Στον συμπαθητικό ισόγειο θεατρικό χώρο “΄Αρατος” παρακολουθήσαμε πριν λίγες ημέρες σε avant-premiere την παράσταση “Αυγά Μαύρα” (κείμενο Διονύση Χαριτόπουλου) από έναν δυναμικό μικρό θίασο (ποιο το όνομά του ; – δεν το βρήκαμε στην αφίσα) αποτελούμενο από τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Κώστα Αβραμίδη και την ηθοποιό Μαρία Ανθίδου. Αμφότεροι μας παρέδωσαν θεατρικά ένα κομμάτι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας με τρόπο που ξεφεύγει από όλα όσα έχουμε δει στον χώρο αυτό (‘Αρατος). Εκεί πολύ συχνά βλέπουμε ένα είδος θεάτρου που κυμαίνεται ανάμεσα στο μπουλβάρ και την φάρσα, μια και ο δημιουργός τους είναι ένας συγγραφέας (πολυγραφότατος), σκηνοθέτης και ηθοποιός, ήτοι ο κ. Βασίλης Τσικάρας (Β.Τ.), με μια τάση για θέατρο προορισμένο για το ευρύ κοινό και για το αβίαστο γέλιο . Οι προσπάθειες του θιάσου του Β.Τ. εκεί σχεδόν πάντα στοχεύουν στη διασκέδαση του κοινού, και αυτό το καταφέρνουν αρκετά καλά, όμως όλα τείνουν (στα 2 χρόνια που τους παρακολουθούμε) στο να τυποποιούνται (ίσως να φταίει και η ίδια πάντα δομή του σκηνικού χώρου, δηλ. πόρτες, είσοδοι, έξοδοι, αλλά και το στήσιμο των καθισμάτων θεατών).
Αντιθέτως στα “Αυγά Μαύρα” είδαμε ένα οικογενειακό δράμα με ιστορικές προεκτάσεις, παιγμένο ολόσωστα από τους προαναφερθέντες ηθοποιούς. Παύσεις, σιωπές, βλέμματα, χαμηλές και δυνατές φωνές, αγγίγματα, υπονοούμενα, όλα σε σωστές δόσεις και ισοζυγισμένα. Η ιστορία : ο αδελφός (Σπύρος) επισκέπτεται την αδελφή του (Μαρία) και εκεί θυμούνται, μέσα από ένα βίαιο διάλογο, τις απαρχές της οικογένειάς τους, όπως αυτή τις έζησε την σκληρή περίοδο του ελληνικού εμφύλιου. Η Μαρία έχει γίνει υποχόνδρια και μανιακή με την καθαριότητα, παντρεμένη (δεν εμφανίζεται ο σύζυγος, είναι μια ισχυρή παρουσία-απουσία) που δεν τον ήθελε και που της τον επέβαλε ο αδελφός της . Η Μαρία θα μπορούσε, με βάση τα δεινά της οικογένειάς της, να γίνει μια σημερινή επαναστάτρια κόντρα σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά κατεστημένα, αλλά αναγκάστηκε (ή προτίμησε) την ήσυχη ζωή της μικρομπουρζουαζίας. Σε αυτό συνετέλεσε και η εξάρτησή της από τα ψυχοφάρμακα που της έχουν επιβάλλει οι γιατροί. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η σχέση της με τον αδελφό της, ο οποίος θέλει μεν να την βοηθήσει, αλλά περιορίζεται στο να της διηγείται “στεγνές” αναμνήσεις που μάλλον την ξαναβυθίζουν στο δράμα της.
Θεωρούμε πως οι δυο ηθοποιοί απέδωσαν θεατρικότατα και περίσσιο ταλέντο ένα πολύ μεστό κείμενο, το οποίο όμως θα μπορούσε να “πάει” πιο μακριά, ήτοι να ψάξει τα βαθύτερα αίτια του Εμφυλίου αλλά και να προτείνει, δια στόματος των 2 ηρώων του, πιθανές λύσεις για την αποφυγή όλων των δεινών, έστω και τόσα χρόνια μετά. Νιώσαμε ότι το κείμενο σταμάτησε εκεί που θα έπρεπε να ξεκινήσει.
Και κάτι ιδιαίτερο : ο θίασος αυτός πρόσφερε εύγευστα εδέσματα και ποτά για τους θεατές στο τέλος της avant-premiere, κάτι που σπάνια συμβαίνει στον ελληνικό χώρο, ειδικά της Θεσσαλονίκης. Μπράβο τους έστω και αν δεν ήταν απαραίτητο ! Ένα άλλο μπράβο τους αξίζει διότι, όπως μάθαμε στην σύντομη κουβέντα που κάναμε μαζί τους, πρόσφεραν δωρεάν και για αρκετούς μήνες αυτήν την παράσταση σε ανθρώπους που τους καλούσαν να την παρουσιάσουν στα σαλόνια τους (απλά σπίτια) !!!.. Εκεί έγιναν και οι βασικές πρόβες και εκεί δοκιμάστηκε η σκηνοθεσία και οι αντοχές των δυο ηθοποιών (κρίμα που δεν το μάθαμε έγκαιρα για να πάμε μια φορά, ως στήλη). Σκεφτείτε να βρίσκονται οι θεατές σε απόσταση αναπνοής και να ακούν ένα τόσο δυναμικό κείμενο ! Εδώ κοντέψαμε να κλάψουμε εμείς που βρισκόμασταν 5 μέτρα μακριά…. Και επιπλέον δεν έχουμε αναμνήσεις από τον Εμφύλιο, ενώ γεροντάκια 80 ετων στα προαναφερθέντα σαλόνια προφανώς έχουν ….Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε στην Πολωνία, στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι κάτοικοι της Βαρσοβίας προσπαθούσαν να διατηρήσουν την πίστη τους για την πατρίδα και τα ιδανικά της παίζοντας θέατρο μέσα σε σαλόνια και κάνοντας ιστορικές αναφορές, μια και τα κανονικά θέατρα είχαν κατεδαφιστεί από τους βομβαρδισμούς, ενώ υπήρχε και απαγόρευση παραστάσεων !… Το ΚΘΒΕ επιχείρησε κάτι αντίστοιχο πριν 5 χρόνια για ανήμπορους σωματικά συνανθρώπους μας, αλλά δεν προχώρησε πολύ (γιατί ;)… Εδώ με τον Κώστα Αβραμίδη και την Μαρία Ανθίδου ίσως να έχουμε μια αντίστοιχη προσπάθεια που λείπει πολύ (και όχι για λόγους ….μόδας ή ιστορικότητας) από την σύγχρονη θεατρική ζωή μας….
cityculture.gr/ γράφει ο Σταμάτης Γαργαλιάνος
