Σκηνοθέτης: Άλεν Χιουζ
Παίζουν: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ράσελ Κρόου, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Μπάρι Πέππερ, Κάιλ Τσάντλερ, Νάταλι Μαρτίνεζ, Τζέφρι Ράιτ
Eίναι αλήθεια ότι πήγα με πολύ χαμηλές προσδοκίες να παρακολουθήσω την ταινία. Διαπίστωσα ότι οι ώρες πέρασαν ευχάριστα σε μια ταινία που κρατούσε συνεχόμενο το ενδιαφέρον και σε κάποιες στιγμές μάλιστα προκαλούσε και αγωνία.
Ένα κλασικό φιλμ νουάρ που διδραματίζεται στη Νέα Υόρκη. Οι πρωταγωνιστές ο διεφθαρμένος δήμαρχος Χόστετλερ (Ράσελ Κρόου), ο πρώην αστυνομικός και νυν ιδιωτικός ντετέκτιβ Μπίλυ Τάγκαρτ (Μαρκ Γουόλμπεργκ), η γυναίκα του δημάρχουν για την οποία προσλαμβάνει τον ντετέκτιβ να την παρακολουθεί Cathleen (Κάθριν Ζέτα Τζόουνς). Ανάμεσά τους εμπλέκονται ο αστυνομικός διευθυντής, ολίγον μπλεγμένος και αυτός παντού, ως συνήθως, και χωρίς να καταλαβαίνεις τελικά πού ακριβώς ανήκει και τι ακριβώς θέλει Φαίρμπανκς (Τζέφρι Ράιτ).
Το σενάριο είναι υπεραπλουστευτικό: οι κακοί από τη μια και το καλό παλικαράκι από την άλλη. Ο σεναριογράφος Brian Tucker, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει αληθινούς χαρακτήρες καθώς δεν έδειξε υπομονή στη διαμόρφωσή τους ή ίσως δεν ήταν στις προθέσεις του. Ακόμα το φόρτωσε λίγο παραπάνω, με άχρηστα για την υπόθεση στοιχεία, τα οποία την βαραίνουν ως προς το γρήγορο και καταιγιστικό ρυθμό που θα πρέπει να έχει μια ανάλογη ταινία.
Ο σκηνοθέτης Άλεν Χιουζ υπερέβαλε γενικώς και αυτό φαίνεται σε όλες τις σκηνές αλλά δεν μπόρεσε να αποφύγει θεμελιώδεις αδυναμίες που κατατάσσουν την ταινία σε μια μέτρια ταινία ενώ θα μπορούσε να είναι μια κλασική ταινία, αν συνυπολογίσουμε μάλιστα το εξαιρετικό καστ της.
Στο όλο στόρυ πρωταγωνιστής είναι κυρίως ο δήμαρχος: συνδεδεμένος με οικονομικά συμφέροντα με μεγαλοεπιχειρηματίες και μεγαλοεργολάβους, προεκλογικές διαμάχες με φόντο τη δημαρχία της Νέας Υόρκης (εκεί μας ξεπερνάν φαίνεται ότι δεν διστάζουν ακόμα και να φθάσουν και στο φόνο αλλά μην σας μπαίνουν τίποτε περίεργες ιδέες). Η σύζυγος του που τον σιχαίνεται μεν δεν τον χωρίζει δε, (το κυρία δημάρχου είναι ένας μάλλον καλός ρόλος) απλά προσπαθεί να τον εξουδετερώσει υπογείως πασάροντας πληροφορίες στον πολιτικό του αντίπαλο, ο οποίος τελικά το τρώει το κεφαλάκι του. Συνηθισμένες οικογενειακές ιστορίες άλλωστε. Ο αντίπαλος Βάλιαντ, ομοφυλόφιλος (αυτό παίζει καθώς πρέπει να δείξουμε και λίγο politically correct) γόνος υψηλοαστικής οικογένειας, με τα καλά του τα σχολεία και αυτός και με ουκ ολίγες διασυνδέσεις και αυτό το παιδί, ολίγον ασταθής, ο οποίος έχει κρυφή σχέση με τον υπεύθυνο της προεκλογικής του εκστρατείας, (αυτός που δολοφονείται) και ενώ ο αγαπημένος του δολοφονείται έξω αυτός τον αφήνει να πεθαίνει γιατί ο πολιτικός στόχος είναι ανώτερος βέβαια. Πατάει και λίγο τα κλάματα αλλά η αστυνομία της Νέας Υόρκης είναι εκεί για να τον φυγαδεύσει από την πίσω πόρτα. Ο αγαπημένος του (Μπάρι Πέπερ) είναι πολύ καλός , βέβαια, στον ρόλο του καλού και ιδεολόγου επικοινωνιολόγου.
Το καστ είναι από τα δυνατά σημεία της ταινίας. Κάποιοι θα πήγαιναν και μόνο γι’ αυτό. Ο Ράσελ Κρόου είναι εκπληκτικός, όπως πάντα. Ότι ρόλο τελικά και αν ερμηνεύσει τον φέρνει στα δικά του μέτρα. Η προφορά του λίγο πιο βαριά βέβαια από την Νεουρκέζικη αλλά τι χροιά! Ειδικά στις πρώτες σκηνές νομίζω ότι κεντάει. Είναι οι σκηνές που ο αστυνομικός δικάζεται για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός μαύρου που είχε βιάσει και σκοτώσει μια 16χρονη κοπέλα «Για μένα είσαι ήρωας» του λέει αλλά τον αποπέμπει από το σώμα με μαεστρία. Ο κυνισμός του πασπαλισμένος με τα μεγάλα, φανφαρόνκα λόγια σε παρασύρει αλλά στις επόμενες σκηνές συμπαρασύρεται και αυτός.
Ο Μαρκ Γουόλμπεργκ το παλεύει και είναι αξιοπρεπής χωρίς να φτάνει σε υψηλές ερμηνείες. Η Κάθριν Ζέτα Τζόoυνς, κλασική και ωραία όχι όμως μοιραία όσο απαιτεί ο ρόλος της. Δεν είναι ένα ρόλος που της δίνει μεγάλες δυνατότητες. Βέβαια στη τελική σκηνή παίρνει τη ρεβάνς της.
«Μην με περιμένεις μωρό μου» της λέει ο δήμαρχος καθώς τον περνούν τις χειροπέδες και τον οδηγούν στη φυλακή». Και η φαρμακερή ατάκα πετιέται αστραπιαία: «δεν το είχα σκοπό». Αχ αυτές οι κυρίες Δημάρχου μη σε πετύχουν σε κακιά στιγμή!
Δεν θα πάτε με μεγάλες αξιώσεις αλλά για να περάσετε χαλαρά δύο ώρες. Εμείς οι Θεσσαλονικείς θα πάμε βέβαια γιατί οι υποθέσεις με μεγαλοδημάρχους που τους περνάν χειροπέδες και τους οδηγούν στη φυλακή ανήκουν πλέον στις οικογενειακές μας παραδόσεις!