Οι γραμμές που ακολουθούν -κριτική αλλά και απολογισμός «εκ των έσω»- έχουν δυο ιδιαιτερότητες : α. γράφονται από έναν ηθοποιό της συγκεκριμένης παράστασης και β. η συγγραφή τους ξεκίνησε παράλληλα με τις τελευταίες παραστάσεις για φέτος, και ολοκληρώνεται λίγες μέρες μετά το φινάλε της, που πραγματοποιήθηκε την 22α Μαϊου 2013.
Πιστεύουμε πως οι κατωτέρω σκέψεις μπορούν να αποτελέσουν ένα «δίαυλο» επικοινωνίας και συγκριτικής ανάλυσης με όλους τους κριτικούς ή σκηνοθέτες θεάτρου που ασχολήθηκαν μ’ αυτήν (κατά σειρά συγγραφής: Δημήτρης Σταυρόπουλος, Στέφανος Τσιτσόπουλος, Ηρακλής Δούκας, Ιωάννης Φραγκούλης, Ευαγγελία Κανταρτζή, Αγγελική Μάντζιου, Ιωάννα Λιούτσια, Σάββας Πατσαλίδης, Ζωή Βερβεροπούλου, Νάντια Νικολού). Το γεγονός συνολικά γράφτηκαν 13 κριτικές γι’ αυτήν, σημαίνει πολλά… Κανείς, πάντως, από τους προαναφερθέντες κριτικούς, αλλά και κανείς θεατής δεν γνωρίζει πολλά από τα κατωτέρω αναγραφόμενα, ακριβώς διότι ΔΕΝ τα έζησε από μέσα όπως ο υπογράφων…. (ο οποίος θα προσπαθήσει, εδώ, να είναι πολύ αντικειμενικός).
Η σκηνοθέτις Λέλα Ράμογλου (Λ.Ρ.) είναι νεότατη (μόλις 31 ετών) και χωρίς μεγάλη εμπειρία σε αντίστοιχες δουλειές. Με το που ήρθε, όμως, από την Αγγλία, με σπουδές πάνω στις performing arts, μας έδωσε σπουδαία δείγματα του ταλέντου της. Αρχικά με το «The hunt-A mind Game» στο ίδιο ξενοδοχείο και στα πλαίσια της Biennale του 2010 (σε δυο μόνο ορόφους) και στη συνέχεια σε όλους τους ορόφους του, από τον περασμένο Νοέμβρη με το Fake Time. Η ίδια διαθέτει εκτός από ταλέντο στα εικαστικά και το θέατρο, μεγάλες ικανότητες και στα οργανωτικά και οικονομικά!
Η performance αυτή ήταν η μόνη παράσταση στη Θεσσαλονίκη με τόσους πολλούς ηθοποιούς κάθε βράδυ (28 άτομα!). ΄Ηταν επίσης η μόνη από τα σχήματα αντίστοιχου μεγέθους, που πλήρωνε για ΚΑΘΕ παράσταση ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ περίπου 300 ευρώ σε αμοιβές συντελεστών! Ενώ όλοι οι άλλοι θίασοι (ακόμη και επιχορηγούμενοι) προσπαθούν να κάνουν οικονομία σε αριθμό συντελεστών, εδώ είχαμε το ακριβώς αντίθετο. Και σε ορισμένες ημέρες που στην πόλη μας έκανε πολύ κρύο, άρα οι θεατές ήταν λιγοστοί, η θιασάρχης έμπαινε -κοινώς- «μέσα» …
Λίγοι γνωρίζουν, επίσης, πως το Fake Time γνώρισε 4 (τέσσερις) παρατάσεις, μετά από απαίτηση του κοινού, όπου κάθε φορά -λόγω μεγάλης κόπωσης- αποχωρούσαν κάποιοι παλιοί ηθοποιοί και ερχόταν νέοι κατά 60 %, έτσι η Λ.Ρ. ήταν αναγκασμένη να προβαίνει και σε διαδοχικές auditions για τις αντικαταστάσεις. ΄Ηταν, επίσης, αναγκασμένη να διδάσκει εκ νέου τα όσα έπρεπε να γίνουν από τους καινούριους, κάτι που ήταν εξαιρετικά δημιουργικό, αλλά και ψυχοφθόρο ταυτόχρονα! Αξίζει να σημειωθεί πως η τελική σκηνή στο λόμπυ του ξενοδοχείου, διάρκειας 8 λεπτών, βελτιώθηκε τέσσερις φορές σε διάστημα 7 μηνών (από την εξαίρετη χορογράφο Σοφία Μάντη και την ίδια τη Λ.Ρ.), με αποτέλεσμα η τελευταία σκηνική απόδοση (του Μαϊου 2013) να μη μοιάζει παρά ελάχιστα με την πρώτη (του Νοεμβρίου 2012).
Το Fake Time ήταν επίσης η πρώτη θεατρική παράσταση που επιχείρησε -τελικά με απόλυτη επιτυχία- μια ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ, κάτι που ποτέ άλλοτε δεν έγινε στην πόλη μας, όσον αφορά το θέατρο. Αυτή ξεκίνησε το Σάββατο 27 Απριλίου 2013 στις 9.30 μ.μ. και τελείωσε τα ξημερώματα της Κυριακής περίπου στις 8 το πρωί! Στη διάρκεια της κυρίως παράστασης (που ξεπέρασε τις 3,5 ώρες, ήτοι έφτασε στο διπλάσιο της κανονικής ροής) έγιναν περισσότερες και ενισχυμένες σκηνές από το κανονικό, ενώ μετά τη λήξη της έλαβαν χώρα διάφορα παράξενα όσο και σημαντικά δρώμενα, όπως διαγωνισμοί ποίησης και ανδρικού στριπ-τηζ (αμφότερα με πολύ γέλιο) καθώς και μια διάλεξη με θέμα «Κριτική Ταινιών Πορνό», όπου μετά από μια σύντομη θεωρητική προσέγγιση αυτών των ταινιών, πραγματοποιήθηκε μια σάτιρά τους, με πρακτική εφαρμογή του θεωρητικού μέρους από θεατές της βραδιάς και ηθοποιούς της performance, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ώστε τελικά να διασκεδάσουν όλοι αφάνταστα! Ψήθηκε στο μπαλκόνι του 7ου ορόφου, από τις 10 το βράδυ στα κάρβουνα ένα κατσίκι (!!!…) το οποίο αποτέλεσε το σπέσιαλ δείπνο (ίσως «πρωινό», μια και το ψήσιμό του τελείωσε στις 4.30 το πρωί) θεατών και ηθοποιών …. Ακολούθησε χορός και τρελό ξεφάντωμα μέχρι το πρωί, ενώ η «βραδιά» (όταν είχε ήδη ξημερώσει) έκλεισε με γλυκό νανούρισμα μ’ ένα όμορφο παραμύθι διάρκειας μισής ώρας, από τρεις ηθοποιούς της παράστασης …. Γελάμε ακόμη με τον θεατή που έπεσε για ύπνο καταγής στις 4 το πρωί και μέχρι τις 8 δεν ξυπνούσε, ούτε με τα πολλά θεατρικά πειράγματα από τους «ξύπνιους» …
Νομίζουμε πως η εν λόγω performance έχει ήδη αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στις μνήμες του θεατρόφιλου κοινού που την είδε, ενώ θα αποτελέσει ένα σημαντικό σημείο αναφοράς στους αναλυτές θεάτρου του σήμερα και του αύριο και για πολλές δεκαετίες. Το Fake Time ανέβασε το πήχυ της θεατρικής πρωτοπορίας στην Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα σε πολύ μεγάλα επίπεδα. Οι μελετητές (ακόμη και σκηνοθέτες) αντίστοιχων παραστάσεων θα ανατρέχουν σ’ αυτήν ως παράδειγμα και υπόδειγμα δουλειάς, για να τολμήσουν αντίστοιχα ανώτερα βήματα.
Βέβαια, ένα μειονέκτημα της performance (που εντόπισαν τόσο οι ίδιοι οι ηθοποιοί, όσο και όλοι σχεδόν οι κριτικοί -και το ανέφεραν από το Δεκέμβριο στην Λ.Ρ.) ήταν το γεγονός ότι λίγοι θεατές καταλάβαιναν τον βασικό μύθο και την εξέλιξη του : μια κοπέλα ερωτεύεται, μένει έγκυος, γεννά ένα μωρό, κάποιοι ήρωες της performance, της το παίρνουν βίαια από την κοιλιά, και το … τρώνε σε επίσημο δείπνο!!! Στη συνέχεια την κυνηγούν, την σκοτώνουν, την μεταφέρουν στο λόμπυ, όπου εκεί ανασταίνεται με την βοήθεια των θεατών και των υπόλοιπων performers …
Πολλοί, λοιπόν, θεατές στο τέλος δεν είχαν καταλάβει αυτή την -απλή σίγουρα- ιστορία, αλλά και δεν είχαν καταφέρει/προλάβει να δουν κάποιες από τις σκηνές της, σε ορισμένους από τους ορόφους ή δωμάτια. Ο υπογράφων συνομίλησε με αρκετούς θεατές, μετά από κάποιες παραστάσεις, και άκουσε να του λένε ακριβώς τα ανωτέρω ως παράπονο! Κάποιοι συντελεστές του Fake Time ίσως θα έπρεπε να αποτελούν ένα είδος «οδηγών», οι οποίοι θα βοηθούσαν τους θεατές να μην χάσουν καμία σκηνή …
Εντούτοις θα λέγαμε πως ακόμη και αυτά (ή ΜΗ κατανόηση του μύθου και η αδυναμία πολλών θεατών να βρίσκονται στο κατάλληλο όροφο την κατάλληλη στιγμή στις κρίσιμες σκηνές) αποτελούσαν ένα ακόμη σημαντικό και απαραίτητο, κατά κάποιο τρόπο, στοιχείο της ιδιαιτερότητας της παράστασης, που ίσως επίτηδες να άφηνε πολλούς θεατές να μένουν με την απορία στο μυαλό … ΄Ισως ακόμη και να τους ωθούσε να έλθουν πάλι, ως θεατές, στο ξενοδοχείο, όπου, μυημένοι καλά πλέον, να έψαχναν να βρουν όσα έχασαν ή δεν κατάλαβαν λίγες μέρες ή εβδομάδες νωρίτερα. Πολλοί άλλωστε θεατές έγραψαν στο Ιντερνετ ή στο Βιβλίο Εντυπώσεων πως θα ήθελαν να την ξαναδούν ….
(ακολουθεί το 2ο μέρος της παρούσας κριτικής, λίαν προσεχώς)