Ξανά επίκαιρη η ταινία του Ταραντίνο, Django Unchained-Ο τιμωρός. Μια ταινία που είναι ένα γουέστερν σπαγκέτι. Μάλιστα ο ίδιος ο τίτλος αλλά και η τοποθεσία είναι εμπνευσμένα από το πολύ γνωστό σπαγκέτι γουέστερν «Django: Ο Τρομοκράτης του Πάσο-Ντόμπλε», μια ταινία του Σέρτζιο Κορμπούτσι του 1966, στην οποία τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον είχε ο Φράνκο Νέρο. Ο ίδιος ο Φράνκο Νέρο, μάλιστα, εμφανίζεται σε έναν μικρό ρόλο που λειτουργεί ως ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις δύο ταινίες.
Η ταινία έχει βραβευτεί με δύο Χρυσές Σφαίρες, του Καλύτερου Σεναρίου και πολύ δικαιολογημένα και για τον Β” Ανδρικό Ρόλο, που ερμηνεύει ο αυστριακός Κρίστοφ Βάλτς, ηθοποιός με τον οποίο έχει συνεργαστεί ξανά ο Ταραντίνο στο «Αδοξους Μπάσταρδους». Είναι υποψήφια για πέντε όσκαρ, ανάμεσα στα οποία για καλύτερη ταινία, πρωτότυπο σενάριο και β ανδρικό ρόλο.
Διαδραματίζεται στον αμερικάνικο νότο (τα γυρίσματα έγιναν στην Νέα Ορλεάνη), δύο χρόνια πριν από τον αμερικανικό εμφύλιο. Ένας μαύρος σκλάβος (Τζέιμι Φοξ) απελευθερώνεται σε έναν πλειστηριασμό σκλάβων από τον Δόκτορα Κινγκ Σουλτζ, κυνηγό επικηρυγμένων, (Κρίστοφ Βάλτς). Στόχος να καταδιώξουν και να σκοτώσουν τους Αδερφούς Μπριτλ, αδίστακτους επικηρυγμένους δολοφόνους, τους οποίους ξέρει μόνο ο Τζάνγκο. Ως αντάλλαγμα, ο Σουλτζ υπόσχεται ότι θα τον απελευθερώσει και θα τον βοηθήσει να πάρει πίσω την αγαπημένη του σύζυγό. Αφού πετύχουν την αποστολή τους, οι δύο αποφασίζουν να συνεργαστούν στην πολύ επικερδή εργασία της ανεύρεσης και δολοφονίας των επικηρυγμένων εγκληματιών του νότου. Η αναζήτηση της συζύγου τούς οδηγεί τελικά στην κακόφημη φυτεία «Candyland» όπου οι σκλάβοι παλεύουν μεταξύ τους μέχρι θανάτου και οι αποστάτες ξεσχίζονται από τα σκυλιά. Ιδιοκτήτης ο Κάλβιν Κάντι (Λεονάρντο ντι Κάπριο). Πιστός υπηρέτης του Κάντι είναι ο Στίβεν (Σάμιουελ Τζάκσον), ο οποίος, όμως, τους υποπτεύεται. Η συνέχεια μέχρι την τελική λύση και κάθαρση, θα είναι, όπως συνηθίζει ο Ταραντίνο, πνιγμένη σε ποταμούς αίματος.
Στα μεγάλα ατού της ταινίας είναι οι εξαιρετικές ερμηνείες. Προσωπικά η ερμηνεία του Βαλτς είναι απογειωτική. Στα χείλη του οι έξυπνοι διάλογοι και οι ατάκες εκφέρονται με τόση στυλιζαρισμένη και ραφιναρισμένη προφορά ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την αυτοσαρκαστική διάθεση που μεταφέρει η ταινία, ερχόμενοι σε πλήρη αντίθεση όχι μόνο με τους τόνους αίματος και φρίκης αλλά και με το ίδιο το επάγγελμα που επέλεξε ο Δόκτωρ Σουλτζ για να βγάζει τον επιούσιον. Κορυφαία σκηνή, όταν σκοτώνοντας τον Ντι Κάπριο καταφέρνοντας το βόλι να τρυπήσει κατευθείαν την καρδιά του διαπερνώντας την μέσα από το λευκό λουλούδι του πέτου του, εκστομίζει, με αφοπλιστικά γλυκό τρόπο παιδιού που το έπιασαν να κάνει ζαβολιά, «μα δεν μπόρεσα να αντισταθώ»
Εξαιρετικός, βέβαια, και ο Τζάνγκο του Τζέιμι Φοξ, ο οποίος στην κωμωδία «Αφεντικά για σκότωμα» νομίζω ότι έκλεψε την παράσταση. Σκοτώνει όχι μόνο με τα γρήγορα πιστόλια του αλλά και με τις ατάκες του, αν και σαφώς λιγότερο πολυλογάς από τον Δόκτορα. Κορυφαία ατάκα του «με λένε Django αλλά το “D” is silent, να το θυμάσαι», καρφώνει με την ατάκα του καθώς σκοτώνει τους κακούς λευκούς, αυτός ένας μαύρος. Η ανατροπή πάνω στην ανατροπή. Ανατροπή και όταν εμφανίζεται αγέρωχος, καβάλα στο άλογο, ίσος προς ίσο δίπλα σε έναν λευκό, διαλύοντας στεγανά και προκαταλήψεις με χιούμορ και σαρκασμό. Κορυφαία εμφάνισή του τα «μπλε ηλεκτρικ» βελούδινα ρούχα με τα ασορτί πασουμάκια, για να κάνει τα νεύρα των λευκών, που τον παρακολουθούν σαστισμένοι, ακόμα πιο τσατάλια.
Ο Ντί Κάπριο, ο σαδιστής ιδιοκτήτης της φυτείας, σε έναν ρόλο τελείως διαφορετικό, από αυτούς που τον έχουμε συνηθίσει. Η γλυκιά ομορφιά του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ωμότητα του συνθέτοντας έναν ενδιαφέροντα αν και αντιπαθητικό χαρακτήρα.
Πολύ σημαντικός και ενδιαφέρων ο ρόλος του δουλικού υπηρέτη Στίβεν. Ο μαύρος υπηρέτης, ο οποίος εκφράζει όλη την υποταγή μιας φυλής, ένα άτομο που για να επιζήσει αναγκάστηκε, απαρνούμενος τη δική του φυλή, να ταυτιστεί με τα αφεντικά και ότι αυτά εκφράζουν. Και ως συνήθως τα άτομα αυτά για να αποδείξουν στα αφεντικά την αφοσίωσή τους γίνονται πιο σκληρά και πιο βίαια από τα ίδια τα αφεντικά, που στο κάτω κάτω εξυπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα.
Αδιάφορη μου φάνηκε η ερμηνεία της Κέρι Γουάσινγκτον ως Μπρουνχιλντε, της γυναίκας δηλαδή του Τζάνγκο.
Η βία, είπαμε, είναι έντονη σε όλη την ταινία και οι ποταμοί αίματος άφθονοι. Μια βία που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ομορφιά και την γαλήνη των τοπίων (η εικόνα είναι εξαιρετική και παίζει με την στυλιζαρισμένη ομορφιά και την υψηλή αισθητική αντίληψη). Στο δεύτερο μέρος ειδικά οι σκοτωμοί δεν έχουν τέλος. Οι κακοί λευκοί όχι μόνο εξολοθρεύονται όλοι (ο Ταραντίνο δεν λυπάται ακόμα και το ευαίσθητο γυναικείο φύλο όταν το βρίσκει ένοχο και το εξαφανίζει με έναν ιδιαίτερα εντυπωσιακό θάνατο) αλλά στο τέλος δεν μένει και τίποτε όρθιο: ανατινάζει και όλη τη φυτεία. Η κάθαρση έρχεται και εμείς οι θεατές βρισκόμαστε να παρακολουθούμε το παρανάλωμα της φωτιάς ενώ ο καλός μαύρος ήρωας παίρνει την αγαπημένη του και ευτυχισμένοι πάνε να βιώσουν τον έρωτά τους. Όμως οι θάνατοι είναι δοσμένοι με τέτοιο καρτουνίστικο τρόπο ώστε τους παρακολουθούν άνετα ακόμα και οι μη έχοντες ιδιαίτερη άνεση σε αυτούς.
Στα ατού της ταινίας και η μουσική επένδυση (δεν λείπει ο Μορικόνε φυσικά) η οποία δένει αρμονικά με την ταινία και η επιλογή των κομματιών επιτείνει αρκετές φορές τον σαρκαστικό χαρακτήρα της ταινίας.
Αν και είναι μια ταινία γουέστερν με άφθονη τη βία και τα θανατικά θα γελάσετε και θα απολαύσετε τους έξυπνους και γρήγορους διαλόγους. Nομίζω από τις καλύτερες του Ταραντίνο που θα μείνει κλασική.
( Η ταινία τελικά απέσπασε στα “Οσκαρ τα βραβεία Πρωτότυπου Σεναρίου και Β΄ανδρικού ρόλου)