“Η μαγεία, η φωτιά και το ατάλι, δεν μπορούν να καταστρέψουν την πραγματική φιλία….ειδικά όταν αυτή συνοδεύεται από μια παγωμένη μπύρα”. Αυτό ισχυρίζεται ο Χρήστος Κεσκίνης στα “Λίγα λόγια για τον συγγραφέα” του νέου του βιβλίου “Beer-o Quest” και συμφωνεί μαζί του και η Ιλέην Ρήγας, η δημιουργός της εξαιρετικής ιστοσελίδας Nyctophilia.gr, που υπογράφει τον Πρόλογο του και με έμφαση διαπιστώνει πως “η κινητήρια δύναμη αυτής της ιστορίας είναι η μπυ…ε, και όχι όμως. Είναι η φιλία, η αγνή ιδέα της ομάδας και της συντροφικότητας. Σκοπός είναι να μας θυμίσει πως οι σωστοί φίλοι μπορούν να σε στηρίξουν στα δύσκολα, όταν έχεις χάσει τον δρόμο σου, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου,την πίστη σου στον εαυτό σου”.
Τί άλλο μπορώ να προσθέσω εγώ παρά τη διαπίστωσή μου πως ο Χρήστος Κεσκίνης, ως άλλος Επίκουρος, φωνάζει μέσα από τα βιβλία του, αλλά και πραγματώνει στη ζωή του την Επικούρεια Δόξα πως “Απ’ όλα τα αγαθά που παρέχει η Σοφία, το μέγιστο είναι η απόκτηση φίλων” και το “Μην σε απασχολεί τι τρως και πίνεις, αλλά και με ποιους τρως και πίνεις”. Ιδίως αυτό το τελευταίο το “πίνεις” και μάλιστα μπύρα, αυτό το “μαγικό φίλτρο” που δίνει δύναμη στους ήρωες του και δένει με ακαταμάχητους, αληθινά, δεσμούς τις ζωές τους στη μάχη με τρομερές δυνάμεις. Η μπύρα και το “καλύτερο επιτραπέζιο παιχνίδι”, το Hero Quest αποτέλεσαν το υλικό της έμπνευσης για τον κόσμο που δημιούργησε και η Φιλία των πέντε ανδρών που σφυρηλατείται στο αμόνι ενός τερατώδους κόσμου με σφυρί την εμπειρία της μάχης, τους ανώτερους σκοπούς, και τον Έρωτα.
Έχω έναν ψυχαναγκασμό που αναφύεται όταν τελειώσω ένα βιβλίο, μερικές φορές ακόμη και ένα που δεν μου άρεσε, επιθυμώ διακαώς να γνωρίσω τον συγγραφέα του. Πράγμα, που όπως καταλαβαίνετε δεν είναι πάντοτε εύκολο, ακόμη και όταν πρόκειται για Έλληνες σύγχρονους συγγραφείς. Πολλοί ζουν μακριά από τη Θεσσαλονίκη, δεν βολεύει να παρακολουθήσω τις παρουσιάσεις ή τις συνεντεύξεις τους και πολλοί άλλοι περιορισμοί. Τον Χρήστο Κεσκίνη είχα την χαρά να τον γνωρίσω πριν διαβάσω το πρώτο του βιβλίο, το “Bifrost-The Path of Warriors” που παρέλαβε τυπωμένο μάλιστα λίγη ώρα μετά τη γνωριμία μας στα πλαίσια μιας θνησιγενούς Λέσχης Ανάγνωσης της Φανταστικής Λογοτεχνίας στη Θεσσαλονίκη.
Και γνώρισα (γνωρίζοντας τον ίδιο) όλους τους ήρωες του, είτε ήταν ο μετεμψυχωμένος Βίκινγκ πολεμιστής είτε η πολύμορφη ηρωϊκή μορφή (άλλοτε νάνος, άλλοτε βάρβαρος, άλλοτε Μάγος και άλλες) που διασχίζει πολεμώντας τον κόσμο του “Beer-o Quest”. Ένας νέος άνθρωπος, που μελετάει Μυθολογία και Ιστορία, που κατακτάει βιωματικά τις αρετές και τις δεξιότητες των ηρώων που τον εμπνέουν (αφού ασκείται στην οπλασκία με τα όπλα των Βαράγγων), που εξερευνά τα πάθη των Βίκινγκ πίνοντας μπύρα και ακούγοντας δυνατή επική μουσική, αλλά και ερωτευόμενος με πάθος.
Στους αντιηρωϊκούς καιρούς που ζούμε, δέσμιοι της καθημερινότητας στις σύγχρονες πόλεις μας, ο Χρήστος Κεσκίνης δημιουργεί έναν παράπλευρο κόσμο όπου κινείται μια κοινότητα φίλων που αγαπούν την επική Heavy Metall μουσική, πίνοντας μπύρα αλλά και γράφοντας ιστορίες, παρακολουθώντας κινηματογράφο, κάνοντας εκδρομές και προσφέροντας στα μέλη της κοινότητας και στους συμπολίτες μας σε ανάγκη. Ο Σύλλογος Φίλων της Heavy Metall “Excalibur”, του οποίου έχει την τιμή να προεδρεύει ο Χρήστος Κεσκίνης, διοργανώνει σεμινάρια Α’ Βοηθειών, προσφέρει βοήθεια σε ιδρύματα, βγάζει περιοδικό και οργανώνει εκδρομές με την ευκαιρία μουσικών γεγονότων. Νομίζω πως γνωρίζοντας τον Χρήστο και τις πολυσχιδείς, αλλά όλες δημιουργικές δραστηριότητες του, μπαίνεις στον κόσμο των βιβλίων του εύκολα, ακόμη και εγώ που δεν γνώριζα την άλλη πηγή της έμπνευσης του, το επιτραπέζιο Hero Quest.
Το βιβλίο του δεν διεκδικεί να είναι το εισιτήριο του για την απολιθωμένη Ακαδημία Αθηνών, αλλά ένα ευχάριστο περιπετειώδες ανάγνωσμα που πετυχαίνει όμως χωρίς κόπο να προκαλέσει έξαψη και να σε οδηγήσει να το κλείσεις πάνω στο στήθος σου, να ξαπλώσεις πίσω στην πολυθρόνα και να φανταστείς για λίγο πως βρίσκεσαι στον κόσμο των ηρώων του πολεμώντας και εσύ μάγους, γκόμπλιν και Ορκ. Θα βοηθούσε σε αυτό και κάποια μπύρα που μάλλον στον καθένα μας, αλλά όχι στους ήρωες του, θα είχε μια τέτοια μεθυστική επίδραση. Εξάλλου, από την επίδραση αυτή στον αναγνώστη δεν χαρακτηρίζεται επιτυχημένο ένα βιβλίο περιπέτειας; Όλος ο κόσμος που περιγράφει ο Χρήστος είναι μια παρομοίωση, μια μεταφορά, για αυτό και μόλις μία παρομοίωση συνάντησα διαβάζοντας το. Τι χρειάζονται άλλωστε αφού στις πόλεις και στα δάση της ιστορίας του ζουν τέρατα, γίγαντες, δαίμονες, Ορκ, γκόμπλιν, τρολ, γκόλεμ από φωτιά, δράκοι, ξωτικά, βρυκόλακες, απέθαντοι και φονικοί σκελετοί, ζόμπι (Zo-beer!!!) και τόσα άλλα ενώ οι καλύτεροι εκπρόσωποι του ανθρώπινου είδους είναι ένας βάρβαρος και ένας Μάγος.
Όμως το είδος μας κυβερνάει αυτόν τον κόσμο, που βάλλεται πανταχόθεν από τερατώδεις δυνάμεις. Ένας Αυτοκράτορας στον οποίο εμμονικά ως αρχαίοι (και νέοι ίσως) Ιάπωνες έχουν ορκιστεί πίστη και αιώνια αφοσίωση οι υπηκόοι του. Η αφοσίωση όμως δεν φτάνει από μόνη της για να τον σώσει από τις δυνάμεις που απειλούν το βασίλειο του και έτσι επιστρατεύεται η Μαγεία και στρατολογεί τις καλύτερες δυνάμεις που μπορεί να βρει: έναν Βάρβαρο, έναν Νάνο και ένα Ξωτικό. Ο Μάγος που κατευθύνει τη δράση τους, τους εκμαυλίζει με την υπόσχεση να καλύψει τη μεγάλη τους αδυναμία, τη Μπύρα. “Όσο με πληρώνει στην ώρα του μόνο και μόνο για να πίνω μπύρες και να σκοτώνω γκόμπλιν, δεν με ενδιαφέρει καθόλου” λέει ο Βάρβαρος στους συμπολεμιστές του. Ως ζωογόνο αίμα η μπύρα διατρέχει τις φλέβες τους δίνοντας τους δυνάμεις, έμπνευση, κίνητρο, έπαθλο, τα πάντα. Οι ήρωες του πίνουν μπύρα πριν πολεμήσουν για να πάρουν δύναμη, αφού σκοτώσουν τους εχθρούς τους για να ξεκουραστούν, για να κοιμηθούν, να ξεδιψάσουν, να ονειρευτούν, να συζητήσουν, να κάνουν έρωτα, να, να ….
Ως άλλος Ευρυσθέας που έδωσε τους άθλους στον Ηρακλή, από την αρχαία ελληνική μυθολογία, ο Αυτοκράτορας δοκιμάζει τους τρεις φίλους βάζοντας τους δοκιμασίες που πρέπει να φέρουν σε πέρας. Και ένα ταξίδι μεταμόρφωσης μιας ομάδας από ένα “τσούρμο” αγνώστων “μισθοφόρων” σε μια παρέα φίλων ορκισμένων αρχίζει. Η φιλία δεν είναι αγαθό “αλα καρτ”, κατακτιέται μέσα από μάχη, αγώνες, συγκρούσεις, αμφιβολίες, έχει περιόδους μίσους και αμφισβήτησης, όταν όμως δένει (και με μπύρα!!!) τότε είναι σαν τους διπλούς πύργους στο σκάκι: πανίχυρη. Η παρέα εκπαιδεύεται στην συντροφικότητα, στην ομαδικότητα, στην προσφορά και περνάει τις δοκιμασίες του στρατολόγου της που παίρνει μέρος και ο ίδιος στις μάχες αφού “Η Μαγεία είναι δυνατότερη από μερικές απλές φλόγες και από το περνάς από τοίχους” όπως λέει ο Μάγος.
Αποσπούν αρχαία βιβλία με ξόρκια από νεκρούς μάγους, εξοντώνουν πειρατές για να προστατέψουν το εμπόριο στο Βασίλειο, κονιορτοποιούν Vambeer, σκλαβώνουν μοχθηρούς αρχιμάγους που επιβουλεύονται την κυριαρχία του κόσμου. Όλα αυτά όχι χωρίς κόπο και όχι χωρίς ήττες αφού η μπύρα μπορεί να είναι τόσο μεθυστική που να σε σκλαβώσει, να σε υπνωτίσει και να σε υποτάξει. Η παρέα των τεσσάρων φίλων συμπληρώνεται με έναν Βάρδο και τον έρωτα του Βάρβαρου, για να δώσουν την τελευταία επική μάχη ενάντια στον κολοσσιαίο στρατό των Ορκ και γκόμπλιν που εξαπέλυσαν οι Μάγοι εναντίον της Αυτοκρατορίας. Η μάχη αυτή δίνει την ευκαιρία στον συγγραφέα να ξεδιπλώσει όλη του την αγάπη για τις αξίες του ηρωϊσμού, της πίστης, της αυτοθυσίας, της αίσθησης καθήκοντος και φυσικά το ιδανικό της Φιλίας.
Σε μια συγκλονιστική στιγμή της σύγκρουσης, ο Κεσκίνης χρησιμοποιεί με θαυμάσιο τρόπο τη μοναδική του παρομοίωση, όταν ο άνθρωπος-στρατηγός Άνταγον θανάσιμα πληγωμένος αναπολεί τη μάνα του που τον καλούσε με μια σφυρίχτρα να γυρίσει από τομ παιχνίδι του “Η νεκρή μητέρα του τον καλούσε και πάλι κοντά της”. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι θα ήθελα να βγαίνουμε περισσότερες φορές από αυτόν τον μυθικό κόσμο για να βιώνουμε ως αναγνώστες τόσο δυνατές σκηνές που δεν υπολείπεται στην περιγραφή τους ο Κεσκίνης από κανέναν σύγχρονο συγγραφέα επικής φαντασίας. Και μόνο όμως αυτή η σκηνή με τον “δικό μας άνθρωπο” Άνταγον μας καλύπτει με τη συγκίνηση που προκαλεί και γυρίζουμε στη μεθυστική περιπέτεια. Βρίσκω υπέροχα τα λογοπαίγνια με τη μπύρα που μεταμορφώνει τα ονόματα συγκλονιστικά: ο Λόρδος Beer-ων βεβαιώνει πως “Ολες οι μπύρες-όπως ΚΑΙ οι γυναίκες έχουν κάτι να προσφέρουν σε όποιον ξέρει τι θέλει”. Δεν θα αποκαλύψω άλλα ονόματα για να έχετε τη χαρά να τα βρείτε στο βιβλίο.
Ο συγγραφέας δεν χρειάζεται να μας δώσει άλλες αποδείξεις για τη δύναμη της Φιλίας που ωθεί τους ανθρώπους να γίνουν Ήρωες. Στην τελευταία σελίδα φωνάζει: “Οι Ήρωες υπάρχουν!”. Με ή χωρίς μπύρα (με μπύρα μάλλον καλύτερα) η Φιλία είναι ένα εξαίσιο Ιδανικό που μεταμορφώνει την ανθρώπινη ύπαρξη και την εξυψώνει σε ένα δυσθεώρητο επίπεδο, του Ήρωα. Ο Χρήστος Κεσκίνης το ξέρει και νομίζω πως το πέτυχε και στην προσωπική του ζωή.
cityculture.gr/ “Beer-o Quest” Χρήστος Κεσκίνης “Οι Ήρωες υπάρχουν!” | κριτική βιβλίου / Γιάννης Μπαχάς
Ο Γιάννης Μπαχάς είναι τελειόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Α.Π.Θ. και μέλος της Ε.ΔΗ.Π.Η.Τ.