Παίζει στην παράσταση του έργου «Επιθεωρητής» του Γκόγκολ, μια συμπαραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Ακροπόλ και του Δημοτικού Περιφερειακού Θεάτρου Βέροιας, σε σκηνοθεσία του Σπύρου Α. Ευαγγελάτου με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Γιώργο Αρμένη στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.
Η Δανάη Σκιάδη έδωσε συνέντευξη στον Σωτήρη Ζήκο.
Θύμισέ μας την υπόθεση του έργου και τα πρόσωπα.
Στην τσαρική Ρωσία, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη στο πουθενά, καταφτάνει ένας επιθεωρητής από την Αγία Πετρούπολη για να ελέγξει την τοπική εξουσία. Οι έχοντες αυτήν (έπαρχος και τοπικοί «ηγεμονίσκοι») τρομοκρατούνται και προσπαθούν να σκαρφιστούν τρόπους να γλιτώσουν από τον έλεγχό του, ενώ παράλληλα στην πόλη έχει φτάσει ένας ξεπεσμένος δανδής από την Αγία Πετρούπολη, άφραγκος αλλά καλοντυμένος και χαριτωμένος, ο οποίος από μια παρεξήγηση θα θεωρηθεί λανθασμένα ο περιβόητος επιθεωρητής και τότε ξεκινάει ένα γαϊτανάκι κωμικών καταστάσεων μέχρι τη λύση αυτής της παρεξήγησης στο τέλος του έργου.
Εσύ ποιον ρόλο ερμηνεύεις και πώς είναι σαν χαρακτήρας;
Ερμηνεύω την Μαρία Αντόνοβνα, κόρη του επάρχου, η οποία είναι μια χαζοβιόλα επαρχιωτοπούλα που θέλει διακαώς να ζήσει τον έρωτα, ιδανικά με κάποιον πολύ υψηλά ιστάμενο άνδρα. Για το λόγο αυτό, περνάει τον καιρό της με το να χτενίζεται μπροστά στους καθρέφτες του σπιτιού, ώστε να είναι προετοιμασμένη όταν η τύχη της χτυπήσει την πόρτα!
Υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σκηνοθετική ιδέα/γραμμή με την οποία σας καθοδήγησε στις πρόβες ο Σπύρος Ευαγγελάτος;
Η κύρια σκηνοθετική γραμμή είναι ένας ρεαλισμός αρκετά «πιό πάνω» όμως από την πραγματικότητα, αρκετά υπερ-ρεαλιστικός, αν θα μπορούσαμε να πούμε κάτι τέτοιο. Έχει στοιχεία μπουφόνικα και γκροτέσκο. Το έργο άλλωστε είναι φάρσα και οι χαρακήρες στο έργο είναι αυτό που αποκαλούμε θεατρικοί «τύποι».
Πώς λειτουργεί η απόκριση με τους βασικούς πρωταγωνιστές επί σκηνής, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και τον Γιώργο Αρμένη;
Η συνεργασία με όλους τους ηθοποιούς επί σκηνής είναι εξαιρετική και γόνιμη. Με τον Κωνσταντίνο γνωριζόμαστε χρόνια και παρόλο που δεν έχουμε ξανασυνυπάρξει επί σκηνής, συννενοούμαστε ,νομίζω, εντελώς. Αλλά και με τον κύριο Αρμένη, με τον οποίο συνεργαζόμαστε και γνωριστήκαμε για πρώτη φορά σε αυτήν την παράσταση, στον «Επιθεωρητή», η συνύπαρξη και η συννενόηση επί σκηνής είναι θαυμάσια.
Ποιο ρόλο παίζει η «όψη» (σκηνικά – κοστούμια) και η μουσική στην παράσταση;
Όπως σε κάθε παράσταση, παίζουν καθοριστικό ρόλο , τόσο αισθητικά όσο και λειτουργικά. Σε μας τα κοστούμια είναι εποχής, πληθωρικά και εντυπωσιακά, ενώ τα σκηνικά κρατούν ένα πιο διακριτικό αλλά ταυτόχρονα παιγνιώδη ρόλο, αφού έχουμε ένα λιτό σκηνικό με ρώσικα σχέδια στο οποίο όμως εμφανίζονται σε διάφορες στιγμές της παράστασης στοιχεία του έργου ως από μηχανής αντικείμενα σε πολύ μεγάλο μέγεθος, έχοντας τελικά και μια υπαινικτική διάθεση. Η μουσική είναι στο πνεύμα του έργου και πολύ εύστοχη.
Ποια νομίζεις ότι είναι η σημασία αυτού του έργου για μας σήμερα, πέρα από τη διασκέδαση που προσφέρουν οι κωμικές καταστάσεις;
Το έργο μιλάει για καταστάσεις και χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους αναλλοίωτα και επαναλαμβανόμενα μέσα στους αιώνες. Ο Γκόγκολ με τρομερή μαεστρία και δεξιοτεχνία, μας δείνει τον εαυτό μας στον καθρέφτη κανοντάς μας να γελάσουμε. Κάνει το θεατή να γελάσει με κάτι τόσο οδυνηρό για αυτόν και έτσι ο θεατής λυτρώνεται. Αυτή νομίζω είναι η σημασία του έργου όχι μόνο σήμερα αλλά σε όλες τις εποχές.
Πρόκειται για ένα κλασικό πολυπρόσωπο έργο και αποτελεί μια μεγάλη παραγωγή. Πώς το αποφασίσατε να το βγάλετε περιοδεία;
Πρόκειται για μια παράσταση που έτυχε μεγάλης ανταπόκρισης του κοινού όσο παιζόταν στο θέατρο Ακροπόλ αλλά και σύντομης θητείας στο χώρο αυτό, λόγω του ότι μας πρόλαβε το καλοκαίρι (ανεβήκαμε στις 15 Μαρτίου και κατεβήκαμε προς τα τέλη Μαΐου). Οπότε, φαντάζομαι το σκεπτικό είναι να τη δει περισσότερος κόσμος και μάλιστα σε υπαίθριο χώρο.
Πώς βλέπεις τα θεατρικά πράγματα τα τελευταία χρόνια της κρίσης, τόσο επαγγελματικά όσο και καλλιτεχνικά;
Παρόλο που το θέατρο λόγω της αβέβαιης επαγγελματικά φύσης του βρισκόταν και μάλλον θα βρίσκεται πάντα σε κρίση, ωστόσο καλλιτεχνικά ανθεί. Η κάθε εποχής κρίσης – οικονομικής, κοινωνικής, αξιών και ιδεών- όπως έχει δείξει η ιστορία, είναι μια εποχή στην οποία το θέατρο, όπως αλλωστε και κάθε είδος τέχνης, είναι ακόμα πιο αναγκαίο και σωτήριο. Βλέπω, λοιπόν να συμβαίνουν πολλά και ενδιαφέροντα ή λιγότερο ενδιαφέροντα πράγματα, πάντως με μια μεγάλη κινητικότητα και ορμή. Η πληθώρα των παραστάσεων και των θεατρικών σκηνών στην Αθήνα μαρτυρεί ακριβώς αυτό.