Οι Δούλες, στο Θέατρο Αμαλία, κριτική παράστασης (2)

Written by

Ένα πραγματικό και συγκλονιστικό γεγονός, που συνέβη στη Γαλλία στις 2 Φεβρουαρίου 1933, ήταν η αφορμή για να  γράψει 10 χρόνια αργότερα ο Ζαν Ζενέ το αριστούργημα Οι Δούλες.

Η Κριστίν και η Λέα Παπέν, υπηρέτριες στο σπίτι του μεγαλοδικηγόρου Rene Lancelin στο Λεμάν, κατακρεούργησαν τη σύζυγο και τη κόρη του, σε μία έξαρση της ψύχωσής τους, με αποτέλεσμα τη πολυετή φυλάκισή τους.

Ο Ζενέ, ωθούμενος και από προσωπικές θλιβερές εμπειρίες, έγραψε ένα έργο αλληγορίας, ταξικού πολέμου, όπου κατακεραυνώνει τις πρωταγωνίστριες, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές τους θέσεις και τη διανοητική και ψυχική κατάστασή τους.

Οι αδελφές Σολάνς και Κλαιρ, υπηρέτριες στο σπίτι της κυρίας τους, νοιώθουν αντιφατικά συναισθήματα γι’ αυτήν, ευγνωμοσύνη και μίσος, αγάπη και φθόνο, λατρεία κι εκδικητικότητα.

Στις απουσίες της κυρίας, οι αδελφές επιδίδονται σε ένα αέναο θεατρικό παιχνίδι, με εναλλαγή ρόλων, κυρίας-Σολάνς, κυρίας-Κλαιρ, Σολάνς-Κλαιρ, με έντονο το στοιχείο της πρόθεσης δολοφονίας της κυρίας.

Η υποταγή της Κλαιρ στην Σολάνς και των δύο στη κυρία είναι εμφανής και αποδεικνύει τη δύναμη των προσωπικοτήτων τους.

Η εμφάνιση της κυρίας στη παράσταση, τη ζωντανεύει, της δίνει οντότητα, νόημα, αντιπαραθέσεις, υποκρισία έντονη και απόλυτη, εγωϊσμό και ματαιοδοξία, έκφραση της αγάπης της κυρίας προς τον κύριο, που είναι φυλακισμένος από γραπτές αποκαλύψεις για το ποιόν του από την Κλαιρ στην αστυνομία.

Οι δούλες, φοβούμενες την οργή της κυρίας από τη γνώση της για τις αποκαλύψεις για τον εραστή της, αποφασίζουν να τη κατακρεουργήσουν, συνεχίζουν όμως το παιχνίδι ρόλων, με τραγική κατάληξη.

Ο Ζενέ καταδικάζει εξ ίσου αφεντικά και δούλους, καταρρίπτει τη ταξική ανισότητα, δεν δικαιολογεί πράξεις και δράσεις, κάνει όμως αναφορά στο ψυχισμό των ανθρώπων και επεκτείνεται στις ψυχώσεις τους.

Η σκηνοθέτης Μαριάννα Κάλμπαρη προσπάθησε, με σχετική επιτυχία, να αποδώσει το πνεύμα, τη τεχνοτροπία και την τεχνική δομή του Ζενέ, υποδυόμενη και την κυρία.

Η Κάτια Γέρου εντυπωσίασε στο κυρίαρχο ρόλο της Σολάνς, διαθέτοντας πολλά εκφραστικά μέσα, καθαρό λόγο, συναισθηματικές και διανοητικές μεταπτώσεις.

Η Κωνσταντίνα Τάκαλου,  στο ρόλο της Κλαιρ, συνέβαλε στην επιτυχή ολοκλήρωση της παράστασης, όπως και η Μαριάννα Κάλμπαρη που , σαν ηθοποιός, απέδωσε πιστά το ρόλο της.

Η Χριστίνα Κάλμπαρη επιμελήθηκε των σκηνικών και των κοστουμιών, ο Νέστωρ Κοψιδάς είχε τη μουσική επιμέλεια.

Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης, παρουσιάσθηκε στο θέατρο ΑΜΑΛΙΑ, στα πλαίσια συνεργασίας τους.

Ταυτότητα της παράστασης:
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Δραματολόγος παράστασης: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου
Σκηνικά-Κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς
Επιμέλεια κίνησης: Βάλια Παπαχρήστου
Βοηθός σκηνοθέτη- Εκτέλεση παραγωγής: Μαριλένα Μόσχου
Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κάτια Γέρου, Κωνσταντίνα Τάκαλου και Μαριάννα Κάλμπαρη.