΄Ενα δυναμικό στοιχείο του Fake Time ήταν η σχέση κοινού-ηθοποιών-σκηνογραφίας/ενδυματολογίας. Οι θεατές έμπαιναν σε 42 δωμάτια 7 ορόφων, και έβλεπαν εντός αυτών performers ντυμένους με ρούχα εποχής ή σύγχρονα, να κινούνται μπροστά τους. Αυτή και μόνο η τετραπλή συνύπαρξη (κοινό-σκηνικά-ρούχα-ηθοποιοί) ήταν εξόχως ενδιαφέρουσα και ένας απλός, μέσος, θεατής ήταν ήδη ικανοποιημένος (χωρίς δηλαδή οι performers να αρχίσουν καν να μιλούν). Με το δεδομένο ότι το εισιτήριο εισόδου κόστιζε μόνο 15 ευρώ, ίσως κάποιος θεατής, σωστά σκεπτόμενος, να έλεγε πως τα 7 ευρώ τα έδινε για το εικαστικό μέρος και τα υπόλοιπα 8 ευρώ για το θεατρικό (πολύ λίγα, όλα, τελικά)! Και ας μη ξεχνάμε πως έξυπνα η Λ.Ρ. έστησε τη σκηνοθεσία της χειριζόμενη έξοχα το λεγόμενο «βάθος πεδίου», αλλά και το ύψος των 7 ορόφων. ΄Ητοι ο κάθε θεατής αφενός έβλεπε ηθοποιούς δίπλα του, πίσω του αλλά και σε απόσταση πολλών μέτρων μπροστά του, ενώ ταυτόχρονα ήταν ενήμερος πως στους άλλους ορόφους (πάνω και κάτω) κάποιοι άλλοι ηθοποιοί έπαιζαν, σε ένα άλλο ντεκόρ, μιαν άλλη δράση … ΠΟΥ αλλού θα το βλέπαμε αυτό σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Ελλάδα, Ευρώπη ;
Από την άλλη, όλοι οι performers ήταν επί ποδός επί δυο ώρες χωρίς ανάσα! Ευρίσκοντο διαρκώς σε απόσταση αναπνοής από κάθε θεατή που ερχόταν έκπληκτος να τους μιλήσει ή ακόμη και να τους αγγίξει! Πολλοί από τους performers άλλαζαν τρεις και τέσσερις ρόλους (ήτοι κοστούμια, και μάλιστα εν ριπή οφθαλμού) ενώ ανεβοκατέβαιναν διαρκώς σε πολλούς ορόφους, από τον πρώτο μέχρι τον έβδομο, για να επιτύχουν το όραμα που λέγεται Fake Time …. ΄Επρεπε να προσέχουν να μην τους δουν οι θεατές την ώρα που άλλαζαν, και σ’ αυτό έπαιξε ρόλο η αλληλοκάλυψη και η καλή συνεργασία μεταξύ τους (άλλο θετικότατο στοιχείο του όλου εγχειρήματος).
Τι να πεις για όλους αυτούς; ΄Ολοι εκπληκτικοί! Ξεχωρίσαμε τον ακούραστο και ταλαντούχο ΄Αλεξ Νίκολας, ο οποίος ως «θιασάρχης» στον 7ο όροφο διασκέδαζε διαδραστικά όλους τους θεατές που τον επισκεπτόταν, κάνοντάς τους πολύ έξυπνες-τολμηρές ερωτήσεις, αλλά και παρατηρήσεις. Δυστυχώς έπαιζε -μαζί με άλλους 3 ηθοποιούς- σε ένα όροφο που η εξωτερική του πόρτα έμοιαζε με …. ντουλάπα, κάτι που ήταν δύσκολο να ανακαλυφθεί και ανοιχθεί από ανυποψίαστους θεατές. Οι τελευταίοι έφευγαν συχνά από τον 7ο όροφο με την απορία «ποιοι παίζουν εδώ; – γιατί ο όροφος είναι άδειος;». Εξαίρετοι, μέσα στην εικαστικο-θεατρική απλότητά τους, και όλοι οι υπόλοιποι: Η ίδια η Λέλα Ράμογλου στον κεντρικό ρόλο (κι αυτή άλλαξε πολλούς, στη διάρκεια των 7 μηνών) ήταν μια πανέμορφη θεατρική ύπαρξη. τόσο ακίνητη, όσο και σε δράση, με την σκούρα μπλε τουαλέτα, ενώ υπήρξε σαγηνευτικά τρομακτική ως πτώμα, ακόμη και στα «ακροβατικά» πάνω στο τελικό τραπέζι. Ο Νίκος Ζώκας ήταν εκπληκτικός κόντρα-τενόρος, αλλά και φοβερός μπάτσος-στρίπερ με ταυτόχρονη απαγγελία κειμένων … Καστοριάδη, στη συνέχεια γοητευτικό τραβέλι με κόκκινα ψηλοτάκουνα. Η Σοφία Μάντη, αρχικά ελκυστική τρελή σε ήχο και όψη, στη συνέχεια μαγευτική αλλά και σατανική κυρία του δήθεν καλού κόσμου. Ο Χρήστος Μήττας, πολύ καλός ως χορευτής φλαμένκο, γοργόνα, ανθρωπόμορφο ζώο, νοσοκόμα και στρίπερ, ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Η Μαρία Αλεξιάδου, αυστηρότατη αλλά και ευγενική δασκάλα καλών τρόπων στο τραπέζι, με πολύ σωστό ύφος και διαπεραστικό βλέμμα, πάντα. Η Μιρέλλα Μαντάκου ήταν μια νοσοκόμα με πολλές εκφραστικές ικανότητες, ήρεμη και επιβλητική συνάμα, ειδικά στο δωμάτιο «Διαχείρισης Θυμού». Η Τζέλλα Ψωμιάδου μια ηθοποιός και χορεύτρια, με νεύρο ακόμη και στο βλέμμα, η Νατάσσα Δαμάσκου, σωστή αλλά και χαριτωμένη αστυνομικίνα, πολύ συνεργάσιμη με θεατές και συναδέλφους. Η ίδια έκανε από τον Οκτώβριο, την ψυχολογική ανάλυση του όλου θεάματος, κάτι εξαιρετικά απαιτητικό. Ο Σπύρος Χρηστάκης ένας απίστευτα κωμικός κλόουν και ευλύγιστος ακροβάτης, μας εντυπωσίασε και στην Ολονυχτία με τις κωμικές και χορευτικές του ικανότητες. Ο Γιάννης Κάραπετ, ξυλοπόδαρος με άποψη και ετοιμότητα για κάθε τι, ακόμη και για τις ξύλινες και πάνινες …. κατασκευές του θιάσου. Η Δανάη Κλάδη, αρχικά αυστηρή νοσοκόμα, στη συνέχεια κ. διοικητού αστυνομίας με πειστική κρητική προφορά, φοβερά ειρωνικο-αυστηρό ύφος και πολύ σωστή στις δόσεις χιούμορ με τους θεατές. Η Νικολέττα Χαρισίου-Καλλιαντοπούλου, υπήρξε μια τυπικότατη βοηθός ρεσεψιονίστ, πολύ καλή ως συντονίστρια του όλου θεάματος και αργότερα στον 3ο όροφο σε δεύτερο ρόλο. Η Κέλλυ Χρηστίδου μια βουβή παρουσία ξωτικού με αέρινο θεατρικότατο στυλ, πολύ θερμή και μετρημένη ως χορεύτρια καν-καν. Η Κάλη Ταρασίδου μας εξέπληξε με την ευλυγισία του σώματός της (έκανε διαρκώς απίθανους χορευτικούς συνδυασμούς με όλα τα μέλη του σώματός της) αλλά και την υπομονή της ως τρελή στο Ψυχιατρείο. Το βλέμμα της έρχεται κατ’ ευθείαν από ταινίες του Χίτσκοκ. Η Ελίζα Μάρη ήταν μια γλυκύτατη φωνή στην τελική σκηνή, σωστά «μετρημένη» ως κυρία 17ου αιώνα στον 5ο όροφο. Ο Αντώνης Ζαφειρόπουλος ένας αστυνομικός με πυγμή και κατάλληλο ύφος, έχοντας σωστές επεμβάσεις στα όσα διαδραματιζόταν σε 2ο και 3ο όροφο. Η Γεωργία Παλιογιάννη, μικρή αριστοκράτισσα με τάσεις να ζωγραφίζει τους θεατές ως … τοπία ή νεκρή φύση, πολύ ετοιμόλογη. Η Λουκία Κλεώπα, αυστηρότατη γλυκιά υπηρέτρια πολλών καθηκόντων και ορόφων, με εξαιρετική ελληνο-ουκρανέζικη προφορά, η Ιωάννα Πουριτζίδου ένα ξωτικό χαμηλών τόνων και προθέσεων, περνούσε συχνά απαρατήρητη. Να μη ξεχάσουμε τον αεικίνητο Γιάννη Κόκοτα με τον τριπλό ρόλο του Ταμία, του Ρεσεψιονίστ και του Μεταφορέα της ηρωίδας στην πλάτη. Διακρίναμε μια στιβαρότητα αλλά και αισιοδοξία που τον διακατείχαν σε όλη τη διάρκεια των 7 μηνών που παίχθηκε το Fake Time …. Τέλος ο υπογράφων, ως αστυνομικός, προσπάθησε να βγάλει την αστεία πλευρά του ρόλου, με αυτοσχέδια αστεία ποιήματα που έκαναν τους θεατές να γελούν, ενώ επιχείρησε να προσεγγίσει κι άλλους ρόλους, όπως του Λοκατζή, του Καλόγερου, του Αρλεκίνο και του ΄Ελβις, πάντα με στόχο να χαρίζει στιγμές χαράς … Αξέχαστα θα μείνουν στο κοινό και τους ηθοποιούς τα γιαουρτάκια που έτρωγε με κουταλάκι, σε όλη τη διάρκεια της παράστασης …
Μας απασχολεί, βέβαια το μέλλον του ίδιου του ξενοδοχείου, αλλά και των υπέροχων σκηνογραφικών επιτευγμάτων που υπάρχουν μέσα σ’ αυτό (επίπονη δουλειά 4 μηνών της Λ.Ρ. και των εικαστικών-σκηνογράφων Στάθη Ταυλαρίδη, Μαρίας Καλαθάκη, Μαρίας Καραθάνου, Βασίλη Λαζαρίδη, Ειρήνης Λαμπίρη, Χρύσας Σερδάρη, Γιάννη Σωτηρίου, Κατερίνας Ζούρα). Και μόνο γι’ αυτά θα πήγαινε κάποιος να δει το Fake Time, τώρα που τελείωσε !
Σίγουρα το όλο θέαμα αξίζει τον κόπο (για να μη πούμε ΠΡΕΠΕΙ) να επαναληφθεί και την επόμενη χρονιά, ίσως και για πολλές επόμενες. Πρόκειται για ένα πολυθέαμα διεθνούς κύρους, που είναι σίγουρα ικανό να προσελκύσει πολλούς ξένους τουρίστες από Ευρώπη, Αμερική και Ασία, αρκεί ο Δήμος Θεσσαλονίκης, η Περιφέρεια ή και το Υπουργείο Πολιτισμού να καταλάβουν την μεγάλη του αξία και να το «υιοθετήσουν», ως «διαμάντι» θεατρικό και πολιτιστικό.
Περιμένουμε με ανυπομονησία την …. 5η παράτασή του τον ερχόμενο Οκτώβριο, η οποία αναμένεται με χαρά, απ΄ ό, τι ακούμε, τόσο από τους θεατές όσο και τους ηθοποιούς του …