Σε μια προσεκτική και έξυπνη επιλογή αποσπασμάτων από το έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ, ο Πέρις Μιχαηλίδης, με εξαιρετική άνεση διεκπεραίωσε ένα δύσκολο θεατρικό εγχείρημα, μετασχηματίζοντας φιλοσοφικές λέξεις και νοήματα σε ρέοντα λόγο και σωματικά μηνύματα επιδέξια και πειστικά.
Ο μονόλογος, αυτοβιογραφικός και αποκαλυπτικός, παίζει μεταξύ ζωής και θανάτου, διαλογίζεται με ένα κόσμο από άρρωστους που αγαπά και μισεί , που παραληρεί και θρηνεί, που απογοητεύεται και αυτοκαταστρέφεται.
Η ζωή είναι μάταιη και τραγική, αδιέξοδη και υλιστική, σκληρή και αδυσώπητη για ευαίσθητους και ψυχικά άρρωστους που αναζητούν την τελειότητα και μοιραία είναι καταδικασμένοι και αποτυχημένοι.
Ο Μπέρνχαρντ , ισάξιος κατά πολλούς του Μαν και του Μούζιλ, αντιμετωπίζει με ειρωνικό και σκωπτικό ύφος τις δυσκολίες της ζωής, πραγματιστής ο ίδιος, φιλοσοφεί και διαπραγματεύεται με σχέσεις ανθρώπινες, έρωτες χαμένους, θανάτους.
Ο ήρωας του Μπέρνχαρντ, μανιασμένος για συγγραφή του έργου της ζωής του, αναστέλλει την επιθυμία του, φλερτάρει με την απώλεια και την μοναξιά.
Η σκηνοθεσία της κ. Μαρίας Γίτσα, σε μια μεταφορά ενός δύσκολου φιλοσοφικού έργου, ήταν υποδειγματική, η μετάφραση του κ. Ίσαρη ακριβής, η ερμηνεία του κ. Μιχαηλίδη ώριμη, χαρακτηριστική των ικανοτήτων και της εμπειρίας του.-