετά από το τέλος του εμφυλίου πολέμου-η Μαρία, παιδί του πολέμου, δεν μπορεί να επουλώσει τα τραύματά της από την αδικαιολόγητη και αιματηρή εκείνη περίοδο και συγκρούεται με τον αδελφό της, που την εγκατέλειψε μωρό, για να σωθεί εκείνος, μικρό παιδί τότε.
Στο συγκλονιστικό μονόλογό της, με έντονη επιθετικότητα, ζητά εξηγήσεις από τον αδελφό της, καταριέται τον πατέρα της, θλίβεται για τη ζωή που δεν έζησε.
Δικαιολογημένα απούσα από τη ζωή της, ανεύθυνη και αμέτοχη για τα διαδραματισθέντα γεγονότα, με τον πόνο να κυριαρχεί μέσα της, μεταβάλλεται εύκολα σε έξαλλη κατάσταση και ορμά εύκολα στον αδελφό της, που την επισκέπτεται κάθε μέρα, ίσως ωθούμενος από τις ενοχές του.
Η καλή ηθοποιός μπήκε ολόκληρη στο ρόλο της, με πλήρη πιστότητα, άγρια και επιθετική στην αρχή, χαλαρή-μετά από τη λήψη ηρεμιστικών- στη συνέχεια, με εξαιρετική ερμηνεία, συνέπεια της μεγάλης της θεατρικής παιδείας και ικανότητάς της.
Ο συμπρωταγωνιστής της άξιος συνεργάτης της, φοβισμένος από το παρελθόν, διεκπεραίωσε το ρόλο του αδελφού που υπομένει, καθησυχάζει, απολογείται, αφηγείται, αγαπά.
Το τέλος αποδεικνύει την αμοιβαία αγάπη τους, την ανάγκη που έχουν για να βρίσκονται και να συζητούν, την επιθυμία και την απαίτηση της αδελφής να θέλει να καλύψει τα κενά της από τον μοναδικό άνθρωπο εν ζωή που έζησε μαζί της.
Η σκηνοθεσία λιτή και απέριττη, συνέδραμε στην ροή του έργου.
Η έκπληξη της παράστασης όμως ήρθε από την παρουσία της πραγματικής Μαρίας του έργου, από την ιστορία της οποίας εμπνεύσθηκε ο συγγραφέας.
Στις λίγες παραστάσεις που απομένουν, επιβάλλεται να δούμε όλοι αυτό το υπέροχο έργο.-
cityculture.gr/γράφει ο Βαγγέλης Ραφτόπουλος
Αυγά Μαύρα: κριτική Πέτρος Γραμμενίδης
Αυγά Μαύρα: κριτική Έλσα Παπαγιαννοπούλου
Αυγά Μαύρα: κριτική Βαγγέλης Ραφτόπουλος