Αχ βρε Διογένη, γιατί χαραμίζεις το μεγάλο ταλέντο σου σε Μαύρες Τρύπες, κάποια άραχνα Παρασκευατόβραδα; Εσύ, ο μοναδικός Δασκάλου (Δ.Δ.) ανώτερος από Λαζόπουλο, Πανούση, Ιεροκλή και άλλους λαϊκούς διασκεδαστές σε πολλά επίπεδα, αφήνεις την φοβερή ενεργητικότητά σου να πηγαίνει χαμένη σε μουσικά τρίωρα που δεν διαθέτουν σκηνοθετική ματιά, αλλά και μοιάζουν να επαναλαμβάνονται μονότονα σε μήκος χρόνου. Σε παρακολουθώ πιστά από τότε που έκανες εκείνη την φοβερή εμφάνιση από κοινού με τον Λαζόπουλο στο Ανοικτό Θέατρο Νεάπολης (1997, αν θυμάμαι καλά). Διαπιστώνω πως αφήνεις το μουσικό σου οίστρο (γιατί είσαι και πολύ καλός μουσικός) και το συγγραφικό σου ταλέντο, να χάνονται μέσα σε στενούς άβολους χώρους και μονότονες σκηνοθετικές ματιές. Σε καμάρωσα τον Σεπτέμβριο του 2009 στη Ναυτική Διοίκηση Βορείου Ελλάδος και σε θαύμασα πέρσι (2012) τον Φλεβάρη στο κλαμπ του Μύλου, σε χάρηκα στην καφετέρια του Αρχαιολογικού Μουσείου τον περασμένο Σεπτέμβρη!!.. Τότε, όμως, άρχισα να μπαίνω στο … νόημα! ΄Εχεις παγιδευτεί στην ίδια τυποποιημένη σειρά μιας πανομοιότυπης απλούστατης σκηνοθεσίας (κληρονομιά από τον Γρηγόρη Αποστολόπουλο;), τέτοιας που την έχουμε πλέον αποστηθίσει! Ξέρουμε, δηλαδή, πόση ώρα θα μιλήσεις κάθε φορά. πότε θα μπει το επόμενο βιντεάκι, πότε θα κάνεις διάλειμμα, πότε και πόσο θα παίξει η -πολύ καλή- μπάντα των Monie and Monie, ακόμη και ποια τραγούδια, περίπου, θα παίξετε! Χρειάζεσαι ριζική αναδόμηση!
Παρακολουθήσαμε άλλη μια μουσική παράσταση του συγκεκριμένου συγκροτήματος, σε ένα πολύ μικρό και ακατάλληλο χώρο. Αρχικά να πούμε πως είναι απαράδεκτο να μας ζητούν να είμαστε εκεί από τις 9.30 μ.μ., αλλά η παράσταση ν’ αρχίζει μετά από 1,5 ώρα, ήτοι στις 11 μ.μ. !! Γιατί; Για να καταναλώσουμε περισσότερο κρασί και ουίσκι; Ή για να πιάσουμε θέσεις; ΄Οντως αυτό είναι ένα πρόβλημα, δεδομένου του μεγάλου «μεγέθους» του Διογένη και της Ομάδας του, σε σχέση με τον μικροσκοπικό χώρο. Θα μπορούσε να λυθεί με τηλεφωνικές κρατήσεις που θα μας οδηγούσαν να πάμε μια συγκεκριμένη ημέρα, έστω και μετά από ένα μήνα! Βάζουν λοιπόν οι υπεύθυνοι το υπεράριθμο κοινό να κάθεται παντού, ο ένας πάνω στον άλλο, ακόμη και στις … σκάλες, δυσκολεύοντας τη δουλειά των σερβιτόρων αφάνταστα! Ο υπόλοιπος κόσμος κάθεται στο ισόγειο και στους τρεις (!!…) ορόφους του παλιού αυτού κτιρίου, σε τραπέζια και καρέκλες τριών σειρών, έτσι που οι δυο τελευταίες δεν βλέπουν τους περφόρμερς, απλά μόνο τους ακούν!… Αλλιώς πρέπει να σκύβουν τακτικά, κάνοντας και λίγα βήματα προς τα εμπρός!..
Από φέτος, ο πολύ συμπαθής Διογένης, εισήγαγε ραδιοφωνικά τεχνάσματα στο σόου του: όλες τις ατάκες πολιτικών, κυρίως, προσώπων που ακούμε το πρωί στο «Ράδιο-Θεσσαλονίκη» στην εκπομπή του, τις βάζει κι εδώ! Χρησιμοποιεί μάλιστα τον ίδιο τεχνικό τον Παντελή Αμπαζή, του οποίου το όνομα το έχουμε μάθει πλέον απέξω, μια και τον αναφέρει συνέχεια, πρωί και βράδυ! Όμως η τεχνολογία δεν χρειάζεται να εισέρχεται σε τόσο μεγάλο βαθμό, σε τόσο «γήινα» θεάματα! Ούτε να ακούμε μια ραδιοφωνική ή τηλεοπτική ατάκα 5 φορές σε ένα τρίωρο (συνήθεια που του έμεινε από το ραδιόφωνο)!
Στα φετινά κείμενα -που αρκετά από αυτά είναι τα ίδια με τα περσινά- ο Διογένης κάνει επίμονη (γιατί;) αναφορά στις ….κλανιές. Συγκεκριμένα 2 φορές, σε 2 παρλάτες, διάρκειας 5 λεπτών η κάθε μία, και σε δυο σημεία που δεν απέχουν χρονικά μεταξύ τους πολύ, μας παρουσιάζει τους τρόπους που αερίζονται οι πολιτικοί (έλληνες και ξένοι) αλλά και κάποιοι άλλοι! Τόσος ξεπεσμός; Τόσο χαμηλά έχει πέσει το σαλονικώτικο κοινό; Το δε γέλιο του, είναι τρανταχτό! Σε όλο το σόου, επίσης, δεν υπάρχει λέξη σεξουαλικού περιεχομένου, από τα γεννητικά όργανα των δυο φύλων μέχρι όλες τις απίθανες και βαριές βρισιές, που να μην ακουστεί! Και ο κόσμος μοιάζει να το ευχαριστιέται, ειδικά οι γυναίκες! Φταίει το πολύ κρασί που πίνει από τις 9.30 μ.μ.;
Ένα άλλο ντεσού είναι πως στα κείμενα αλλά και την παρουσίασή τους υπάρχει μια ανεξήγητη μονομέρεια: μόνο ο Διογένης τα γράφει και μόνο ο ίδιος τα παρουσιάζει! Δεν θα μπορούσε να υπάρχει ένα σκετς όπου θα συνομιλεί με κάποιον άλλο; ΄Η να κάνει μια παρλάτα και κάποιος άλλος; Γιατί επίσης τα κείμενα να είναι γραμμένα σε φύλλα χαρτιού και να ανατρέχει συχνά σε αυτά, δηλαδή να τα ξεφυλλίζει επί ενός αναλόγιου που βρίσκεται μπροστά του; Χωρίς αυτό θα μπορούσε να κινηθεί και περισσότερο θεατρικά … Μια πρόβα παραπάνω ήθελε…
Τα ολιγόλεπτα βίντεο που μας δείχνουν τακτικά μέσα στο τρίωρο, είναι τα ίδια σχεδόν με εκείνα της καφετέριας του περασμένου Σεπτεμβρίου, νομίζουμε πως μπαίνουν απλά για ξεκουραζόμαστε όλοι (και ο ίδιος ο Δ.Δ. περισσότερο) και όχι για να αποδείξουν κάτι ή να μας κάνουν να γελάσουμε πιο πολύ απ΄ ό, τι τα γραπτά κείμενα που ακούμε.
Ο Διογένης είναι, από την άλλη, απολαυστικός σε ότι αφορά θέματα πιο ανθρώπινα: στον ΠΑΟΚ και τους οπαδούς του, στο παλιό ΚΤΕΛ Σερρών της οδού Λαγκαδά, στις γριές που πάνε «στας Σέρρας» και που μετέρχονται διαφόρων τεχνασμάτων για να ταξιδέψουν ανετότερα! Εδώ ο μεγάλος μας κωμικός χρησιμοποιεί και την σερέιεκη προφορά για να σατιρίσει πρόσωπα και πράγματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, από πολιτική μέχρι την Τέχνη και περιφρονώντας όλους τους γκάγκαρους (αθηναίους) …
Οι τέσσερις μουσικοί (δυο τρομπέτες, ένα σαξόφωνο, ένα τρομπόνι) είναι αναγκασμένοι να κάθονται βαριεστημένοι στα δεξιά του και να περιμένουν το πότε θα τους δώσει το σύνθημα ο Διογένης να παίξουν! Η αμηχανία τους είναι μεγάλη κατά τα ατελείωτα λεπτά που μιλάει ο ασταμάτητος Διογένης. Το ίδιο και η τραγουδίστρια Βίκυ Βογιατζόγλου, της οποίας το όνομα αναφέρει δυο-τρεις φορές σε όλη την παράσταση, ενώ των μουσικών μια μόνο φορά και μάλιστα προς το τέλος! Η Βίκυ έχει πολύ ωραίο παρουσιαστικό και εξαιρετική φωνή, όμως κι αυτή δεν έχει που να κρυφτεί μια και ο χώρος αυτός δεν διαθέτει κουίντες!! ΄Ετσι μένει καθισμένη στα αριστερά του και τον παρακολουθεί, ενίοτε, βέβαια, πίνει ή γελάει γιατί ο Δ.Δ. είναι υπέροχος, όσες φορές και να τον ακούσεις…
Θεωρούμε πως η ένταση της μουσικής είναι πολύ μεγάλη για ένα τέτοιο μικρό χώρο, το σώμα μας τραντάζεται επικίνδυνα σαν ηχείο και βγαίνουμε έξω από τη «Μαύρη Τρύπα» (τι όνομα κι αυτό!…) ανακουφισμένοι! Γιατί να βάζουν μικρόφωνα στα πνευστά όργανα, όταν ο ίδιος ο Δ.Δ. γνωρίζει πολύ καλά (παίζει στην μπάντα του Δήμου Θεσσαλονίκης) πως ακούγονται χωρίς μικρόφωνα σε μισό τουλάχιστον χιλιόμετρο; Οι 4 μουσικοί σε ορισμένα τραγούδια βάζουν πολύχρωμα καπέλα και χορεύουν με άνεση και χιούμορ, αποδεικνύοντας πως θα μπορούσαν να έχουν περισσότερη θεατρική συμμετοχή στο όλο σόου …. Το δε μίνι χορευτικό τους στο «Ούτε που το είχα φανταστεί-Τι άλλο να ζητήσω απ’ τη ζωή» του Πάριου έχει γίνει το «Σήμα Κατατεθέν» του γκρουπ …
Ο ίδιος καλλιτέχνης (συγγραφέας, μουσικός, ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός και πόσα άλλα ακόμη;) είναι πάντα ετοιμόλογος και άκρως διαδραστικός, και αυτό είναι ακριβώς που τον διαφοροποιεί από τους άλλους διασκεδαστές που προαναφέραμε. Λέει τα κείμενα του, αλλά το μάτι και το αυτί του είναι τεντωμένα στην «κερκίδα». Το βράδυ που πήγαμε ήταν με μπανταρισμένο το δεξί του πόδι από ένα ατύχημα λίγων ημερών πριν, αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να βγάλει 2,5 εξαντλητικές ώρες όρθιος ή και να χορέψει!! Αντιδρούσε σε κάθε λέξη που άκουγε από το κοινό, έπαιζε μαζί του, σχολίαζε χωρίς φόβο ζευγάρια θεατών («που τον βρήκες αυτόν τον φαλάκρα», «όταν πάτε σπίτι σήμερα, θα το κάνετε;») ενώ είναι έτοιμος να σατιρίσει γεγονότα που έχουν συμβεί στον ελληνικό πολιτικό ή καλλιτεχνικό χώρο το ίδιο πρωί, ίσως και λίγες ώρες πριν!…
Να ζήσεις Διογένη μας, για να μας προσφέρεις απλόχερα το γέλιο, κάνε όμως κάτι να ξεφύγεις από τα στενά όρια ανύπαρκτων σκηνοθεσιών και ακατάλληλων για το μεγάλο σου ταλέντο χώρων…