Στη γωνία χαλάσματα Μπότσαρης με συντρίμμια Δελφών συνάντησα τον κ. Ζαφείρη Τζούτζια μικρομεσαίο επιχειρηματία και απεργό πείνας. Είχα να ρωτήσω πολλά σε έναν άνθρωπο που επέλεξε αυτό το δύσκολο δρόμο. Τι τον ώθησε προς αυτή την κατεύθυνση, τι σκέφτεται και πως νιώθει. Από τα πρώτα λεπτά κατάλαβα πως όλα τα παραπάνω μπορούσαν να απαντηθούν με μια μόνο λέξη: απελπισία.
Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης υαλικών επί της Δελφών μου ομολόγησε πως έχει φτάσει στα όρια του, καθώς δε βλέπει φως στο τούνελ τουλάχιστον για το κοντινό μέλλον. Οι 10 μήνες που τους είχε υποσχεθεί η εταιρία Αττικό Μετρό έγιναν χρόνια και η οικονομική του κατάσταση έχει πάρει την κάτω βόλτα. Χωρίς να είναι σε θέση να δουλέψει το μαγαζί του, αφού οι λαμαρίνες του εργοταξίου το έχουν καταστήσει αόρατο από το αγοραστικό κοινό, με λύπη μου ομολογεί πως δε μπορεί να ζήσει ούτε τα παιδιά του.
«Από τις πρώτες μέρες της εγκατάστασης του εργοταξίου το 2009 άρχισαν να φαίνονται τα πρώτα προβλήματα. Δυο χρόνια μετά, ο δρόμος έκλεισε τελείως, κι εμείς μείναμε στη μοίρα μας.» Ο απεργός πείνας σχολιάζει την ασυνεπή στάση της εταιρίας Αττικό Μετρό αλλά και των φορέων της Πολιτείας, απέναντι στους επιχειρηματίες που υπέστησαν ανεπανόρθωτη ζημία από την ανέγερση αυτών των ασφυκτικών λαμαρινών.
«Δε μπορώ να ζήσω ούτε εγώ ούτε η οικογένεια μου. Φυσικά δε μπορώ να διατηρήσω την επιχείρηση μου. Έχω ήδη στείλει τρεις επιστολές στο Σαμαρά και μια στο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Απάντηση δεν πήρα.» Ούτε από άλλους φορείς έχει λάβει απάντηση ο κ.Τζούτζιας, εκτός από μια επιστολή της Αττικό Μετρό που δήλωνε πως.. λυπούνται πολύ αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Και τι να κάνει μια συγγνώμη.
«Μου είχαν υποσχεθεί σε προσωπικό επίπεδο, ότι θα αναλάμβαναν τα διαφυγόντα κέρδη μου, το τζίρο δηλαδή που θα είχα αν δεν είχαν ξεκινήσει οι εργασίες για το μετρό. Όλα μείναν στα λόγια. Έχω ήδη κάνει αίτηση για αποζημίωση στις 23 Μαρτίου 2012, για την κάλυψη των αναγκών διαβίωσης της οικογενείας μου αλλά και της επιχείρησης μου. Η προσφυγή μου στην Ελληνική Δικαιοσύνη απορρίφθηκε.» Φυσικά ούτε λόγος για ανταποδοτικά οφέλη, όπως δηλαδή συμβαίνει σε κάθε αναπτυξιακό έργο. Φαίνεται οι καταστηματάρχες της περιοχής να είναι καταδικασμένοι σε αργό θάνατο, εξιλαστήρια θύματα στο βωμό της ανάπτυξης. Όπως τόσες άλλες φορές.
«Η Αττικό Μετρό έχει υπογράψει ένα μνημόνιο με φορείς της πόλης, όμως δεν το τηρεί, αφού αρνείται να μας αποζημιώσει. Θα μπορούσε να δώσει μια λύση σε αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν το κάνει.» Με έναν πιο οργανωμένο σχεδιασμό, χωρίς καθυστερήσεις αλλά και με αποζημιώσεις στους επιχειρηματίες που επλήγησαν, τα πράγματα θα ήταν άραγε διαφορετικά;
Στην ερώτηση μου για το πώς του φαίνεται η πρόοδος των εργασιών απαντάει αποκαρδιωμένος. «Όπως το βλέπω εγώ, έχει τουλάχιστον ένα χρόνο ακόμη, μέχρι να ρθουν οι μετροπόντικες. Έναν χρόνο που εγώ δε θα μπορέσω να αντέξω. Ήδη είμαι στο χείλος του γκρεμού.»
Για άλλη μια φορά τα δικαιώματα των πολιτών θυσιάζονται μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα. Ο κ.Τζούτζιας είναι μόνο ένας από τους επιχειρηματίες που καταστράφηκαν τα τελευταία χρόνια. Σαν να μη τους έφτανε η κρίση και τα θεσπισμένα από τους έξω μνημόνια, φορτώθηκαν με υποσχέσεις αέρα και αποζημιώσεις φαντάσματα. Πλέον οδηγούνται στην εξαθλίωση. Μόνο αίτημα του η αποζημίωση για αυτά που έχασε, για να μπορέσει να ζήσει με αξιοπρέπεια τα παιδιά του. Μόνος δρόμος η απεργία πείνας.
« Είμαι στην 13η μέρα και δε σταματάω, για μένα είναι έτσι κι αλλιώς αδιέξοδο. Μας στερούν τα βασικά για μια αξιοπρεπή ζωή. Θα πάω ως το τέλος.»
Το τέλος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το τέλος της ανθρώπινης ζωής.
Τον διαβεβαίωσα πως θα κάνω ότι μπορώ για να τον βοηθήσω και έφυγα, αφήνοντας τον εκεί. Μπροστά από την σκηνή που έχει στήσει, καθισμένο στο τραπεζάκι του, να συνεχίσει τον αγώνα του.
*Για τους σκεπτικιστές: Δε γνωρίζω πως θα έπρεπε να είναι η εικόνα ενός ανθρώπου που δεν έχει φάει για δεκατρείς ημέρες- δεν έχω ξαναδεί, ούτε φυσικά μπορώ να ξέρω τι κάνει ο συγκεκριμένος κύριος κάθε στιγμή. Μου φτάνει, όμως, που ένας συνάνθρωπος μου, ιδιοκτήτης μιας κάποτε επιτυχημένης επιχείρησης, έχει φτάσει στον πάτο και προσπαθεί να εξασφαλίσει τη διαβίωση της οικογενείας του με αυτόν τον τρόπο. Μου αρκεί που έφτασε έστω και να σκεφτεί την απεργία πείνας. Μου είναι αρκετό που δε στέκεται απαθής μπροστά στη δύσκολη στιγμή του. Γι αυτό και θέλω να γνωστοποιηθεί, θέλω όλοι να γνωρίζουν τι συμβαίνει τόσο δίπλα μας. Απεργία πείνας για να ζήσει.