Ο υπογράφων επιθυμεί να δηλώσει αρχικά-σύμφωνα και με πάρα πολλά λεγόμενα πολλών θεατών και δημοσιογράφων- πως το FakeTime είναι μια παράσταση-σταθμός για τη Θεσσαλονίκη και την χώρα ολόκληρη, τολμούμε δε να πούμε πως ίσως πουθενά σε ολόκληρο τον κόσμο δεν θα βρεθεί κάτι αντίστοιχο και τόσο υψηλής ποιότητας-πρωτοτυπίας. Ψάξαμε στο ΄Ιντερνετ να βρούμε σε Αμερική και τις άλλες ηπείρους παραστάσεις 7 ορόφων (άντε και 3 έστω…) και δεν βρήκαμε καμία. Εδώ, βέβαια, δεν πρόκειται για θέμα ποσότητας, αλλά κυρίως ποιότητας. ΄Οσα δηλαδή συμβαίνουν στο ξενοδοχείο αυτό (περφόρμερς, σκηνικά, κοστούμια μουσικές κλπ.) είναι υψηλής αισθητικής και ανυπέρβλητης μαγικής φαντασίας.
Η παρούσα κριτική είναι ίσως η τελευταία που γράφεται, τόσο από τον ίδιο κριτικό (έχει γράψει άλλες τέσσερις ήδη για το ίδιο θέαμα, σε διάστημα 2,5 ετών) όσο και γενικότερα από άλλους, μια και η περφόρμανς αυτή βρίσκεται στα τελευταία της «βήματα» εδώ στην πόλη μας (ίσως να μεταφερθεί στην Αθήνα, από το φθινόπωρο). Ο λόγος που γράφεται είναι αφενός να καταγράψει τα νέα, φετινά πρόσωπα που την απαρτίζουν (κάθε χρόνο οι αλλαγές στους ρόλους είναι πολλές, ίσως λόγω των υψηλών απαιτήσεων της περφόρμανς), αφετέρου να διατυπώσει μερικές σκέψεις που δεν έχουν γραφτεί ως τώρα, είτε από άλλους κριτικούς, είτε από τον ίδιο. Η αλήθεια είναι πως ο ίδιος έχει το μοναδικό προνόμιο να γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο κριτικό πρόσωπα και καταστάσεις, ακριβώς επειδή παίζει σ’ αυτήν, ίσως λοιπόν ο λόγος του να βαραίνει περισσότερο (απόδειξη αυτού οι προηγούμενες 4 κριτικές του οι οποίες ήταν άκρως ουδέτερες και μακριά από συναισθηματισμούς που πηγάζουν από φιλίες και ιδιαίτερες διαπροσωπικές σχέσεις εντός μιας παράστασης). Δηλώνει δε, πως στις γραμμές που ακολουθούν θα προσπαθήσει να είναι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός, δηλαδή να μην επηρεαστεί από το γεγονός ότι παίζει ο ίδιος.
Θα προσπαθήσει,επίσης, εδώ να μην χρησιμοποιήσει ρήματα στο αόριστο, αλλά στον ενεστώτα, θέλοντας να υπογραμμίσει πως αυτή η περφόρμανς υπάρχει ακόμη, αλλά και θα «ζει» για πολλά χρόνια μέσα στις καρδιές όλων των θεατών που την έζησαν.
Στα γενικότερα σημεία:
Φέτος είδαμε ένα νεωτερισμό (υπέρ των θεατών) σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές, και αυτό τιμά την σκηνοθέτιδα και τη βοηθότης, οι οποίες κατάλαβαν το λάθος των προηγούμενων ετών : δίνονται πολλές επεξηγήσεις στους θεατές για το τι συμβαίνει εκεί. Συγκεκριμένα, λίγο πριν αρχίσει η περφόρμανς μια ηθοποιός, η Μαρία Αθανασιάδου, ως καμαριέρα-οικοδέσποινα, εξηγεί στους θεατές, σε αδρές γραμμές, του τι πρόκειται να ακολουθήσει τις επόμενες δυο ώρες, ΠΩΣ να κυκλοφορούν οι θεατές στους ορόφους, αλλά και το πώς τελειώνει η περφόρμανς. Η ίδια, στο τέλος, αναλαμβάνει να συζητήσει με τους θεατές, στον ίδιο χώρο (λόμπυ), για τυχόν απορίες τους, να τους εξηγήσει όσα δεν κατάλαβαν, να αστειευτεί μαζί τους. Είναι δυο ενέργειες που βοηθούν πολύ τους θεατές να καταλάβουν καλύτερα το τι συμβαίνει στο ΄Αριστον, όμως μάλλον θα έπρεπε να γίνονται από το Νοέμβριο του 2012, όταν δηλαδή ξεκίνησε το FakeTime.
Φέτος η βοηθός σκηνοθέτις είχε την ιδέα να συντάξει μια δισέλιδη αναφορά-επεξήγηση για το τι συμβαίνει σε κάθε όροφο (όμως προορισμένη για τους περφόρμερς μόνο : θα έπρεπε να την διάβαζαν και οι θεατές). Πάντως εμείς που την διαβάσαμε (και παρότι ξέρουμε το γενικό στόρυ) δυσκολευτήκαμε να τα αποκρυπτογραφήσουμε. Όλα είναι,defacto, πολύ περίπλοκα !!!….
Από μια άλλη πλευρά αναρωτιόμαστε αν η έλλειψη φυλλαδίου-προγράμματος είναι θετικό ή αρνητικό στοιχείο. Πουθενά δεν μπορεί κάποιος να βρει σε έντυπη μορφή τα ονόματα των συντελεστών.Στο δε Ιντερνετ βρίσκει μόνο όλα τα ονόματα, «χύμα» και ομαδικά. Αυτό ίσως να είναι μια δυσκολία για όσους έρχονται στο ΄Αριστον (ΠΩΣ π.χ. θα μάθουν ποιος έκανε φέτος την σκηνοθεσία και σε ποια τμήματα του FakeTime ?), είναι όμως άλλη μια απόδειξη της εϋφυούςαντισυμβατικότητας που διακρίνει όλη την περφόρμανς. Από την άλλη πλευρά, πείτε μας πώς να φτιάχνονται νέα προγράμματα κάθε φορά που αλλάζει ένας ηθοποιός σε ένα ρόλο ; (πολύ συχνό φαινόμενο εδώ, όπως θα επαναλάβουμε και πιο κάτω).
Δεν μπορούμε να ΜΗΝ σχολιάσουμε την αδυναμία του να παρακολουθήσει ένας θεατής ΟΛΕΣ τις δράσεις σε όλους τους ορόφους μέσα σε ένα δίωρο. Πρέπει να έρθει 3 και 4 φορές για να τα δει όλα, αλλά και πάλι θα έχει «κενά». Ο υπογράφων έχει προ πολλού προτείνει στην Παραγωγή να δικαιούνται όλοι οι θεατές σημαντική έκπτωση όταν έρχονται για 2η και 3η φορά : 16 ευρώ για την πρώτη, 12 για τη δεύτερη, 8 για την 3η, δωρεάν στην 4η …. Φοβούμαστε πως οι (λίγοι) δυσαρεστημένοι τέτοιου τύπου θεατές απετέλεσαν μια αρνητική διαφήμιση για την περφόρμανς (οι θεατές λιγόστεψαν δραστικά μετά το Πάσχα), άρα οι παραγωγοί θα πρέπει να υιοθετήσουν αυτή τη λύση στην Αθήνα, από τον Οκτώβριο … Αν γίνει κάτι τέτοιο θα είναι και εδώ πρωτοπόροι !…
Μια άλλη αδυναμία της σκηνοθεσίας είναι το γεγονός πως μερικά δωμάτια γεμίζουν τόσο πολύ από θεατές, που οι πίσω ευρισκόμενοι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν, ή έστω να ακούσουν, όσα γίνονται μέσα. Αυτές οι δράσεις θα μπορούσαν να επαναλαμβάνονται σε κενούς χρόνους (υπάρχουν αρκετοί σε όλους τους ορόφους) και όχι να αφήνονται οι θεατές να διαμαρτύρονται πως δεν μπόρεσαν να δουν κάτι που ήθελαν πολύ.
Από τα εξαιρετικής έμπνευσης στιγμιότυπα-εικόνες του FakeTime(όλο το δίωρο είναι γεμάτο από τέτοια) ξεχωρίζουν αναμφισβήτητα το τρελό ανέβασμα του Νίκου Ζώκα στη σέλλα του 1ου ορόφου, το κρύψιμο της Αλεξίας Φάλλα κάτω από το φουστάνι της ΕλίζαςΜάρη και το κοινό τους βάδισμα με αυτόν τον τρόπο από δωμάτιο σε δωμάτιο, η συνομιλία της Αλεξίας Φάλλα με τους θεατές στο δωμάτιο με το δένδρο στο κρεβάτι, όπου τρώει ένα μήλο κρυμμένη πίσω από μια μαύρη κουρτίνα (βλέπουμε μόνο το κεφάλι και τα χέρια της !!..), οι διδασκαλίες της ακροβάτισσας Μαρκέλλας Κυριαζή σε θεατές που τολμούν να βαδίσουν στο αιωρούμενο σχοινί της έστω και για λίγο, το δείπνο των αριστοκρατών με το μωρό που παίρνουν από την κοιλιά της ηρωϊδας (η κεντρική σκηνή του FakeTime κατά την γνώμη μας), το ομαδικό «λα-λα-λα-λα» όλων των περφόρμερ στην τελική σκηνή.
Στο τομέα των εικαστικών θα μας μείνουν αξέχαστα αρκετά: το πολύφωτο του 5ου που γυρίζει γύρω από το άξονά του (όπως και το μονόφωτο του γραφείου της ανάκρισης που μπαλαντζάρει), η μικρή πισίνα της πρώτης χρονιάς,βάθους 7 εκατοστών,με τα χρυσόψαρα (στο δωμάτιο του 1ου ορόφου που από πέρυσι μπήκε η σέλλα), το αιδοίο-είσοδος από αφρολέξ του 4ου ορόφου, το κρεβάτι που ίπταται και τα εσώρουχα που το συνοδεύουν στον 6ο, όλα τα κιτς αντικείμενα στο γραφείο της Αρχι-Διοικητού, οι κακοκολημμένες και σχισμένες-βρώμικες αφίσες του ιδίου ορόφου (όμως πόσο εύγλωττες), το δωμάτιο με τα μαξιλάρια στο Ψυχιατρείο, οι ομαδικές αναπηρικές πολυθρόνες στο άλλο δωμάτιο (έργο Τέχνης, κατάλοιπο από τη Μπιενάλε του 2006 και πιθανή έμπνευση για πολλούς τωρινούς φοιτητές εικαστικών), η τραμπάλα που διασχίζει 3 δωμάτια στον 3ο, η κούνια με τα χαρτονομίσματα λίγο πιο πέρα, και τόσα άλλα ….
Θα μην ξεχάσουμε να αναφέρουμε τις εξυπνότατες μουσικές-ήχους που ακούγονται σε κάποιους ορόφους: τα εμβατήρια και οι εξ άμβωνος διδασκαλίες του ΄Ανθιμου στον 2ο, οι μελωδικές κραυγές συνοδευόμενα από παραληρήματα στον 1ο , τα τσιρκοειδή ακούσματα στον 6ο, τα λαϊκά άσματα (βλ. Πάολα και Παντελίδης) στο γραφείο της Διοικητού, οι ανατριχιαστικοί ψίθυροι του 3ου , οι κλασικές μελωδίες στον 5ο.
Να θυμίσουμε εδώ πως το FakeTime είναι το θέαμα που πρόσφερε μια Ολονυχτία στην πόλη μας, κάτι το πρωτόγνωρο για τα θεατρικά δεδομένα της Ελλάδος ολόκληρης. ΄Ηταν 20 Απριλίου του 2013 και όσοι την ζήσαμε θα την θυμόμαστε με συγκίνηση, γιατί έγιναν ….πράματα και θάματα εκείνο το βράδυ. Κρίμα που δεν επαναλήφθηκε άλλη μια φορά από τότε ….
΄Οσον αφορά τους περφόρμερςξεχωριστά:
Ο Κωνσταντίνος Τσώνης φορά πάντα μια μάσκα ενός παράξενου γάτου και κάνει με επιτυχία δυο πράγματα: καλύπτει τα κενά του 6ου ορόφου (ήτοι τσίρκου, εκεί που η έλλειψη περφόρμερς ήταν φέτος πολύ αισθητή), ενώ ταυτόχρονα παίζει θεατρικά-μουσικά παιχνίδια με τους θεατές και στον 3ο, και ειδικότερα σε ένα δωμάτιο άκρως συμβολικό και …κινηματογραφικό (ένας βάλτος με ξύλινες πολυθρόνες). Παίζει κιθάρα σε ανύποπτες στιγμές διασκεδάζοντας μελωδικά ή και χορευτικά τους θεατές, δίνοντας έτσι ένα διαφορετικό τόνο σε όλα τα δρώμενα.
Η Βάσω Σωτήρκου είναιμια γλυκιά ύπαρξη, κάτι σαν υπηρέτρια που θέλει όλοι οι όροφοι να λάμπουν, ενώ κυκλοφορεί σε σκαλιά και δωμάτια, συμπληρώνοντας με τρυφερότητα τα όσα κενά υπάρχουν, αναπτύσσοντας πολύ καλές διαδραστικές σχέσεις τόσο με τις δυο βασικές ηρωίδες, όσο και με τους άλλους περφόρμερς. Ακούραστη και εφευρετική στα «ταξίδια» της σε 7 ορόφους. Γέμισε φέτος με επιτυχία το κενό των σκαλιών σε όλους τους ορόφους, κάτι που έπρεπε να γίνει από το πρώτο χρόνο λειτουργίας τουFakeTime.Εκεί κάπου έξω από το Ψυχιατρείο την βρήκε και την εξομολόγησε ο … Πάπας πριν λίγες ημέρες, μια σκηνή που θα μείνει αξέχαστη και στους δυο, αλλά και στους λίγους θεατές που την πέτυχαν.
Η Μαρία Αθανασιάδου ως πόρνη στο τέταρτο, είναι περισσότερο μια δασκαλίτσα που επιθυμεί να μειώσει (βλ. ειρωνευτεί) τους θεατές-μαθητές-πελάτες της παρά να τους προκαλέσει με το ύφος μιας γνήσιας πουτάνας (αυτό το πετύχαιναν τέλεια οι προηγούμενες περφόρμερς εκεί : βλέπαμε αγγίγματα και θωπεύσεις εκατέρωθεν, πολύ τολμηρά). Σίγουρα δεν έχει πάει σε οίκο ανοχής, άρα δεν έχει αντίστοιχες εμπειρίες, όμως καμία αντίστοιχη ταινία δεν είδε; Και η βοηθός σκηνοθέτις γιατί την άφησε να το παίζει «δασκάλα» σε ένα τέτοιο δωμάτιο ; Είπαμε να κάνουμε τον κόσμο να γελά, όχι όμως εις βάρος του ίδιου του ρόλου.Παρ’ όλα αυτά, έστω κι έτσι, είναι πολύ καλή (έξοχα διαδραστική, πολύ ετοιμόλογη, άκρως χαριτωμένη, πολύ καλή κουμανταδόρος πελατών μέσα και έξω από το «σπίτι» της), άρα φταίει εν μέρει και η σκηνοθέτις ή η βοηθός της που την άφησαν (?) αβοήθητη ή ….αχαλίνωτη στο ρόλο.
Ταυτόχρονα στο ίδιο δωμάτιο παίζει ενίοτε και η Κατερίνα Παπάτσα (δυστυχώς πολύ σπάνια, λόγω προσωπικών προβλημάτων) η οποία είναι όντως μια πόρνη και μάλιστα πολύ εντυπωσιακή:με ένα μουστακάκι στα χείλη και με την ίδιασχεδόν περιβολή πόρνης με τη πρώτη, προκαλεί έντονα τους θεατές να κάνουν πράγματα που όντως θα έβρισκαν σε παλιούς οίκους ανοχής.
Ο Αλ.Ανταμιάν σκληρός και ανέκφραστος μπάτλερ στον πέμπτο, μια φιγούρα παράξενη και καθόλου φιλική, ειδικά με εκείνο το κολάρο στο στόμα που τον μετατρέπει σε πειθήνιο σκυλάκι. Συγκλονιστική η εικόνα να τον σέρνουν ο θεατές από την αλυσίδα του κολάρου και να τον πηγαίνουν όπου αυτοί θέλουν. Είναι όμως σωστός στη διδασκαλία του σαβουάρ βιβρ και στα παιχνίδια με τις μάσκες, στο δωμάτιο της ζωγραφικής. Να μην ξεχάσουμε πως πέρυσι έπαιζε πετυχημένα τον αστυνομικό-ανακριτή στον 2ο.
Ο Χρόνης Μοσχάκης ως αρχι-μπάτσος-Χρυσαυγίτης,αλλά και ρεσεψιονίστ αρχής και τέλους, είναι σωστά ανέκφραστος σε κάθε περίσταση, έχει κοφτερό λαλίστατο βλέμμα, ενώ τον διακατέχει και ένα υπόγειο χιούμορ, σε ατάκες και μικροκινήσεις.Μικρή αρνητική εντύπωση μας δημιούργησε μόνο η χρήση (ανάγνωση) του λαπ-τοπ την ώρα που έκανε τις δυο θεραπείες του στον 2ο όροφο, ο ίδιος νομίζει πως δεν καταλαβαίνουμε πως διαβάζει το κείμενό του από εκεί ; Οι θεατέςπάντως στην συνέχεια τρώνε τις βουρδουλιές του με μια ζώνη, αλλά το ευχαριστιούνται !
Η Ελίζα Μάρη διεκδικεί τον τίτλο της πιο διαδραστικής περφόρμερ: απαντά με μεγάλη ετοιμότητα σε όλες τις ατάκες των θεατών, ενώ δεν διστάζει να τους κάνει δύσκολες ψυχολογικές ερωτήσεις, στις οποίες η ίδια είναι έτοιμη να δώσει κάθε ….απάντηση. Να μην ξεχνάμε και την υπέροχη φωνή της στην τελική σκηνή, άρα να της ευχηθούμε να κάνει σύντομα μεγάλη καριέρα τραγουδίστριας-ηθοποιού στην Αθήνα. Υστερεί λίγο στην κινησιολογία (δεν την βοηθά και ο ρόλος της), όμως αναπληρώνει τυχόν ελλείψεις σίγουρα χάρις στις τραγουδιστικές της ικανότητες.
Ο Γρηγόρης Μοσχόπουλος είναι ένας χαμηλών τόνων μπάτσος, επιβλητικότατος στην απλότητά του, με υποδόριο χιούμορ και έξυπνες μετακινήσεις σε κάθε όροφο. Θέλουμε να τονίσουμε πως για αυτά τα 2,5 χρόνια υπήρξε ο φύλακας-άγγελος και φροντιστής του ΄Αριστον, με πολλαπλά οργανωτικά και διαφημιστικά καθήκοντα, στα οποία ανταπεξήλθε με μεγάλη επιτυχία. Η «κρυφή» ψυχή του FakeTime ….
Η Μαρκέλλα Κυριαζή είναι μια συγκινητική αμίλητη ακροβάτισσα-κλόουν στον 6ο όροφο, στον πιο επιβλητικό και σημασιοδοτικό όροφο από τους 7, παρατημένο όμως στην ντουλάπα του, που με δυσκολία ανακαλύπτουν οι πιο πολλοί θεατές – τι κρίμα για το ίδιο το ΦΕΙΚ ΤΑΙΜ : Φεύγουν πολλοί θεατές ΧΩΡΙΣ να έχουν δει αυτόν τον όροφο, γιατί απλά δεν τον ανακαλύπτουν !!!…. Και αυτός ο όροφος θα μπορούσε να φέρει από μόνος του κι άλλο κόσμο …. Η Μαρκέλλα, λοιπόν, διασκεδάζει μοναδικά τους λίγους θεατές που έρχονται στα τρία δωμάτια, βάφοντάς τους στο πρόσωπο αλλά και κάνοντας όμορφα ακροβατικά-ζογκλερικά. Μια υπέροχη γλυκιά παρουσία, κρίμα που δεν ήρθε νωρίτερα στο FakeTime. Να μη ξεχνάμε πως κατά την πρώτη σαιζόν εκεί έπαιζαν ξυλοπόδαροι και ταχυδακτυλουργοί, που έδιναν μια φαντασιακή διάσταση στο όλο θέαμα.
Η Αλεξία Φάλλαείναι μια αεικίνητη θεατρική ύπαρξη σε όλους τους ορόφους, με πολύ καλή άρθρωση και αυτή, αλλά και εξαιρετική κινησιολογία-χορογραφία σε πολλές στιγμές. Διαθέτει διαπεραστικό βλέμμα και τηρεί άψογη σχέση με τους θεατές, τόσο από μακριά όσο και εκ του πλησίον. Λειτουργεί άκρως διαδραστικά με όλους, αλλά μας συναρπάζει κυρίως με την επίδοσή της κυρίως ως «πτώμα που ανασταίνεται» στην τελική σκηνή.
Η Μαρία Ιβανίδου είναι μια Αρχι-Διοικητού με τσαμπουκά και ευαισθησία, ελέγχει δυναμικά τον όροφό της και «ψαρώνει» επιτυχημένα τους θεατές που επισκέπτονται το Γραφείο της για να δώσουν κατάθεση, αλλά τελικά τους βάφει τα ….νύχια. Συγκλονιστική στο δεκάλεπτο μονόλογό της στην έναρξη, ενώ εκμεταλλεύεται άψογα το μικρό της «δέμας» για να επιβληθεί με χιούμορ σε κάθε θεατή που μπαίνει εκεί.
Η Γεωργία Σφακιανάκη πήρε τα ηνία του Αστυνομικού Τμήματος Διοικητηρίου από την προαναφερθείσα και συνέχισε δυναμικότατα την παράδοση που θέλει αυτές τις κυρίες να είναι άκρως σκληρές, αλλά και ταυτόχρονα αστείες και ευαίσθητες. Σημειωτέον πως στο …πόστο αυτό έχουν εμφανιστεί τουλάχιστον 6 διαφορετικές περφόρμερς σ’ αυτά τα 2,5 χρόνια, απόδειξη πως πρόκειται για έναν πολύ κουραστικό ρόλο. Η Γεωργία διαθέτει σκηνική και εκφραστική άνεση, υπέροχο κορμί που το δείχνει με ταπεινοφροσύνη, διατηρώντας πολύ καλές ισορροπίες με όλους όσους την επισκέπτονται στο Γραφείο της για ανάκριση. Στον ίδιο ρόλο έπαιξε πολύ πετυχημένα ο Χάρης Γεωργίου πέρυσι όλη την χρονιά, μια περσόνα-εκπρόσωπος και των δυο φύλων, με πετυχημένα ουρλιαχτά σε σωστές δόσεις και στιγμές.
Οι Στέλλα Δόγλου και Μαριάννα Μαυρομουστάκη είναι οι δυο τρελές του Ψυχιατρείου στον 1ο όροφο (η δεύτερη αντικατέστησε την πρώτη μετά το Πάσχα). Και οι δυο αποδίδουν με υπόγειο δυναμισμό τις υψηλές απαιτήσεις του ρόλου (σχεδόν βουβές, εκφραστικότατες, «μιλούν» κυρίως με τα μάτια και τα χέρια, επεμβαίνουν στα σημεία που πρέπει), ενώ καλύπτουν εύστοχα τα κενά που αφήνει η Προϊσταμένη λόγω άλλων ασχολιών (το Ψυχιατρείο είναι ο πιο παραμελημένος όροφος από το 2012 που ξεκίνησε η περφόρμανς, ερημώνει ειδικά μετά το πρώτο 60λεπτο, οι 2 τρελές όμως τον «γεμίζουν» με επιτυχία).
Η Βίκυ Ράπτηκαι η Έλενα Καλαϊτζήείναι δυοανέκφραστες αλλά και αυστηρότατες αριστοκράτισσες, δίνουν με πολλή άνεση, έξοχη φυσικότητα και κρυφή ειρωνική διάθεση μαθήματα σαβουάρ-βιβρ στους θεατές, διαθέτουν εκπληκτική λεκτική άρθρωση (ποτέ δεν έκαναν κάποιο σαρδάμ) ενώ συνεργάζονται με επιτυχία με τους έτερους περφόρμερς του 5ου ορόφου. Είναι συγκρατημένα αστείες και στα μαθήματα βαλς, ενώ ξεχώρισαν για τις ανεπαίσθητες, ανάλαφρες μετακινήσεις τους σε όλα τα δωμάτια.
Ο Νίκος Παλπάνης είναι ένας τυπικός μπάτλερ με σωστό ύφος και καλές τοποθετήσεις στο χώρο. Δυστυχώς ήρθε μόλις λίγες εβδομάδες πριν το τέλος του FakeTime, έτσι δεν μπορούμε να τον κρίνουμε με άνεση. Διαδρά σωστά πάντως με τους άλλους αριστοκράτες και το κοινό. Το στυλ του είναι ταυτόχρονα δυναμικό και χιουμοριστικό, παρασύρει τους θεατές άνετα στα δωμάτια του 5ου, τους κάνει να τον φοβούνται αλλά και να γελούν αυθόρμητα.
Σε ρόλο νοσοκόμας έχουμε και την Μιρέλλα Μαντάκου, μια αυστηρή και ταυτόχρονα αστεία περφόρμερ διαχείρισης θυμού στο δωμάτιο με τα μαξιλάρια, πολύτιμη βοηθός της Προϊσταμένης και μεγάλο «εργαλείο»-συμπλήρωμα στο Ψυχιατρείο,αλλά και άλλους ορόφους. Κρίμα που ερχόταν (λόγω άλλων ασχολιών) πολύ σπάνια φέτος.
Οι αδερφές Δήμητρα και Κωνσταντίνα Καστέλλου παίζουν εναλλάξ τον ρόλο του ξωτικού στο τρίτο όροφο και αποτελούν δυο παρουσίες σιωπηρές αλλά τόσο εκφραστικές, με πολύ καλές χορογραφικές, ανάλαφρες μετακινήσεις σε όλα τα δωμάτια, συνοδεύουν δε έξοχα τον φιλόσοφο στη διαδρομή του εκεί.
Ο Νίκος Ζώκας είναι αναμφισβήτητα ένας ηθοποιός-σύμβολο τόσο για τη Θεσσαλονίκη όσο και για το FakeTime. Επί 2,5 χρόνια παίζει πολύ πετυχημένα 5 διαφορετικούς ρόλους κάθε βράδυ (Φιλόσοφος-Αριστοκράτισσα-ΤραβελίΑστυνομικός-Τρελός-ΚερατόμορφοΤέρας) επίδοση εντυπωσιακή και κυρίαρχο παράδειγμα για όλους τους άλλους περφόρμερς. Υπήρχαν θεατές που ερχόταν και ξαναρχόταν για να δουν κυρίως αυτόν !
Ο υπογράφων κάνει όλες τις κληρώσεις στο λόμπυ, άλλοτε ως ΄Ελβις και άλλοτε ως Πάπας, ενίοτε και ως προσκοπάκι ή …. Πασχαλινός Αη-Βασίλης, με στόχο να επιτύχει να γελάσουν οι θεατές, αλλά και να τους προετοιμάσει για το πολυποίκιλο και αστειότατο θέαμα που θα παρακολουθήσουν. Νομίζουμε (αν κρίνουμε από τα πάμπολλα γέλια των θεατών) πως το καταφέρνει κατά πολύ …. Αξέχαστες θα μείνουν οι θεραπείες του με μαθήματα «σεξ και τρένου» δίπλα από τον οίκο ανοχής, αλλά και τα αστεία θεατρικά παιχνίδια στον 6ο (στο δωμάτιο μπροστά από την προαναφερθείσα ντουλάπα…). Οι θεατές,όταν έφευγαν, του έλεγαν πολλά «ευχαριστώ» για το γέλιο που έριχναν….
Αφήσαμε,συμβολικά,τελευταίο τον εντυπωσιακόπερφόρμερ΄ΑλεξΝίκολας που φέτος ήρθε μόνο για 10 παραστάσεις και σε ρόλο όχι και τόσο ταιριαστό (καμαριέρα Καρλόττα). Για όλη τη δεύτερη σεζόν (Νοέμβριος 2013-Μάιος 2014) ήταν ο «Τζόκερ» της παράστασης, παίζοντας με ιδιαίτερη επιτυχία τον ρόλο του εντερτέινερ σε όλους τους ορόφους (ο υπογράφων τον ….χάζευε επί ώρες κυρίως στον 6ο ως κομπέρ με το παπάκι). Πρόσωπο, χέρια, ατάκες, παράξενη εκφορά λόγου, σωματική τοποθέτηση, όλα εκπληκτικά και για σεμινάριο σε φτασμένους ηθοποιούς …
Τέλος, ο υπογράφων επιθυμεί να «υποκλιθεί» στις 4 «κολώνες» του FakeTime: Νίκο Ζώκα, Γρηγόρη Μοσχόπουλο, Αλεξία Φάλλα, ΕλίζαΜάρη. ΄Ηταναυτοί που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ και που υπήρξαν η κινητήριος δύναμη καθώς και το θετικό παράδειγμα για όλους τους νεότερους, αλλά και όσους αποχώρησαν πρόωρα από εκεί.Μπράβο και στους τέσσερις ! Ούτε η δημιουργός του FakeTimeΛέλαΡάμογλου δεν κατάφερε να παίξει συνεχόμενα επί τόσους μήνες. Της «χρωστάμε» όμως την δημιουργία και το συνολικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στο ΄Αριστον, πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ούτε η διεθνούς φήμης Μαρίνα Αμπράμοβιτς ! Μπράβο Λέλα !
FakeTime σε αποχαιρετούμε με δάκρυα στα μάτια γιατί μας χάρισες σπάνιες στιγμές θεατρικής απόλαυσης και προχώρησες το Θέατρο στη πόλη μας 30 χρόνια μπροστά ! Μακάρι να ξανα-γεννηθείς σύντομα !
Οι υπόλοιποι συντελεστές:
Σύλληψη ιδέας-Σκηνοθεσία-Σκηνογραφία-ArtDirection: ΛέλαΡάμογλου
Βοηθός Σκηνοθέτη για την τελευταία περίοδο : ΕλίζαΜάρη
Ενδυματολογία: DuyguOzturk
Συμμετέχοντες Σκηνογράφοι-Σχεδιαστές: Στρατής Ταυλαρίδης, Γιάννης Σωτηρίου, Κατερίνα Ζούρα, Χρύσα Σερδάρη, Μαρία Καλαθάκη, Μαρία Καραθάνου, Στεφανία Κώστογλου, Βασίλης Λαζαρίδης, Ειρήνη Λαμπίρη, Διονύσης Πρωτόγερος
Hair&Make-upArtist: Μαρία Αλεξιάδου
Μουσικός Σχεδιασμός: Κάκια Γκουδίνα – MartinSchnabl
Φωτισμός: Γιώργος Κάκαλης, Γιώργος Παπαδόπουλος
Τεχνικός Σχεδιασμός Ήχου: Τέλης Κούρτης
Ψυχολογική Έρευνα & Ανάλυση: Νατάσα Δαμάσκου
Τρειλερ: Μορίς Ράφαελ
Πρόμο Βίντεο: Βασίλης Κεχαγιάς
Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αθανασιάδου
Οργάνωση – Εκτέλεση Παραγωγής: Βασίλης Τσάκωνας